De Stichting Volksmuziek Nederland organiseert al vele jaren cursussen en workshops over volksmuziek van de meest uiteenlopende streken.

Deze specifieke workshop kadert in " Het Noorden speelt en zingt! ". Het betreft een eendagscursus met verschillende workshops volksmuziek voor zowel jongeren als volwassenen. De cursussen richten zich tot muzikanten en zangers. Er is keuze uit diverse workshops, waaronder ook een workshop Griekse muziek en zang. De cursus Griekse muziek is minder geschikt voor beginnende muzikanten.

Voor alles wat met Griekse muziek te maken heeft doen ze beroep op Michiel Koperdraat, leider en bezieler van de groep Ano Kato . Michiel Koperdraat werkt voor deze cursus op het gehoor en niet met bladmuziek.

De Brusselse Flagey organiseert, onder de noemer "Iannis Xenakis Dag", een aantal activiteiten: twee concerten, een ronde-tafelgesprek en een documentaire. Daarvan is eigenlijk alleen de documentaire volledig aan de Grieks-Franse componist Iannis Xenakis gewijd. De andere hebben slechts gedeeltelijk, zijdelings of helemaal niet met Xenakis te maken. Anderzijds zijn er eerder op de maand, in diezelfde Flagey, een aantal andere activiteiten waarbij Xenakis misschien meer aan bod komt, maar die zijn dan weer geen onderdeel van de Xenakis-Dag. We zetten een en ander even voor u op een rijtje.

• Op 6 maart (om 20u15) speelt het Brussels Philharmonic het werk "Synaphai" (voor piano en orkest) van Xenakis , voorafgegaan en gevolgd door werk van Johannes Brahms. (Een verrassende maar verdedigbare combinatie.)
• Op 14 maart (om 20u15) geeft het ensemble Quatuor Arditti een overzicht van de hedendaagse kamermuziek. Op het programma staat onder meer een recent werk van de "Franse Griek" Georges Aperghis (Γιώργος Απέργης), die vooral experimentele muziek componeert. Het concert wordt afgesloten met "Tetras" (voor strijkkwartet) van Xenakis .
• Op 26 maart (12u30), in de reeks "Piknikmusik", voeren Tom Decock (percussie) en Philip Krause (geluidstechnicus) een aantal werken uit die speciaal voor deze bezetting geschreven zijn, onder meer ook "Rebonds" van Xenakis .
• Nog op 26 maart, om 19u, is er een debat ("Musicologisch Café") waarin de deelnemers het over Xenakis zullen hebben. Let op: dit debat vindt niet plaats in Flagey zelf maar wel in De Hallen.
• Diezelfde dag, 26 maart, sluit om 20u15 af met een concert van de Brussels Philarmonic onder leiding van Michel Tabachnik. Op het programma staat muziek van zowel de dirigent zelf als van Xenakis . Ook dit concert vindt plaats in De Hallen.

Op 28 maart is het dan de eigenlijke " Xenakis-dag ", en die ziet er als volgt uit:

