Mei  2015
Home Nieuws Agenda MaandOverzicht Praktisch Achtergrond
Jaar 2012 Jaar 2013 Jaar 2014 Jaar 2015 Jaar 2016 Jaar 2017 Jaar 2018
Januari 2015
Februari 2015
Maart 2015
April 2015
Mei 2015
Juni 2015
Juli 2015
September 2015
Oktober 2015
November 2015
December 2015

Overzicht Griekse Muziek in Mei 2015

Alle evenementen afdrukken

Enkel dit evenement afdrukken

Xylouris White

Experimentele avant-garde folk of iets anders ...

Het optreden van "Xylouris White" is - zacht uitgedrukt - een ongewoon concert voor een website over Griekse muziek.

Om te beginnen zouden we het eigenlijk moeten aankondigen als een dubbelconcert met "Godspeed You! Black Emperor" , want in twee van de drie locaties staan beide groepen op dezelfde affiche. Enkel in Antwerpen speelt "Xylouris White" avondvullend. In Amsterdam daarentegen spelen ze enkel het voorprogramma, en in Brussel lijkt het omgekeerd, maar zeker weten doet u dat pas de dag zelf in de vroege namiddag.

De vraag is dan: wat is Godspeed enzovoorts? Het antwoord is te vinden op de Paradiso website. Deze Canadese groep, zo leest u daar, "maakt hypnotiserende noiserock die de tegenstellingen onheilspellend hard - tergend teder, en angstaanjagend duister - geruststellend licht, op verbluffende wijze muzikaal vormgeeft".

Daarmee is dan de toon gezet en kunnen we door naar de volgende vraag: wat is Xylouris White? Helaas is dat moeilijker te beantwoorden. Met de naam van de groep lukt het nog wel, die is niet zo moeilijk te doorgronden - in tegenstelling tot Godspeed enzovoorts. Xylouris White is gewoon een ensemble dat bestaat uit George Xylouris en Jim White . Nu ja, gewoon ... George (alias Yorgis) Xylouris is natuurlijk wel niemand anders dan de laouto -speler Psaroyorgis , de virtuoze zoon van de al even virtuoze Psarantonis . En Jim White is de - op zijn terrein al even legendarische - drummer van de Dirty Three, het Australische trio dat enkele jaren terug internationaal furore maakte met hun instrumentale rock.

Men mag dus gerust aannemen dat ook Xylouris White er, net als Godspeed, zal in slagen om "op verbluffende wijze muzikaal vorm te geven aan ..." Ja, aan wat eigenlijk? Zelfs doorgewinterde muziekjournalisten slagen er niet in om het juiste etiket te vinden. De ene hoort "jazz en punk met een snuifje bluegrass, klezmer en folk", de andere heeft het over "experimentele avant-garde folk", en nog een andere hoort weer iets anders. Enkelen zijn wijzer en proberen "het" gewoonweg niet te omschrijven. Over één ding zijn ze het allemaal roerend eens: fe-no-me-naal.

De meest treffende opmerking kwam misschien wel van een Australische journalist die hen in Sydney bezig hoorde. Beide muzikanten hadden hun eigen publiek aangetrokken, schreef hij, en dat zijn twee totaal verschillende werelden, maar toch was iedereen even opgetogen.

Vergelijkbare klanken zijn er te horen bij de ervaren klankman die hun eerste cd zou opnemen. "Ik wist niks van Kretenzische muziek, van de ritmes en toonsoorten en dat soort dingen", zei hij, "en dat hoeft ook niet. Ik ging gewoon aan de knoppen staan, zoals ik dat voor eender welke groep zou doen. En toen begonnen ze te spelen en ik werd gewoon van de sokken geblazen door de gebalde kracht die er uit die muziek sprak".

Beide heren - inmiddels allebei van middelbare leeftijd - kennen elkaar nu al bijna dertig jaar. Ze ontmoetten elkaar voor het eerst in 1988, toen Yorgis met zijn vader Psarantonis op tournee was in Australië, en daar ook Melbourne aandeden, waar Jim toen woonde. Yorgis leerde daar ook zijn toekomstige echtgenote kennen en later vestigde hij zich bij haar in Melbourne. Rond die tijd begonnen de "Dirty Three" met optredens en af en toe vroegen ze Yorgis Xylouris om mee te spelen op zijn luit. Nog later kwam vader Psarantonis opnieuw naar Australië en hij pikte zoon Yorgis op voor zijn tournee. Zo kwam het dat de groep van Psarantonis en de Dirty Three samen op hetzelfde festival zouden optreden. Psarantonis had over Jim gehoord en hij zei tegen zijn zoon dat hij tegen Jim moest zeggen dat hij met hen moest meespelen. Jim spartelde tegen, hij kende immers niets van die muziek en hij wilde niet afgaan. Maar weigeren durfde hij ook niet - Psarantonis is een imposante figuur - en dus werd er afgesproken dat ze snel wat zouden oefenen op hun hotelkamer. Psarantonis speelde wat voor, Jim tokkelde met zijn drumstokjes op een stoelleuning en Yorgis gaf aanwijzingen - tot zijn vader hem iets toesnauwde. De onthutste Jim vroeg wat hij gezegd had. "Hij zegt dat ik m'n bek moet houden en je laten doen", antwoordde Yorgis , "hij zegt dat je weet wat je doet".

Het zou nog lang bij dergelijke toevallige samenwerkingen blijven. Pas in 2012 besloten ze die wat uit te diepen. Jim White kwam toen voor de eerste keer naar Kreta om er de ritmes onder de knie te krijgen, zodat ze samen zouden kunnen improviseren zonder de authenticiteit al te veel geweld aan te doen. Naar het schijnt leerde hij zelfs een aantal Kretenzische dansen om zich de ritmes helemaal eigen te maken. Het is toen dat het "Xylouris White" ensemble ontstond. Nog maar amper enkele jaren later hebben ze onder die naam al een flink deel van de wereld gezien, en overal oogsten ze enthousiaste bijval, ook al vindt niemand de juiste woorden om te omschrijven wat ze doen.

Praktische gegevens
Woensdag 29 april 2015, 20u00, Koninklijk Circus, Onderrichtsstraat 81, Brussel (B)

Tickets: € 27,-

Let op: dit is een dubbelconcert, dus Xylouris White speelt maximaal de helft van de avond.

Donderdag 30 april 2015, 19u30, Paradiso, Amsterdam (NL)

Tickets: € 25 (excl. lidmaatschap).

Let wel op: Xylouris White speelt hier enkel het voorprogramma en dat duurt maar een uurtje.

Zaterdag 2 mei 2015, 19u30, Trix, Noordersingel 28-30, 2140 Antwerpen (Borgerhout) (B)

Tickets: € 11 in voorverkoop (excl. € 1,50 reservatiekosten/ticket), € 14 aan de kassa.

In tegenstelling tot de twee andere locaties is dit een avondvullend concert.

 

Op de site sinds: 07/03/2015

Terug naar het begin van deze pagina.


Enkel dit evenement afdrukken

Alkinoos Ioannidis

De Grieks-Cypriotische singer-songwriter Alkinoos Ioannidis komt naar Amsterdam om er zijn nieuwste album voor te stellen.

Alkinoos - zoals hij kortweg genoemd wordt - gaat al jarenlang onverstoorbaar zijn eigen weg, en die weg voerde hem dwars doorheen allerlei muziekstijlen: van rock tot traditioneel, van Byzantijns tot westers klassiek, pop, barok, hedendaags, Midden-Oosters, ... Het maakt hem allemaal niet uit, etiketten interesseren hem niet. Hij luistert naar alles en hij absorbeert invloeden. In zijn eigen werk probeert hij zijn gevoelens, zijn gedachten en zijn herinneringen onder woorden en "onder muziek" te brengen, en daarbij gebruikt hij telkens de muzikale bouwsteentjes die daar het meest geschikt voor zijn, ongeacht uit welk doosje ze komen.

Hij is geen veelschrijver, wel integendeel. Aan zijn vorige cd, Neropontí (Stortvloed) was twee jaar werk vooraf gegaan, en ze verscheen in maart 2009, zes jaar na zijn vorige cd. Inmiddels zijn er alweer vijf jaar verstreken, en pas in november 2014 was zijn volgende album klaar. Het had zelfs nog langer kunnen duren, want toen al het materiaal klaar was liep hij tegen een ander probleem aan, en dat was de economische kant van het project. Hij was genoodzaakt om drie van zijn vorige albums als gratis bijlage bij een zondagskrant te laten weggeven, en met het geld dat de krant daarvoor betaalde kon dan de productie van de nieuwe cd bekostigd worden. Die zou dan wel weer via de gewone kanalen verdeeld worden, onder de titel "Mikri valitsa". Het is deze cd die hij in Amsterdam zal voorstellen.

De titel is niet zomaar lukraak gekozen. "Mikri valitsa" betekent "kleine koffer", en tijdens de persvoorstelling vertelde Alkinoos Ioannidis dat hij de laatste tijd al een paar keer overwogen heeft om uit Griekenland weg te gaan. Hij zegt er niet bij waarom, maar dat is ook niet nodig. Wie hem kent, weet wat hem dwarszit. Dat is enerzijds natuurlijk de crisis, maar anderzijds heeft die ook een aantal gevolgen die zo mogelijk nog meer verontrustend zijn. De Griekse samenleving verkilt, de onverschilligheid neemt toe, en het extremisme eveneens, met de opkomst van de neo-nazi partij Chrisi Avgi als triestig neveneffect.

Maar goed, Alkinoos wilde dus weg, en dan is de vraag: wat neem je mee op een reis zonder terugkeer? Elke hedendaagse Griek en elke Cyprioot heeft wel ergens vluchtelingen in zijn of haar familie - de recente Griekse geschiedenis zit vol goede redenen om op de vlucht te slaan - en in zekere zin zou het vertrek van Alkinoos óók een vlucht zijn, een vlucht uit een onleefbaar geworden land. De vluchtelingen van toen moesten zowat alles achterlaten, ze konden enkel het hoogstnoodzakelijke met zich meenemen. Dat wilde hij ook doen, het moest allemaal passen in een klein koffertje.

Zoals in al zijn werk probeerde hij dat gevoel ook nu weer in muziek te vertalen, en dan werd de vraag: wat is nu eigenlijk de essentie van de Griekse muziek? Wat is er de moeite waard om mee te nemen, wat is er eigenlijk onmisbaar? Het resultaat van die afweging staat op "Mikri valitsa".

Het gevolg is dat er op dat album een aantal zeer herkenbare dingen staan. Zo bevat het een onvervalste hasapiko, een paar zeibekiko's en nog wat ander spul dat eigenlijk als " laïká " kan gecatalogeerd worden. Er staat ook een nummer op dat onmiskenbaar klinkt alsof het door Nikos Papazoglou himself geschreven was, maar toch zijn tekst en muziek van de hand van Alkinoos Ioannidis . Dat geldt trouwens voor alle dertien tracks van de cd, op twee uitzonderingen na. Eén tekst is van zijn vader, Andis (die zoals altijd ook de omslagtekening leverde). Een andere tekst werd geschreven door Nikos Gatsos , zoals bekend de "hofleverancier" van Manos Hadjidakis . Die twee waren ook boezemvrienden die vaak samen op stap gingen, en Nikos schreef de tekst ooit toen ze samen op een terrasje zaten koffie te drinken, gewoon om Manos een beetje te plagen. Het is dus een heel lichtvoetig dingetje geworden, veel minder ernstig dan de gebruikelijke verzen van Gatsos. Die tekst werd door Alkinoos op muziek gezet zoals ook Hadjidakis zelf dat zou gedaan hebben.

Op dat laatste nummer zingt niemand minder dan Maria Farantouri mee, en dat is een uitloper van het huldeconcert aan Nikos Gatsos dat hij samen met haar bracht in december 2011. Het was trouwens bij die gelegenheid dat hij het op muziek zette.

Voor een ander nummer op "Mikri valitsa" krijgt hij versterking van Sokratis Malamas , en voor nog een ander nummer deed hij beroep op Natalia Lampadaki, een jonge, getalenteerde en dus beloftevolle zangeres uit Thessaloniki die hij ontmoette tijdens een "Music Village" (de jaarlijkse bijeenkomt van muzikanten in de buurt van Volos, waar hij de laatste jaren steevast naartoe gaat). Al de rest van het "Kleine Koffertje" zingt hij alleen.

Ook bij de muzikanten, die aan de cd meewerkten, vinden we een heleboel bekende namen: Manolis Pappos ( bouzouki ), Charis Lambrakis ( ney ) en Dimitris Mystakidis (gitaar), om er alleen maar een paar te noemen die recent nog in België en Nederland optraden. In dat rijtje hoort dan ook zijn vaste medewerker Yorgos Kaloudis (cello en Kretenzische lyra) thuis, want die was samen met Alkinoos in Brussel in november 2012 .

In Griekenland waren Manolis Pappos en nog een paar anderen er ook bij toen "Mikri valitsa" aan het publiek voorgesteld werd tijdens enkele concerten in december 2014, maar voor het concert in Amsterdam zal Alkinoos "enkel" begeleid worden door Yorgos Kaloudis.

Vijf crisisjaren na zijn vorige album hebben de teksten van "Mikri valitsa" een heel ander karakter dan zijn vorige werk. Het zijn namelijk "politieke liederen", maar dat moet dan wel in zijn Griekse context gezien worden. Geen opzwepende barricadenliederen dus, maar wel ballades die actuele thema's bezingen en tegelijk ook wantoestanden aanklagen.

Zo is het eerste liedje van de cd, "Πάντα θα ξημερώνει" (Panda tha ksimeroni, Het zal altijd opnieuw ochtend worden) opgedragen aan Pavlos Fyssas, de Griekse rapper die in september 2013 door Chrysi Avgi ("Gouden Dageraad") vermoord werd vanwege zijn anti-fascistische opstelling. Dat op zich is al onrustwekkend, maar er zitten nog meer bangelijke kantjes aan dit voorval. De neo-nazipartij had namelijk al vaker gemoord, maar dat waren "alleen maar" migranten en daar maakte (bijna) niemand zich druk over. Ook de autoriteiten knepen een oogje dicht, ze kwamen pas in actie toen de neo-nazi's met Fyssas hun eerste blanke slachtoffer maakten. Een ander bedenkelijk aspect is dat deze partij het nog goed doet bij de Griekse kiezer ook: er zitten momenteel zestien exemplaren in het Griekse en drie in het Europese parlement. Door de moord op Fyssas en het daarop volgende gerechtelijk onderzoek liep hun populariteit even terug, maar ze scoren nog steeds (on)behoorlijk goed. Volgens opiniepeilingen zouden ze zelfs de derde of vierde partij worden in de volgende verkiezingen ... (situatie december 2014). Iedere Griek die niet op hen stemt - en dat is gelukkig nog steeds de meerderheid - maakt zich daar zorgen over, en die begrijpt dus ook wat er "achter" de tekst van het liedje zit.

Ook de andere teksten op "Mikri valitsa" hebben een vergelijkbare diepgang. Toch zegt Alkinoos zelf dat hij geen "politieke liederen" wilde schrijven. Hij wil gewoon zijn innerlijke gevoelens vertolken - iets wat hij altijd al gedaan heeft, het enige verschil is dat hij er deze keer geen doekjes om wilde doen, hij wou duidelijk onder woorden brengen wat er hem op het hart lag.