• Om 12u30 voert de Franse componist Alain Louvier op de piano (een deel van) zijn eigen werk "Etudes pour Agresseurs" uit. Louvier (°1945) is dirigent en componist en - net als Xenakis - wiskundige. Hij is gefascineerd door het verband tussen wiskunde en geluid. De titel van dit werk is wel zeer toepasselijk: hij gaat zijn piano niet alleen met de vingers te lijf maar ook met zijn handpalmen, ellebogen, onderarmen, vuisten, ... kortom met (bijna) alle lichaamsdelen die klanken aan het klavier kunnen ontlokken. Na afloop wordt de kunstenaar geïnterviewd door Pierre Albert Castanet . Volgens Flagey is deze laatste een Xenakis-specialist maar eigenlijk is hij veel meer dan dat: in Frankrijk is deze componist, professor en conservatorium-directeur zowat dé kenner en pleitbezorger bij uitstek van de hedendaagse muziek in het algemeen.
• Om 14u kunt u kijken naar een documentaire film over Xenakis . Hierover zo dadelijk meer.
• Om 16u gaan Alain Fantapié en Pierre-Albert Castanet in het "Musicologisch Café" met elkaar in gesprek. Fantapié is al sinds 1999 de directeur van de bekende Académie Charles Cros , die in Frankrijk fungeert als doorgeefluik tussen de overheid, die het cultuurbeleid uitzet, en de professionelen uit de muziekwereld. De Académie is misschien het meest bekend vanwege haar jaarlijkse "Grand Prix du Disque". Het gesprek zal gaan over de visie van dit instituut op de hedendaagse muziek.
• Om 20u15 tenslotte is er een concert van het Orchestre Philharmonique du Luxembourg , dat werk van Marco Stroppa en Philippe Maintz uitvoert, voorafgegaan en gevolgd door enkele interessante werken van Xenakis . De opener bijvoorbeeld is zijn "Metastaseis", een werk voor 61 muzikanten die geen van allen dezelfde partij spelen. Xenakis schreef het vlak na de Griekse Burgeroorlog. Hij was gefascineerd door het feit dat geweervuur een kenmerkende en duidelijk herkenbare klank heeft, terwijl het toch samengesteld is uit het geluid van de individuele kogels die op zichzelf niets te betekenen hebben. Vuur al die geweren in een totaal verschillende volgorde af en je krijgt toch dezelfde klank. In feite zit je daarmee midden in de wereld van de stochastiek of kansrekening, waarmee wiskundigen proberen om greep te krijgen op situaties waarin het toeval een rol speelt. Het is meteen ook de onderliggende gedachte, niet alleen van dit werk maar ook van de "stochastische muziek" waar Xenakis de grondlegger van is. Metastaseis duurt amper zeven minuten en ook dat is niet ontypisch voor Xenakis . De meeste van zijn werken zijn eerder kort, en dat is een goede zaak voor de uitvoerende musici want van hen wordt extreme concentratie gevraagd. Marco Stroppa (°1959) is een in Frankrijk opgeleide en momenteel in Duitsland werkzame Italiaanse componist, die zich toelegt op computer- en elektronische muziek. Philipp(e) Mainz (1977) is een Duitse componist die o.a. in Maastricht, Luik en Parijs opgeleid werd en die "een van de meest veelbelovende componisten van de jonge generatie" genoemd wordt.

Voor liefhebbers van Griekse muziek met een (hele) open geest, die al lang zitten te wachten op een gelegenheid om de raadselachtige Iannis Xenakis wat beter te leren kennen, zal misschien vooral de documentaire interessant zijn. We hebben die dan ook apart in onze Agenda opgenomen.

Het gaat om "Charisma X" , een recente (2009) film van Efi Xiroú over het leven en het werk van Xenakis . Ze gebruikte fragmenten van interviews met hem, maar ze ging ook praten met mensen die hem gekend hebben. Enkele musici, die min of meer in Xenakis gespecialiseerd zijn, voeren speciaal voor deze documentaire een aantal werken uit. Alles samen geeft dat een vrij goed beeld van deze componist, voor zover dat in 62 minuten (de duur van de film) mogelijk is.

Efi Xirou (Έφη Ξηρού) geniet in Griekenland enige bekendheid als maakster van documentaires. Eigenlijk stond het in de sterren geschreven dat ze iets over Xenakis zou maken. Ze heeft immers niet alleen een opleiding gevolgd in alles wat een regisseur zoal nodig heeft, maar ze studeerde ook architectuur in Firenze (Italië) en muziek aan het conservatorium van Athene.

Al bij al geeft de "Xenakis-dag" toch wel een goed overzicht van de hedendaagse klassieke muziek. Als die hedendaagse muziek niet meteen uw ding is, en als u dat allemaal geen muziek maar gewoon "ordinair lawaai" vindt, dan heeft Pierre-Albert Castanet misschien wel een boodschap voor u. Een van zijn boeken draagt namelijk de titel: "Tout est bruit pour qui a peur" (Alles is lawaai voor wie bang is), een citaat van Sophocles.