Hij heeft daarbij dan wel een Grieks publiek voor ogen, want anders moet je al behoorlijk tussen de regels kunnen lezen om zijn boodschap te detecteren. Om bij het vorige liedje te blijven: ook zijn Griekse toehoorders zullen het "beklemmende gevoel van opkomende duisternis" ervaren hebben dat Alkinoos overviel toen hij het nieuws van de moord hoorde. Maar hij wilde de mensen ook zeggen dat er, ondanks alles, toch een sprankeltje hoop was, hoop op een "stralende nieuwe dag", gewoon door niet mee te gaan in een spiraal van geweld. "Op die manier kunnen we allemaal kleine splinters zijn", zegt hij, "schijnbaar onbetekenende splinters die toch behoorlijk vervelend kunnen zijn, splinters die door de kieren van het pantser van militaristisch geschreeuw kunnen heendringen, en hen raken op hun zwakke plek". Die hoop spreekt duidelijk uit de tekst van het liedje - als je het weet.

Een ander voorbeeld is het liedje "Μια χούφτα γη" (Mia choufta yi, Een handvol aarde). Dat schreef hij na de dood van Nikos Papazoglou (en het is dan ook dat nummer dat klinkt alsof het door Papazoglou zelf geschreven was). Maar Alkinoos was niet alleen geraakt door het veel te vroege overlijden van Papazoglou. Dat was op zich al erg genoeg, maar het viel hem ook op dat de media minder aandacht besteedden aan de dood van deze man - die toch een onschatbare bijdrage had geleverd aan de Griekse liedcultuur - dan aan speculaties over het volgende zomerlief van de één of andere tv-vedette. Dat zegt natuurlijk veel over de media, en over het publiek dat door deze media bediend wordt, maar, zegt Alkinoos , "ik word daar niet boos om, ik moet daar om lachen. Dat is ook het enige wat je kan doen, anders ga je er aan kapot". De tekst van het liedje gaat dan ook over iemand die vol ambitie aan het leven begint, maar dan tot de vaststelling komt dat hij eigenlijk niet meer is dan "een handvol aarde". En ook dit liedje eindigt op een optimistische noot: "In jouw handen laat je mij ontstaan, en samen herbouwen we de lege wereld vanaf het begin".

Op die manier zijn dit wel degelijk "politieke liederen", maar dan volgens de definitie die hij daar zelf aan geeft. Politieke liederen moeten volgens hem het geloof in een betere wereld uitdrukken. "Het zijn liedjes", zegt hij, "die ons, als individu maar ook als gemeenschap, steunen in onze strijd voor het rechtvaardige, die ons herinneren aan de essentie van ons bestaan, die ons behoeden voor oppervlakkigheid, kleinburgerlijkheid, haat, machtsgeilheid en geldzucht".

Dergelijk boodschappen mogen dan al nieuw zijn in de discografie van Alkinoos , toch komen ze niet zomaar uit de lucht vallen. Een eerste teken aan de wand was misschien zijn reactie op een gesprek met een Engelse journalist, met wie hij aan de praat raakte in 2012, ter gelegenheid van de voorstelling van zijn verzamel-cd "Local Stranger" in Londen. Het gesprek ging natuurlijk over de crisis in Griekenland, en de journalist liet zich in dat verband ontvallen: "We blame you, you know". Dat leverde hem een striemend antwoord op dat Alkinoos op zijn website publiceerde. In het Grieks weliswaar, maar het duurde niet lang of er doken Engelse vertalingen op.

Ook zijn samenwerking met de Schotse singer-songwriter Karine Polwart heeft er mogelijk toe bijgedragen dat hij nu meer nadrukkelijk met zijn mening naar buiten komt dan vroeger. Ook Polwart schrijft immers "geëngageerde" liedjes, over allerlei aangelegenheden die haar beroeren, van alcoholisme over mensenhandel tot genocide, en ook haar teksten eindigen vaak - maar niet altijd - met een optimistische noot.

Hun samenwerking begon in april 2013, met een gastoptreden van Karine Polwart tijdens een concert van Alkinoos in Athene. Ze hadden elkaar ontmoet in januari, in de marge van een festival van Keltische muziek in Glasgow. Alkinoos was daar als gewone bezoeker naartoe gegaan, omdat hij van vrienden gehoord had dat er daar in Schotland een bruisende muziekscène bestond en daar wilde hij meer van weten. Hij had van tevoren enkele contacten gelegd, en hij had ook Karine Polwart wat muziek opgestuurd. Die beviel haar enorm en ze was geïntrigeerd. Zo kwam het dat ze samen iets gingen drinken in een bar in Glasgow. Het duurde niet lang vooraleer ze ontdekten dat ze heel veel gemeenschappelijk hadden: niet alleen hun politieke en filosofische opvattingen en hun bezorgdheid over de wantoestanden om hen heen, maar ook het uitzonderlijke belang dat ze allebei aan hun teksten hechten. Alkinoos vroeg of ze geen zin had om naar Athene te komen en ze stemde meteen toe. "Dit was geen man die op zoek was naar nieuwe afzetmarkten", begreep ze, "maar wel iemand die oprecht gelooft dat samenwerking met Europese collega's een meerwaarde kan bieden". Het bleef niet bij één optreden, want in januari 2014 stond Alkinoos zelf op één van de podia van dat festival in Glasgow, en opnieuw was Karine Polwart zijn gaste.

Tijdens die festivals was Alkinoos ook onder de indruk geraakt van de manier waarop jong en oud daar hun traditionele muziek beleefden, terwijl de Grieken zich daar - volgens hem - een beetje voor generen. Het trof hem ook dat er daar een bouzouki gebruikt wordt (het gevolg van een Griekenlandreis van één van de toonaangevende Ierse muzikanten, vele jaren geleden), terwijl nogal wat Grieken tegenwoordig vanuit de hoogte neerkijken op dat instrument. Misschien heeft hem dat doen nadenken toen hij zijn virtuele koffers pakte, en misschien is het wel daarom dat hij ook laïka en bouzouki met zich meenam in zijn "Mikri valitsa".

Het gevolg is wel dat het zogenaamd "kleine" koffertje in feite behoorlijk goed gevuld is. Een commentator vergeleek het met één van die schijnbaar bodemloze dameshandtassen, want ook daar kunnen soms ongelooflijk veel dingen uit te voorschijn getoverd worden. Het was maar half schertsend bedoeld, want volgens hem is Alkinoos er in geslaagd om zijn hele muzikale eigenheid in dit ene album onder te brengen.

Het is in elk geval geen "gemakkelijk" album geworden. Het is integendeel een album dat zich laat veroveren, dat je pas naar waarde gaat schatten na meerdere keren beluisteren. Maar de critici zijn het er roerend over eens dat het - letterlijk en figuurlijk - de moeite meer dan waard is.

Overigens zal er tijdens het optreden in Amsterdam, zoals gewoonlijk, ook ander materiaal uit eerdere albums op het programma staan.

Het optreden in Amsterdam is onderdeel van een grote Europese tournee, die na Pasen in Zwitserland begint. Dan gaat het naar Duitsland, Tsjechië, Engeland, Nederland, Frankrijk en dan weer naar Duitsland. België staat helaas niet op het programma. Van de dertien optredens in totaal hebben wij er die in Amsterdam en in Aachen (D) uitgelicht.

Praktische gegevens
Zaterdag 25 april 2015, 20u00, Altes Kurhaus, Komphausbadstrasse 19, 52062 Aachen (D)

Tickets: € 30, € 25 en € 20 in voorverkoop, of € 35, € 30 en € 25 aan de kassa.

Zaterdag 9 mei 2015, 19u00, De Melkweg (Oude Zaal), Lijnbaansgracht 234a, 1017 PH Amsterdam (NL)

Tickets: € 31,20 (€ 27,50 + € 3,70 servicekosten).

Let op: koop uw tickets enkel via de officiële kanalen. Laat u niet vangen door dubieuze doorverkopers, die u veel meer aanrekenen dan de normale prijs. Niet alleen loopt u het risico dat u met een dergelijk ticket niet door de controle heenkomt, en als het concert niet zou doorgaan, dan bent u al helemaal uw geld kwijt ...

 

Op de site sinds: 05/01/2015

Terug naar het begin van deze pagina.


Enkel dit evenement afdrukken

Concert en dansvoorstelling "Parfum de Crète"

Van Fanouris Trikilis

De Griekse dansgroep van Fanouris Trikilis organiseert een concert met dansvoorstelling onder de titel "Άρωμα Κρήτης" (Aroma Kritis), oftewel "Parfum de Crète" in het Frans. Het zal wel niet nodig zijn om daar de Nederlandse vertaling bij te geven, dachten wij.

Voor de muziek lieten ze de bekende zanger en lyra-speler Alexandros Papadakis met zijn groep overkomen uit Griekenland. Dat zijn dan meer bepaald:

  • Alexandros Papadakis : lyra , zang
  • Yorgos Psarakis : laouto , zang
  • Yannis Vergadis : laouto , zang
  • Idomeneas Kamilakis : laouto , zang

De leider van het ensemble, Alexandros Papadakis (Αλέξανδρος Παπαδάκης) werd in 1979 geboren in Athene, maar later keerde hij terug naar Kreta, naar Ardachtos bij Rethymno, waar hij zijn roots heeft.

Hij speelt al lyra van toen hij 9 jaar oud was, en zijn eerste leerschool was dan ook de praktijk, die van de dorps- en trouwfeesten, maar ook die van de spontane muzikale avonden, die zomaar uit het niets ontstaan als er toevallig enkele muzikanten bij elkaar zitten in het dorpscafé. Zijn eerste leraar was dan ook zijn oom, Mathiós. Daarna werd hij onder handen genomen door nog andere ervaren lyrarides , eerst uit zijn eigen dorp maar daarna ook van daarbuiten.

Net als zijn vader heeft Alexandros een goede stem en hij leerde gaandeweg hoe hij die moest gebruiken. Ook die kennis verkreeg hij op de traditionele manier, van mond tot mond.

Later ging hij "echt" muziek studeren, op de geformaliseerde wijze van tegenwoordig. Dat levert dan (meestal) een stuk papier op dat "diploma" genoemd werd, en toen hij dat op zak had besloot hij dan maar om professioneel muzikant te worden. Hij keerde wel terug naar de traditionele muziek, en daar deinde zijn belangstelling steeds verder uit.

Zo raakte hij geïntrigeerd door de verhalen van zijn vader en zijn grootvader, die vertelden over de "lyromántoura" uit hun jeugd. Dat is een ensemble waarin de lyra niet begeleid wordt door een laouto , zoals tegenwoordig, maar door een askomandoura , de Kretenzische benaming voor een doedelzak. Alexandros zocht en vond enkele oude muzikanten die nog met dat instrument overweg konden en van hen leerde hij hoe dat moest. Tegenwoordig is hij één van de beste askomandoura-spelers ter wereld, wat niet echt moeilijk is want er zijn er niet zoveel meer.

Het gevolg is wel dat hij gefascineerd raakte door de traditionele muziek van Olympos, op Karpathos, waar deze zelfde combinatie van lyra met doedelzak nog steeds gebruikt wordt. Daar wordt ze dan wel niet "lyromándoura" genoemd maar " lyrotsámbouna ". Op de eilanden is "tsamboúna" immers de gebruikelijke benaming voor de doedelzak. Zowel de lyra als de doedelzak, zoals die op Karpathos voorkomen, hebben een enigszins andere klank dan hun Kretenzische tegenpolen, en ook de speelwijze is lichtjes anders, maar dat maakte het voor Papadakis alleen maar interessanter. Van het één kwam het ander, en zijn speurtocht naar de muziek van Karpathos leidde hem al snel naar de andere eilanden van de Dodekanisos.

Ook dichter bij huis ging hij op speurtocht, maar dan richting verleden. Er was vroeger op Kreta immers nog veel meer dat nu alleen nog maar voortleeft in de verhalen van oude muzikanten. Zo heeft bijvoorbeeld ook de lyra een hele vormverandering ondergaan, vanaf de besnaring over de spanschroeven tot de strijkstok, en daar wilde Papadakis alles van weten.

Al die tijd hield hij zijn oren wijd open, en er wordt van hem gezegd dat hij een spons is die een liedje maar één keer moet horen om het na te kunnen spelen. Hij heeft in elk geval een indrukwekkend repertoire bij elkaar gesprokkeld, en een klein deel daarvan heeft hij op (tot nog toe) twee cd's geperst.

De eerste daarvan verscheen in 2007, onder de titel "Κανάρι μου" (Kanari mou, Mijn kanarie). Daarop geeft hij een overzicht van de traditionele muziek van westelijk Kreta, "zijn" deel van het eiland dus, maar er staat ook wat materiaal op van Karpathos en de omliggende eilanden.

Op zijn tweede cd “Στου καραβιού την πλώρη” (Stou karaviou tin plori, Op de voorsteven van het schip) gooide hij het over een enigszins andere boeg. Die cd, verschenen in 2010, bevatte geen traditionele nummers van anonieme auteurs, maar liedjes van bekende grootmeesters van de Kretenzische traditionele muziek, de mensen dus die de traditie hebben gemaakt tot wat ze vandaag is. Alle delen van Kreta zijn vertegenwoordigd, en dus ook alle regionale speelstijlen, maar het is tegelijk ook een reis in de tijd, omdat hij ook de oude instrumenten aan bod laat komen die deze mensen bespeelden: boulgarí, mantola, zambiola, ... Interessant is nog dat er op de cd ook twee oude "Kretenzische" liedjes staan die onmiskenbaar overgewaaid zijn uit het Pontos-gebied aan de Zwarte Zee.

Met dit alles wil natuurlijk niet gezegd zijn dat Alexandros Papadakis dat allemaal gaat spelen op het concert dat Fanouris Trikilis organiseert, maar het geeft wel een goed beeld van de gedreven - om niet te zeggen bezeten - muzikant die hij naar Brussel laat overkomen. Het zal dan ook niet verbazen dat Papadakis in Griekenland bekend, populair en dus veelgevraagd is.

Dat kan trouwens ook gezegd worden de dansgroep die voor de gelegenheid uit Griekenland overkomt. Toch heet die heel gewoontjes "Krites" , of voluit "Λαογραφικός Χορευτικός Όμιλος Κρήτες" (Laografikos Choreftikos Omilos "Krites"). Zij hebben hun thuisbasis in Peristeri (Athene) maar hun wortels liggen in Chania, op Kreta. Ze hebben hun hoge niveau in grote mate te danken aan de stichter en dansleraar van de groep, Yorgos Petrakis. Die is eigenlijk economist van opleiding (en hij werkt trouwens bij de Ethniki Trapeza, de Nationale Bank) maar hij is al van jongs af aan bezig met dans. Op zijn deelgebied, de Kretenzische dans, geldt hij als één van de beste dansleraars van het moment.

Praktische gegevens
Vrijdag 15 mei 2015, 20u00, Zaal M, PSK (Bozar), Brussel (B)

Tickets: € 25. Er is ook een formule "spectacle + diner", die kost € 60.

Dit evenement is voorbij.

 

Op de site sinds: 01/02/2015

Terug naar het begin van deze pagina.


Enkel dit evenement afdrukken

Herdenkings- & Bevrijdingsconcert van Omonia

Met o.a. "Mauthausen" en "Axion Esti" van Theodorakis

Naar goede jaarlijkse gewoonte organiseert het Grieks Ensemble Omonia uit Roosendaal ook nu weer een concert, ter herdenking van de slachtoffers van de oorlog 1940-1945 en ter herdenking van de bevrijding van het juk der nazi's. Het is dit jaar meteen ook 30 jaar geleden dat het ensemble Omonia opgericht werd.