In het begin van haar bekende boek "Road to Rembetika" geeft de Australische musicologe Gail Holst een lijstje van tegenstrijdige verklaringen die ze tijdens haar onderzoek te horen had gekregen. Bijvoorbeeld: "alle rembetes zijn nu dood" en "ik ben een rembetis ", of nog "als mangas moet je geld hebben en het door ramen en deuren gooien" en "de rembetes waren arm". Na lezing van haar (baanbrekende) boek weet je niet alleen dat het allemaal klopt, maar je weet ook waarom.

Aan dat lijstje kunnen we nu een setje toevoegen, namelijk " rembetika wordt altijd gespeeld op bouzouki " en "in de Art Base is er een rembetika -concert met twee gitaren ".

De gitaar heeft inderdaad altijd een belangrijke rol gespeeld in de rembetika -muziek. U leest er alles over op onze kithara pagina (in onze instrumentenrubriek ). In het kort komt het er op neer dat de gitaar vroeger de hoofdrol speelde, maar dat ze die plaats beetje bij beetje heeft moeten afstaan aan de bouzouki . Daarbij heeft ze zich niet zonder slag of stoot gewonnen gegeven, ze heeft bijvoorbeeld een tijdje de rol gespeeld die tegenwoordig door basgitaar en drums ingevuld wordt. Gedurende al die jaren waren er een heleboel uitstekende gitaristen en die waren erg in trek bij de rembetika-muzikanten.

Kortom, een rembetiko -concert met twee gitaren en zang is niet zo raar als het klinkt, wel integendeel. Maar je hebt dan wel goede muzikanten nodig. En dat is hier wel degelijk het geval. De bezetting ziet er als volgt uit:

• Efi Saranti : gitaar, zang
• Yorgos Papadoyannis : gitaar, zang

Over hen leest u hieronder meer in het stukje over de concerten van Diminuita , het groepje waar ze deel van uitmaken.

Dit kwartet speelt akoestische swing-jazz met invloeden van de (Roemeense) zigeunermuziek en veel ruimte voor improvisatie.

Het bestaat uit vier goede muzikanten, hier zijn alvast de namen:

• Damian Dudu, viool
• Yorgos Papadoyannis , gitaar
• Efi Saranti , gitaar
• Kostas Arsenis, contrabas

In Griekenland treedt deze formatie soms op onder de naam "Diminuita Swing Trio met Damian Dudu" maar dat komt allicht omdat zowel het Swing Trio als Damian Dudu apart, ieder op zijn terrein, behoorlijk wat naamsbekendheid hebben verworven.

Efi Saranti en Yorgos Papadoyannis treden in maart ook nog in de Art Base op als duo met een rembetiko -concert .

De van oorsprong Roemeense Damian Dudu leeft en werkt al jaren in Griekenland. Wie naar het concert van Sokratis Malamas geweest is in oktober 2005 zal zich deze uitzonderlijke violist zeker nog levendig herinneren. In Antwerpen bleken de snaren van zijn strijkstok niet bestand tegen de enorme geestdrift waarmee hij speelde.

In principe zou het lijstje met optredens hieronder volledig moeten zijn.

In april 2004 gaf het Nederlands Blazers Ensemble al een eerste reeks concerten onder de titel "Zeibekiko: een Grieks Feest". Nu komt er een vervolg, volgens dezelfde formule, maar nu onder de titel "Zeibekiko II". Ongeveer driekwart van het programma zou hetzelfde zijn als vorige keer, de rest zijn nieuwe nummers. Er is ook Manolis Iskis die voor u zal dansen.

Samen met gast-muzikanten Manos Achalinotopoulos (klarinet) en Vangelis Karipis (slagwerk) brengt het Nederlands Blazers Ensemble opnieuw muziek van (vooral) de Nieuw-Zeelandse componist John Psathas. Het gaat daarbij hoofdzakelijk om eigen werk. Er zitten ook enkele nummers bij van de in Canada levende componist Christos Hatzis en - nieuw voor deze tweede editie - ook van de Griekse componist Yorgos Koumendakis. Meer details hebben we niet, we hebben de speellijst opgevraagd maar die schijnt nog niet beschikbaar te zijn (05.03.2010).

De aankondiging stelt: "Zeibekiko II omspant 2500 jaar Griekse historie: muziek uit het oude Byzantium, Taximia, traditionele volksmuziek en populaire muziek tot de nieuwste Griekse muziek". Het gaat daarbij dan telkens wel om de artistieke interpretatie die Psathas aan dit alles geeft. In de eerste editie zaten ook enkele nummers die geïnspireerd waren door de mythologie van de Oude Grieken en de Volkskrant schreef dan ook: “Een aangename afwisseling tussen antieke potscherven en hedendaagse noten”.

Dank zij dergelijke "hedendaagse noten" is de carrière van John Psathas de laatste jaren in een stroomversnelling geraakt. Hij zou intussen de "meest uitgevoerde componist van Nieuw-Zeeland" zijn. Om dat in zijn context te plaatsen (voor diegenen die denken dat er in dat land maar één componist is): de "Composers Association of New Zealand" vernoemt er meer dan dertig.

Psathas raakte voor het eerst internationaal bekend door zijn "Matre’s Dance", een werk dat omschreven wordt als "a maximum-energy duet for percussion and piano". Hij schreef het in 1991 maar de doorbraak kwam er vooral toen dat werk opgepikt werd door de Schotse top-percussioniste Evelyn Glennie. Ze is zwaar hardhorend, of zelfs bijna doof, maar u hoeft nu niet meteen beginnen grinniken dat je doof moet zijn om Psathas' werk te kunnen appreciëren. Glennie wijst er op dat geluiden per saldo gewoon trillingen zijn, en die worden niet alleen door de oren waargenomen. Bij haar, zegt ze, springen de andere zintuigen bij als het gehoor het laat afweten. Het klinkt niet onlogisch en het is hoe dan ook een feit dat ze tot de beste percussionisten van de wereld behoort. Ze heeft nog meer werk van Psathas in haar repertoire, en de samenwerking zou bijzonder vruchtbaar geweest zijn voor beiden. Dat zegt althans de bio van Psathas op de site van de Nieuw-Zeelandse componistenvereniging. Op de site van Glennie staat hij gewoon bij in het rijtje van "uitgevoerde componisten".

Zijn muziek werd wereldwijd gehoord in 2004. Hij is immers de componist van "much of the ceremonial music" van de Olympische Spelen in Athene in 2004. Daarmee "vervoegt hij de rangen van andere bekende componisten als John Williams, Ryuichi Sakamoto, Leonard Bernstein en Mikis Theodorakis ". Zijn composities "hebben veel bijgedragen tot het succes van de muziek in de ceremonie". Helaas is dat alles nog te weinig bekend maar gelukkig is er zijn eigen website om dat enigszins recht te zetten. Die is inmiddels uit de lucht maar de meeste citaten hierboven komen daar vandaan en daar kunt u ook lezen dat hij één van de drie belangrijkste levende componisten van de Griekse diaspora is (helaas zegt hij er niet bij wie de twee anderen zijn). Volgens de bio op zijn site heeft hij ook een "innate ability for mega-projects", zoals dus de Olympische Spelen.