Het programma voor dit jubileumconcert bestaat voor het grootste deel uit liederen van de bekende Griekse componist Mikis Theodorakis . Zeven van de twaalf liederen van het eerste deel zijn van hem, en vier daarvan komen uit de "Mauthausen ballade". De rest van het eerste deel bestaat uit bekende liederen van andere grote Griekse componisten als Ilias Andriopoulos en Stavros Xarchakos.

Tijdens het tweede deel van het concert worden vijf delen van de "Axion Estí" van Theodorakis uitgevoerd met medewerking van het Roosendaals Gemengd Koor, dat onder leiding staat van Rik Ghesquière. De rest van het programma wordt gebracht door het Roosendaals Grieks ensemble Omonia zelf, onder de muzikale leiding van Henny Besling.

Over de muziek zelf hoeven we niet veel te vertellen, die is overbekend maar nog steeds geliefd. Het Ensemble Omonia heeft bijvoorbeeld de "Mauthausen Ballade" al vijf keer uitgevoerd samen met Liesbeth List.

Praktische gegevens
Maandag 4 mei 2015, 21u00, Moeder Godskerk, Kennedylaan 73, 4707 AW Roosendaal (NL)

Inkom: € 15 (kinderen t/m 15 jaar gratis).

Daar komt € 2 per bestelling bij om de kaarten naar uw thuisadres op te sturen.

Dit concert is voorbij.

 

Op de site sinds: 07/03/2015

Terug naar het begin van deze pagina.


Enkel dit evenement afdrukken

Dansstage "Kreta en Oost-Kreta"

Van Terpsichori

In 2010 begon de "Terpsichori Greek Dance Circle" met het geven van Griekse danslessen in Brussel. Daar horen ook stages bij, en inmiddels zijn ze al aan hun zestiende stage toe.

Deze keer staan de dansen van Kreta centraal, met bijzondere aandacht voor de dansen van Oost-Kreta. Die zijn namelijk minder bekend bij het grote publiek. Er wordt ook "over het muurtje" gekeken, want de dansen van dit deel van Kreta vertonen gelijkenissen met die van Karpathos, het eiland even verderop, en ook daarop zal kort worden ingegaan. Het is dan interessant dat ook de bekende zanger en lyra-speler Alexandros Papadakis, die eerder deze maand te gast is in Brussel, gefascineerd is geraakt door deze connectie.

De dansstage van Terpsichori wordt gegeven door Konstantina Efentaki . Zij is zelf afkomstig van Rethymno (West-Kreta) en ze is gespecialiseerd in de dansen van het eiland. Ze geeft daar al achttien jaar les in, onder meer bij het Grieks Centrum voor Folklorestudies in Athene (EL.KE.LA.M.). Haar echtgenoot, Vasilis Dimitropoulos, is daar trouwens de huidige directeur, en ook hij is geen onbekende voor de leden van Terpsichori: hij gaf in mei 2011 een dansstage.

Konstantina Efentaki heeft overigens nog (veel) meer op haar cv staan. Zo danste ze onder meer bij Dora Stratou en bij een hele reeks plaatselijke dansgroepen.

De stage is bedoeld voor beginners én voor gevorderden. De twee eerste lesuren zijn speciaal bedoeld om de beginners een stevige basis te geven, en voor de gevorderden is het dan een prima geheugenopfrissing.

Zoals gewoonlijk is er op zaterdagavond een feestje, zowel voor de deelnemers aan de stage als voor hun genodigden - maar vooraf inschrijven is wel verplicht (zie onder).

Het programma van zaterdag 30 mei ziet er dan als volgt uit:

  • 11u - 13u: Dansles
  • 13u - 14u: Middagpauze (de deelnemers zorgen zelf voor hun eigen eten en drinken)
  • 14u - 18u: Dansles
  • 19u - 22u: Avondfeestje "à la Terpsichori" (facultatief, inschrijven verplicht)

Op zondag 31 mei gaat het ongeveer op dezelfde manier, minus het feestje dan:

  • 11u - 13u: Dansles
  • 13u - 14u: Middagpauze
  • 14u - 16u: Dansles
Praktische gegevens
Van zaterdag 30 tot en met zondag 31 mei 2015, Parochiezaal Quo Vadis, Roodebeeklaan 269, 1030 Schaarbeek (B)

Deelname aan de stage: € 50 (€ 40 voor leden van Terpsichori).

Deelname aan het avondfeestje op zaterdag: € 17 (eten en drinken inbegrepen).

Deze stage is voorbij.

 

Op de site sinds: 22/03/2015

Terug naar het begin van deze pagina.


Enkel dit evenement afdrukken

"Laïki Vradia"

Van de vzw "Rizes"

De vzw " Rizes " uit Genk is bekend van haar indrukwekkende theaterproducties (''Music roots of Greece 1930-1960", in première gegaan in januari 2006 , en "Niko en Eleni" in februari 2010 ), maar ze organiseren daarnaast ook een jaarlijks feest. Geen gewoon feest, uiteraard, ze maken er altijd wel wat speciaals van. In november 2008 bijvoorbeeld kozen ze de moderne Griekse bouzoukia als thema, compleet met hedendaagse muziek, video-clips enzovoorts. In november 2011 kozen ze voor de formule van een ouzeri , opnieuw met alles er op en er aan.

Dit jaar willen ze een "Laïki Vradiá" op poten zetten. Letterlijk vertaald is dat een "volkse avond", maar laïká is natuurlijk ook de populaire stadsmuziek die in de jaren '60 en '70 van de vorige eeuw tot bloei kwam. Dan zit je meteen ook in de sfeer van de nachtclubs uit die tijd, waar de grote sterren furore maakten en de mensen tot aan het ochtendgloren op de dansvloer hielden. Je denkt dan onwillekeurig aan de verhalen over die machinist van de nachttrein Athene-Thessaloniki, die ergens halverwege zijn trein tot stilstand bracht, midden in het veld maar wel ongeveer ter hoogte van de nachtclub waar de legendarische Stelios Kazantzidis optrad, en die vervolgens met al zijn (enthousiaste) passagiers een stuk van het optreden ging meepikken.

Zo'n (sneltrein)vaart zal het allicht in Genk niet lopen, en de zaal zal allicht wat minder rokerig zijn dan indertijd, maar het is dan ook niet de bedoeling om een nachtclub uit de jaren '70 na te bouwen. Het enige wat de vzw Rizes wil bouwen, dat is gewoon een sfeervol feestje. Met de juiste muziek zit je dan al meteen goed in de buurt.

Net als de vorige jaren zal de groep "Assos 2" die taak op zich nemen. Zij komen hiervoor speciaal uit Duitsland over.

Praktische gegevens
Zaterdag 9 mei 2015, 20u00, Griekse Gemeenschap Genk, Gouverneur A. Galopinstraat 17, 3600 Zwartberg (bij Genk) (B)

Inkom: € 3 (kinderen tot 12 jaar: gratis).

Reserveren is niet nodig en ook niet mogelijk.

 

Op de site sinds: 06/04/2015

Terug naar het begin van deze pagina.


Enkel dit evenement afdrukken

Ross Daly en Kelly Thoma

Contemporary Modal Music

De grote lijnen van de levensloop van Ross Daly zullen inmiddels wel algemeen bekend zijn. Hij is van Ierse afkomst, werd geboren in Engeland (1952), is in 1975 neergestreken op Kreta, en er in zekere zin nooit meer weggegaan. Tussenin had hij wel het hele oosten afgereisd en daar een encyclopedische kennis van zowat alle daar gangbare muzikale tradities aan overgehouden.

Die kennis deelt hij met anderen tijdens de seminaries en workshops in zijn "Labyrinth". Daar komen muzikanten uit alle windstreken op af, en dat zorgt niet alleen voor een uitdieping van de collectieve kennis, maar ook voor een intensieve kruisbestuiving die uniek is in de wereld - en misschien zelfs in de geschiedenis van de mensheid.

Er is zelfs een nieuw muziekgenre ontstaan, dat Daly zelf "Contemporary Modal Music" gedoopt heeft. Eigenlijk is het geen afzonderlijk genre, maar het resultaat van het werk van een aantal van zijn discipelen, die zich eerst verdiepten in een bepaalde traditionele techniek en dan daarop verder bouwden. Zij zetten de traditie dus verder langsheen de weg van de natuurlijke evolutie, met inbreng van allerlei invloeden van buitenaf, eerder dan ze te willen conserveren in de staat zoals ze zich momenteel bevindt. Essentieel is wel dat zij - net als Ross Daly zelf - er eerst naar streven om de oorspronkelijke traditie tot in de puntjes te beheersen, pas daarna gaan ze er zelf mee aan de slag. Een bekend voorbeeld van een dergelijke "discipel" is Stelios Petrakis .

Een ander voorbeeld is Kelly Thoma (Κέλυ Θωμά). Zij werd geboren in Athene in 1978, en het was ook in Athene dat ze Ross Daly voor het eerst lyra hoorde spelen. Dat was in 1995, ze was toen zeventien, en ze was meteen in de ban van dit instrument. Ze ging drie jaar bij Daly in de leer en toen kende ze voldoende om mee te mogen spelen in zijn ensemble. Dat is ze blijven doen, en uiteraard leerde ze daar elke dag bij, zodat je haar met recht een eeuwige studente zou kunnen noemen.

Pas in 2009 - dus na veertien jaar studie - kwam ze met haar eerste eigen composities naar buiten, en dan nog met mondjesmaat. Op haar eerste album "Anamkhara" stonden zeven nummers. Enkele daarvan waren te horen op haar optreden met Ross Daly in Utrecht en Amsterdam in november 2012 .

Inmiddels heeft zij een tweede album klaar. Dat werd "7Fish" gedoopt en er staan geen zeven maar acht nummers op. Zeven daarvan zijn dan wel genoemd naar even zoveel vissoorten, en het achtste heet gewoon "S", omdat vissen op die manier zwemmen. Verder ligt "7Fish" helemaal in de lijn van "Anamkhara", behalve dat de orkestratie iets uitgebreider is. Er spelen niet minder dan elf gerenommeerde muzikanten op mee.

Ook Ross Daly heeft een nieuw album voor te stellen. Bij hem heet het "The other side" . Dat verscheen in augustus 2014 en het bevat negen originele composities waarin hij zijn ideeën uitwerkte, samen met enkele van zijn voornaamste medewerkers.

Op die cd spelen twee instrumenten een belangrijke rol, niet toevallig bediend door Ross Daly en Kelly Thoma. Het zijn respectievelijk de tarhu en de lyra . Die gaan met elkaar in dialoog, en dat zullen ze ook in Rotterdam gaan doen.

De lyra is het instrument waarop Kelly Thoma zich al die jaren is blijven toeleggen, en dat is inmiddels haar specialiteit geworden. Zij bespeelt dan wel geen "standaard" Kretenzische lyra , maar een instrument dat daarvan afgeleid is. Dat heeft, naast de drie gebruikelijke snaren die met de strijkstok bespeeld worden, nog een aantal "sympathische" snaren. Die trillen mee als de andere aangestreken worden, en dat zorgt dan voor een vollere klank. Het is een concept van Ross Daly uit 1991, en ook hier combineerde hij elementen uit verschillende muzikale tradities. Het principe van meetrillende snaren is immers niet nieuw, het is integendeel eeuwenoud, maar in de verschillende Griekse speelstijlen worden ze enkel nog gebruikt bij de kemanes , de flesvormige lier uit Cappadocië. Op Kreta zelf was het in onbruik geraakt, klaarblijkelijk niet eens zo heel lang geleden, want naar het schijnt zijn er nog enkele oude exemplaren van bewaard gebleven. Stelios Petrakis (zelf ook een "discipel" van Ross Daly ) gebruikt ze als voorbeeld om de exemplaren voor Kelly Thoma en anderen te bouwen.

De tarhu daarentegen is een heel nieuw soort instrument, met een kleine, bolvormige klankkast en een lange nek, dat omstreeks 1995 geconcipieerd werd door de Australische instrumentenbouwer Peter Biffin. Die was gefascineerd door oosterse instrumenten, maar hij wilde de mogelijkheden daarvan uitbreiden. De tarhu is in zekere zin een kruising tussen de Turkse tanbur en de Chinese erhu - vandaar ook de naam. Na veel experimenteren met allerlei combinaties, aanpassingen en uitbreidingen ontstonden er verschillende varianten van de tarhu . Ross Daly speelde een belangrijke rol in deze evolutie, niet alleen door het nieuwsoortige instrument bekend te maken, maar ook door zelf mee te denken. Zo ontstond in 2002 de "lyra tarhu ", met dezelfde afmetingen als een Kretenzische lyra , met drie aangestreken en negen mee-klinkende snaren. Die werd - nog steeds onder impuls van Daly - verder uitontwikkeld tot iets wat in 2006 de "nak tarhu " ging heten. De nek daarvan is veel langer, waardoor ook de snaren veel langer konden worden, en het aantal aangestreken snaren werd uitgebreid tot vier. Door dit alles heeft het instrument een enorm bereik (4 ½ octaaf), en het kan zowel getokkeld (met een plectrum of met de vingers) als gestreken worden. Deze veelzijdigheid maakt dat er zeer uiteenlopende muziekstijlen kunnen op gespeeld worden, zowel oosters als westers, en dat maakt het natuurlijk ideaal voor iemand als Ross Daly ...

Dit optreden in Rotterdam maakt kennelijk géén deel uit van een tournee. Wel was het duo Daly-Thoma in februari 2015 al in Gent (B), maar ook toen maakte dat optreden gaan deel uit van een reeks. Ook op de website van Grounds wordt het aangekondigd als "een exclusief optreden voor Nederland".

Praktische gegevens
Vrijdag 8 mei 2015, 21u00, Grounds, Pieter de Hoochweg 125, 3024 BG Rotterdam (NL)

Tickets: € 10 in voorverkoop, € 12,50 aan de kassa.

Dit optreden is voorbij.

 

Op de site sinds: 06/04/2015

Terug naar het begin van deze pagina.


Enkel dit evenement afdrukken

2nd Amsterdam Rebetiko & Rock Festival

Na de eerste editie van een festival komt er een tweede editie, maar dan alleen als het goed zat met de eerste, natuurlijk. Met het Amsterdam Rembetiko Festival zat het al van de eerste keer goed: het was gewoonweg uitverkocht. Meer moet dat niet zijn.

De tweede editie is niet alleen een maandje opgeschoven (van april 2014 ging het naar mei 2015) maar ook inhoudelijk is het wat breder opgezet. Dat blijkt alleen al uit de titel, het heet nu "Amsterdam Rebetiko & Rock Festival" en er is dit jaar inderdaad ook ruimte voor ballads, oriental en ethnorock.

De voortrekkersrol wordt deze keer gespeeld door de Misirlou Band en zij zullen verschillende gasten uitnodigen. Die zijn nog niet bekend, maar de samenstelling van de Misirlou Band is dat al wel, het zijn: zang Fay en Sofia, gitaar Vasiliki, en sandouri /violi Pit Hermans.

Praktische gegevens
Zaterdag 2 mei 2015, 20u30, De Cameleon, Derde Kostverlorenkade 35, 1054 TS Amsterdam (NL)

Deuren: 20u

Inkomprijs: € 7,50

 

Op de site sinds: 15/04/2015

Terug naar het begin van deze pagina.