Het is niet helemaal duidelijk of "Zeibekiko" voor hem ook als mega-project geldt (het Nederlands Blazers Ensemble telt een twintigtal muzikanten). Maar uit zijn website blijkt wel dat hij ook deze opdracht als één van de drie of vier hoogtepunten in zijn carrière beschouwt. In zijn enthousiasme vergeet hij er zowaar bij te vermelden dat er ook nog werk van Christos Hatzis in het project zat. Ook het hogervermelde rijtje van bekende componisten (van wie er ooit muziek werd uitgevoerd tijdens de Olympische Spelen en wiens rangen hij vervoegde) is verre van volledig. Alleen al voor de openingsceremonie in 2004 waren er nog zeventien anderen die muziek "leverden" (waaronder Bjork, Débussy, Sostakovich, Mahler, Manos Hadjidakis , Stavros Xarchakos , Nikos Kypourgos , en inderdaad ook Mikis Theodorakis , van wie een stukje uit "Zorba" te horen was). En als je alle edities van de Spelen samenneemt (Sakamoto schreef een stukje voor Barcelona 1992) dan moeten het er al gauw enkele honderden zijn.

Psathas is niet alleen een belangrijke levende componist. Hij heeft ook het antwoord gevonden op de vraag die zovelen zich al zo lang stellen: wat hééft die Griekse muziek toch? Volgens John wordt de Griekse muziek "…sinds de klassieke oudheid [...] hoofdzakelijk bepaald door lichamelijke drijfveren, het libido. De zeibekiko, een traditionele langzame dans voor een man alleen, geeft uitdrukking aan gevoelens van eenzaamheid, rouw en pijn. Daaronder smeult een spanning die volgens mij alleen aan het libido kan worden toegeschreven…" (citaat uit o.a. de promotie-flyer van het Nederlands Blazers Ensemble). We hebben het even voor u nagekeken in de dikke Van Dale, en er is geen twijfel mogelijk, de Griekse muziek is toe te schrijven aan geslachtsdrift . Het lijkt voor de hand liggend maar dat is achteraf altijd zo met geniale inzichten. Sigmund Freud zou bewonderend geknikt hebben, en het verklaart meteen ook waarom je zo vaak de zeibekiko ziet "dansen" door (vooral jonge) mannen, met veel acrobatische sprongen maar met weinig (of totaal geen) gevoel voor de muziek. Soms vraag je je af of ze misschien doof zijn of zo, maar neen, de huppelende herculessen worden gewoon aangedreven door geslachtsdrift en het is bekend dat een man dan nergens anders nog oren naar heeft.

Voorafgaand aan de concerten is er een inleiding. Twee daarvan worden gegeven door Saskia Törnqvist , musicologe en wereldmuziek-criticus. Van haar is bekend dat ze niet altijd even weg is van cross-over en dergelijke. Ze heeft zelden meegemaakt dat het geheel meer was dan de som van de delen, zegt ze. Mogelijk is dit project een uitzondering. Na de eerste editie vertelde iemand van het Nederlands Blazers Ensemble in elk geval dat ze, onder leiding van hun Griekse gasten, tien dagen hebben moeten oefenen om het aartsmoeilijke 9/8 ritme van de zeibekiko onder de knie te krijgen. Het pleit voor hun professionaliteit en hun gedrevenheid dat ze die moeite genomen hebben voor één of twee nummers. Daarnaast is het ook een goed teken dat zowel Achalinotopoulos als Karipis bereid waren tot een vervolg. Ze zijn allebei wel te vinden voor dergelijke experimenten, maar dat betekent niet dat ze zich zomaar voor gelijk welk karretje laten spannen. Het is bijvoorbeeld al voorgekomen dat Achalinotopoulos er tijdens de voorbereiding van een project mee kapte en het eerste vliegtuig weer terug nam. Dat is hier dus niet gebeurd, en meer nog: hij komt zelfs weer terug. Dat zouden hij en Karipis allicht nooit doen als ze het gevoel hadden dat ze enkel omwille van hun nationaliteit bij dit project gehaald werden.

Het enige minpuntje is dat het promotie-team van het Nederlands Blazers Ensemble nogal uitbundig met Griekse vlaggetjes zwaait terwijl die toch de lading niet helemaal dekken. Vooraan op hun promotie-flyer staat nog steeds "EEN GRIEKS FEEST!" en John Psathas en Christos Hatzis worden zowel in de flyer als op hun website ongenuanceerd "Griekse componisten" genoemd. En het project heet "Zeibekiko" maar voor zover wij weten staan er slechts één of twee zeibekiko's op het programma - en dan nog in een interpretatie van Psathas (denken we - zoals gezegd was de speellijst nog niet beschikbaar toen we dit stukje schreven). Los daarvan is het ook niet meteen duidelijk waarom de aha-erlebnis van Psathas (over het libido) zo dik in de verf gezet wordt in de aankondiging.

Erg is dat allemaal niet. Wie wat meer bekend is met Griekse muziek stelt zich weliswaar bij een "Grieks feest" iets heel anders voor, maar de rest van de flyer maakt wel ongeveer duidelijk waar het om gaat. En ook de website van de Oosterpoort (en andere publiciteit) omschrijft John Psathas wel degelijk correct als een "Nieuw-Zeelandse componist van Griekse oorsprong". Zij plaatsen het in de rubriek "klassieke muziek", bij het Muziekgebouw staat het onder "hedendaags". Dit is inderdaad geen concert voor wie zich aan de "Griekse muziek van opa" en/of aan bekende deuntjes verwacht. Voor iemand die belangstelling heeft voor cross-over, fusion , nieuwe hedendaagse muziek en dat soort dingen is het daarentegen - mede door de kwaliteit van de muzikanten - allicht wel een "feest voor het oor". Of, zoals Evelyn Glennie het zegt tegen al diegenen die steeds maar zeuren over haar - niet ter zake doende - doofheid: "Please enjoy the music and forget the rest". Toegepast op deze situatie zou dat kunnen zijn: "Geniet van de goede muziek en vergeet de marketing er omheen".

Deze cd zal na de concerten in de foyer te koop aangeboden worden voor € 10,-

De "Griekse Vereniging Rotterdam en omstreken" bestaat 35 jaar en dat is natuurlijk een reden om feest te vieren. Niet dat ze daarop gewacht hebben, want ze vieren elk jaar feest. Wel bieden ze deze keer gratis Griekse hapjes (mezedes) aan.

Voor de muziek zorgt de band "Kompania". Ze spelen alle soorten muziek, maar uiteraard zal dat op een feest vooral dansmuziek zijn. De leden van de vereniging komen uit alle streken van Griekenland, de muziek dus ook.

Zoals altijd is er ook dit jaar de bekende loterij met een rijk gevulde prijzenpot.

In België woont en werkt een Griekse gemeenschap die 25.000 man sterk is, en 4000 van hen hebben hun thuis in Limburg. Ze kwamen hierheen toen de steenkoolmijnen op grote schaal mankracht nodig hadden, zowat een halve eeuw geleden. Hun droom: een aantal jaren keihard werken en daarna weer terug naar Griekenland. Hun spaargeld zou dan als een soort reddingsvest dienen, om het hoofd boven water te houden in een streek waar verder alleen maar bittere armoede en totale chaos te vinden was.

Voor de meesten is het anders uitgedraaid. Ze zijn hier nog steeds, hun kinderen en kleinkinderen hebben een Belgische identiteitskaart en een hart dat deels Grieks is, deels iets anders - Belgisch, Vlaams, Limburgs, al naargelang de opiniepeiling du jour. Sommigen spreken geen Grieks meer, anderen hebben een Italiaanse, Spaanse of Belgische vader of moeder. Maar zeg nooit dat ze geen Grieken zijn want dat kwetst hen tot in het diepst van hun ziel. Ze gaan op vakantie naar Griekenland en daar worden ze als buitenlanders beschouwd. Zeg hen dat Griekenland toch zo'n prachtig land is en ze zullen je een hele waslijst gebreken en tekortkomingen opnoemen. Zeg hen dat Griekenland een onderontwikkeld Balkanland is en ze zullen je met vuur het tegendeel aantonen.