Enkel dit evenement afdrukken

Alexandra Gravas in concert

N.a.v. 90 jaar Mikis Theodorakis

De wereldberoemde Griekse componist Mikis Theodorakis viert dit jaar zijn negentigste verjaardag en dat kan niemand ontgaan, want er worden talloze concerten georganiseerd om dat te vieren. Er komen bijdragen uit de meest onverwachte hoeken. Zelfs pop-idool Sakis Rouvás laat zich niet onbetuigd: begin mei zingt hij in Griekenland mee in een opvoering van de "Axion Esti". Of hij daarmee zijn publiek van giechelende tienermeisjes zal kunnen bekoren is maar zeer de vraag - Theodorakis zou hun overgrootvader kunnen zijn - en giechelende critici hebben het dan ook over een poging van deze gewezen atleet om zich tot de kwaliteitsmuziek te bekeren.

Ook in Luik wordt een concert ter ere van Theodorakis georganiseerd, maar met de zangeres die daar zal optreden moet er absoluut niet gelachen worden: Alexandra Gravas heeft integendeel uitstekende geloofsbrieven. Deze Griekse mezzo-sopraan werd geboren en groeide op in Duitsland, woont in Wenen (Oostenrijk), werkt in de hele wereld en voelt zich "Europese met een Grieks hart". Ze is enorm veelzijdig maar bij voorkeur zingt ze toch werk van Griekse componisten. Ook daar is haar repertoire zeer uitgebreid: Vasilis Tsitsanis , Mimis Plessas , Manos Hadjidakis en Mikis Theodorakis bijvoorbeeld, maar evengoed Nikos Skalkottas of Demosthenes Stephanides of Alexandros Karozas.

De organisator van dit concert is de vzw "12 Heures pour la Grèce", die in mei 2012 voor de eerste keer een groots opgezet evenement organiseerde om fondsen te werven voor het noodlijdende Griekenland. In mei 2013 kwam er een tweede editie, en wegens het grote succes (en de mediabelangstelling) was het aanvankelijk de bedoeling om er in 2014 een tweedaagse van te maken. Dat ging dan niet door, en de ene dag werd verschoven naar juni 2014 , zodat ze door de toenmalige Griekse regering kon geadopteerd worden om er het Griekse voorzitterschap van de EU mee af te sluiten. De opbrengst ging dat jaar naar de "International Foundation for Greece", een vereniging met liefdadig doel (met de toenmalige Griekse premier Samaras als ere-voorzitter).

Inmiddels is er in Griekenland een andere regering aan de macht, maar de vzw "12 Heures pour la Grèce" blijft toch fondsen werven, zij het dan op kleinere schaal en volgens een andere formule. In plaats van een groots opgezet totaalspektakel in Schaarbeek komt er nu een "gewoon" concert in Luik - als je dat "gewoon" mag noemen natuurlijk. De bezetting mag er in elk geval zijn:

  • Alexandra Gravas : zang
  • Despina Apostolou-Hölscher : piano
  • Petros Bouras : piano
  • Panayotis Margaris : gitaar

Alexandra Gravas werkte ook al mee aan de drie vorige edities van de "12 uren voor Griekenland" en ze trad ook al verschillende keren solo op in België.

Tijdens de eerste editie van de "12 uren voor Griekenland", in mei 2012, werd ze ook al begeleid door Despina Apostolou-Hölscher , een jonge maar toch al gerenommeerde Griekse pianiste met Franfurt ls thuisbasis.

Ook Petros Bouras is een gevestigd concertpianist, met het gebruikelijke indrukwekkende internationale cv . Daar springt één ding speciaal in het oog: op zijn vijftiende trad hij al op met Mikis Theodorakis himself.

Panayotis Márgaris ( Παναγιώτης Μάργαρης ) is niet alleen een uitstekende gitarist, hij is ook componist. Hij zat in het orkest van Lavrendis Machairitsas toen deze in oktober 2010 in Brussel en Aartselaar optrad.

De opbrengst van dit concert gaat, net als vorig jaar, ook nu weer naar de "International Foundation of Greece".

In oktober 2015 zou de vzw "12 Heures pour la Grèce" nog een tweede concert organiseren, dat onder de titel "Café Aman" zou plaatsvinden in de Hallen van Schaarbeek.

Praktische gegevens
Vrijdag 29 mei 2015, 20u00, OPRL, Boulevard Piercot, 25-27, 4000 Liège (B)

Tickets: € 20,-

De voorverkoop wordt - vanaf 29 april - verzorgd door de diensten van het "Orchestre Philharmonique Royal de Liège".

 

Op de site sinds: 24/04/2015

Terug naar het begin van deze pagina.


Enkel dit evenement afdrukken

Living Room Music Festival 2015

Met o.a. Vinylio

Al voor de dertiende keer op rij organiseert Muziekpublique in Brussel het "Living Room Music Festival" . Het krijgt een plaatsje op onze site omdat dit jaar ook het Brussels-Griekse rembetiko -groepje Vinylio van de partij is.

Het concept van het festival is eenvoudig. Tien inwoners van Elsene zetten de deuren van hun woonkamer open. Daar zitten dan evenveel orkestjes, die akoestisch spelen. Ze geven elk drie concerten van een half uur, met een pauze van een half uur er tussen. Het publiek kiest drie van deze ensembles uit de lijst en bepaalt de volgorde waarin ze die wil horen. Tijdens de pauze gaat het dan van de ene locatie naar de volgende (ze liggen allemaal in dezelfde wijk, op loopafstand van elkaar). Deze keer gaat het festival door in de Nestwijk (Quartier du Nid) van Elsene, dat is de buurt achter Flagey, waar een aantal wijkbewoners hun salon ter beschikking stellen van het publiek.

In feite is dit dus "kamermuziek" in de letterlijke zin van het woord. Alleen staat er geen klassieke muziek op het programma, maar wel wereldmuziek: uit Albanië, Brazilië, Georgië, Japan, Mexico, enzovoorts.

Ook Vinylio werkt aan dit festival mee, zij het dan in een enigszins gewijzigde bezetting:

Vinylio speelt om 16u, 17u en 18u op het adres: Edouard Jacquin & Cie, Alphonse De Wittestraat 26, 1050 Brussel (Elsene).

Praktische gegevens
Zondag 3 mei 2015, van 14u00 tot 19u00, op diverse locaties in 1050 Brussel (Elsene)
Deze editie gaat door in de Nestwijk (Quartier du Nid) in Elsene, de wijk achter Flagey.

Tickets (Pass-formule): € 12,- voor drie concerten naar keuze (€ 10 voor leden van Muziekpublique). Reservatie online of ter plaatse bij Muziekpublique (in Molière).

 

Op de site sinds: 26/04/2015

Terug naar het begin van deze pagina.


Enkel dit evenement afdrukken

Retro Greek Music

Populaire mainstream uit "de tijd van toen"

Na een eerste optreden in maart 2015 komt het kersverse ensemble "Retro Greek Music" nu opnieuw naar de Art Base voor een vervolg. "Op algemeen verzoek", zeggen ze zelf, en dat zal er niet ver naast zijn. De reacties op de première waren unaniem: "schitterend", en inderdaad, verschillende mensen uit het publiek zijn na afloop een praatje gaan maken en drongen aan op een vervolg.

Het programma van dit tweede optreden blijft in grote lijnen hetzelfde. Er komen een paar andere liedjes in, maar het blijft muziek van Attik, Sougioul , Gounaris , Yannidis en anderen. Over die muziek schreven we al het een en ander op onze maart 2015 pagina. We vertellen u daar dat het gaat over de populaire muziek uit de jaren '30 tot '50 van de vorige eeuw, maar dan niet de "marginale" rembetika , maar wel de "mainstream van toen". Die ontstond min of meer samen met de grammofoonplaten, die de muziek vanuit de theaterzaal naar de taverna 's en vervolgens naar de huiskamers brachten. Om dat bredere publiek aan te spreken werden de oorspronkelijke operette-melodietjes wat meer opengetrokken, maar ze klinken er nog wel doorheen.