Hoe dat allemaal te verklaren valt, dat is voer voor sociol-, psychol- en andere hooggeleerde -ogen, maar er is nu een boek dat het onderwerp benadert vanuit een andere invalshoek. Het heet eenvoudigweg "De Grieken in Limburg" en het vertelt het verhaal van "een halve eeuw migratie en integratie, gezien door de ogen van diegenen die het meemaakten". Het gaat over "drie generaties met elk een eigen verhaal over de spanning tussen de Griekse roots en het Belg zijn".

De auteur, Maria Dermitzaki (1973), is fotografe en lichtontwerpster. Zij gebruikt foto's en teksten om die verhalen op haar eigen manier vast te leggen. Het is een turf van 300 bladzijden geworden. Dat boek wordt voorgesteld op 18 maart 2010, en bij die voorstelling zal ook live Griekse muziek te horen zijn (anders hadden we dit geen plaatsje kunnen geven op onze website over muziek).

De muzikanten zijn:

• Andreas Doussis ( bouzouki , zang)
• Asimina Karambelopoulou (zang)
• Nicolas Hauzeur ( viool )
• Clement Benjamin ( gitaar )
• Janos Kekenj (contrabas)

Voor deze gelegenheid - zo zegt men ons - zullen deze muzikanten (gespecialiseerd in wereld- en Balkanmuziek) een repertoire brengen van Griekse muziek, gaande van arrangementen van traditionele muziek uit allerlei streken tot liederen rond het thema 'ksenitia' (migratie en diaspora). Enkelen van de muzikanten werken trouwens ook mee aan het "Nadejda" project in het kader van het Balkan Trafik Festival in april 2010 .

Ook de Vereniging Groningen-Griekenland is de lange koude winter en de overvloedige sneeuw meer dan beu. Het lijkt wel op z'n einde te lopen maar voor alle zekerheid gooien ze er toch maar een Lenteconcert tegenaan. De astronomische lente begint dit jaar op 20 maart om 18u32. Op dat moment gaat de aarde namelijk door het punt van haar baan waar de dag en de nacht even lang zijn.

Toch heeft GroGri nog tot de volgende dag gewacht, misschien omdat ze de concentratie van de Aarde niet wilden verstoren tijdens deze delicate doorgang, of misschien omdat ze op die dag zelf andere dingen aan hun hoofd hebben (de lente wordt geassocieerd met vruchtbaarheid), of omdat 20 maart een zaterdag is en op zo'n dag kan je nu eenmaal geen zondagmiddagconcert geven, of misschien gewoon omdat de muzikanten op een zaterdag niet beschikbaar waren voor een concert.

Ze hebben hiervoor immers Takis Sideris uitgenodigd en dat is een veelgevraagd man. Hij is al zowat dertig jaar bezig met Griekse muziek, speelt in verschillende ensembles en bespeelt de meest uiteenlopende instrumenten ( bouzouki , viool, gitaar, klarinet, tzouras , verschillende modellen fluit en misschien vergeten we er dan nog een paar). Een willekeurige greep uit zijn activiteiten: hij trad meermaals op met Palio-Paréa (bvb in maart 2007 , nam deel aan een multi-nationaal project van de Stichting Jazz en Geïmproviseerde Muziek Utrecht in april 2003 , begeleidde het Koor en orkest van het Stanislascollege in Delft bij concerten (bvb in april 2004 ) en componeerde voor hen zijn Symfonia Xenitias die in april 2008 voor het eerst uitgevoerd werd, verzorgde voor Teleac in april 1999 een reeks radio-uitzendingen over Griekse muziek, ... en tussendoor treedt hij ook nog "gewoon" op.

Speciaal voor dit concert heeft hij een groepje samengesteld en dat bestaat, naast hemzelf, uit:

• Eleni Krasaki (zang)
• Ioanis Mademlis ( bouzouki , zang)
• Selini Sideris ( viool , zang)
• Dimitris Tigkas (gitaar, percussie)

En inderdaad: de violiste is de dochter van haar vader.

De Vereniging Groningen-Griekenland beschikt over een ervaren smulteam en ook deze keer zal dat zorgen voor aangepaste hapjes bij de thee.