De gevolgen daarvan waren goed te merken tijdens de première van "Retro Greek Music", meer dan een halve eeuw later in de Art Base. Tussen het (alweer overwegend Griekse) publiek zaten ook een aantal oudere heren, tenminste als je die term mag gebruiken voor iemand van om en bij de huidige pensioenleeftijd. Ze waren in elk geval oud genoeg om de vader te kunnen zijn van de zangeres op het podium, en ze waren gekomen om de liedjes van hun eigen vader nog eens terug te horen. Een snel rekensommetje leert dat ze die eigenlijk alleen maar konden kennen van de platen die er thuis op de grammofoon gelegd werden toen ze nog broekventjes waren. Zonder die platen hadden ze daar met andere woorden niet gezeten. Het bewijst meteen ook dat die liedjes behoorlijk wat succes hadden, in elk geval bij de vaders die de platen bleven draaien, ook toen het genre officieel al dood en begraven was, maar ook bij de zonen, want anders waren ze tientallen jaren later niet naar de Art Base gekomen om de herinnering op te halen.

Toch richt het groepje "Retro Greek Music" zich niet (alleen) op een nostalgisch publiek. Wel integendeel: ze willen deze muziek opnieuw onder de aandacht brengen en ze in haar juiste context plaatsen. In ons artikeltje op de maart 2015 maandpagina probeerden we dat natuurlijk ook al, en we probeerden een beeld te schetsen van de evolutie die het genre heeft doorgemaakt, maar het is toch heel wat anders als je dat met eigen oren kunt meemaken. Het was bijvoorbeeld een openbaring om te horen hoe het vroege werk van iemand als Hadjidakis daar inderdaad naadloos op aansluit. In dat opzicht hebben deze concerten dan ook een documentaire waarde. Je hoort daar, min of meer in "fast forward", hoe het verleden overgaat in het heden.

Het helpt natuurlijk dat het programma met zorg werd samengesteld, en dat de liedjes met kennis van zaken geselecteerd werden. Die verdienste mag rustig op rekening geschreven worden van Dimos Vougioukas , de getalenteerde Griekse accordeonist die tegenwoordig in Brussel woont en werkt. Zijn grote liefde is eigenlijk de Balkan-muziek in de meest brede zin van het woord, maar dat neemt niet weg dat hij over een encyclopedische kennis beschikt van alles wat er in Griekenland (en daarbuiten) ooit op een accordeon gespeeld werd - en inderdaad, dat is heel wat. De "retro" muziek kent hij van zijn werk in Griekenland vóór de crisis. Toen hadden steden en gemeenten nog geld om tijdens de zomermaanden allerlei orkestjes te laten spelen in de kiosk op het dorpsplein, en daar werden deze liedjes inderdaad veel gevraagd. Vougioukas kent ook dit repertoire dus als zijn broekzak, en hij beschikt bovendien over de theoretische bagage om de muziek te kunnen analyseren, en dus ook om de invloeden te herkennen die een bepaald liedje vorm hebben gegeven. Het resultaat is dan haast onvermijdelijk een interessante en evenwichtige speellijst. Tot dusver dus geen verrassing.

De verrassing - om niet te zeggen openbaring - van "Retro Greek Music" daarentegen is zonder enige twijfel de zangeres van het groepje, Eleni Násiou . Alles goed en wel beschouwd nam die eigenlijk heel wat hooi op haar vork. Dit repertoire werd indertijd namelijk gezongen door grote sterren als Sofia Vembo , Danái en andere getalenteerde zangeressen, en het is dan niet vanzelfsprekend dat een jong, relatief onbekend zangeresje zich daar aan waagt. Maar als Eleni Nasiou al bang was van de vergelijking, dan was dat in elk geval niet aan haar te merken. En ze had ook geen enkele reden om bang te zijn: haar vertolkingen waren minstens even overtuigend als het origineel. Ze zingt dit repertoire alsof ze er voor geboren werd.

In zekere zin is dat misschien ook wel zo. Ze is namelijk de dochter van Batman . Daarmee is dan niet de Amerikaanse stripfiguur met z'n carnavalspakje bedoeld, maar wel Yorgos Nasios, de Griekse eigenaar van één van de meest bekende bars van het land, de "Batman". Al een kwart eeuw lang, sinds 1989, serveert hij daar niet alleen drankjes maar ook goede Griekse muziek. Voordien had hij een tijdje als zanger gewerkt, en daarna als disk-jockey in een soort kruising tussen bar en discotheek. Toen die tent sloot kocht hij een taxi, en in de cassettespeler stopte hij geen Ploutarchos maar enkel jazz, 700.000 kilometer lang, kriskras door Athene. Als zijn dienst er op zat, 's avonds laat, en als hij met enkele collega's nog iets wilde gaan drinken, dan konden ze enkel nog terecht in de bar van een hotel in Faliro, een heel eind buiten Athene. Daarom opende hij maar zelf een bar in Neos Kosmos, een wijk vlakbij het historische centrum van de stad. Hij hing een bordje met een vleermuis op de deur, om aan te geven dat hij laat open bleef, en daarmee had het etablissement meteen ook een naam. Het bordje hangt er nog altijd, en de bar wordt inmiddels "historisch" genoemd.

Die reputatie heeft de "Batman" te danken aan de muziek die er gespeeld wordt. Niet alleen jazz, maar ook en vooral alle goede Griekse muziek. En dat is heel veel, want "dit land heeft ontelbare grote componisten", zegt Yorgos "Batman" Nasios, maar die worden miskend en aan de kant geschoven. Zambetas , Spanós, Theodorakis , Hadjidakis , Tsitsanis , Vamvakaris , om er maar enkelen te noemen". Die draaide hij dus allemaal in de "Batman", en de liefhebbers van goede muziek vonden al snel de weg. Langzaam maar zeker werd de bar ook het trefpunt van allerlei muzikanten, die na hun optredens nog iets wilden gaan drinken. Die hadden dan natuurlijk hun instrumenten bij zich en dan werd er muziek gemaakt tot aan het ochtendgloren - en soms nog langer. Hij heeft al vaak overwogen om er mee op te houden, maar dan krijgt hij telkens een groep jongelui over de vloer, van de leeftijd die je eerder in een discotheek zou verwachten. Die vragen hem dan "speel ons eens iets van Vamvakaris , of van Kazantzidis", en dan ziet "Batman" het weer helemaal zitten. Hij vertelt hen dan de verhalen die bij elk liedje horen: hoe het ontstond, wat de achterliggende betekenis is enzovoorts en de jongelui hangen aan zijn lippen.

Dochter Eleni moet zelf ook ontelbaar veel van die verhalen gehoord hebben, plus de muziek waar die bij horen, en de microbe is duidelijk overgegaan. Ook bij haar zit de muziek in de genen.

Ze had dus al heel wat muzikale bagage bij zich toen ze in de zomer van 2014 naar Brussel verhuisde. En als ze dan tijdens de optredens van "Retro Greek Music" een prestatie neerzet die je van een amateurtje niet zou verwachten, dan komt dat gewoon omdat ze helemaal geen "amateurtje" (meer) is, maar integendeel een professionele zangeres met een gedegen opleiding, een brede belangstelling en - niet te vergeten - behoorlijk wat talent.

Dat "Retro Greek Music" de dingen grondig aanpakt, dat bleek ook nog op een heel andere manier tijdens hun eerste optreden in de Art Base. Ze hadden namelijk voor Eleni een originele microfoon "uit de tijd van toen" op de kop kunnen tikken. De klankman van dienst kreeg er bijna schele hoofdpijn van, want zo'n ding heeft heel andere karakteristieken dan moderne microfoons, maar uiteindelijk kreeg hij het toch prima afgeregeld en het geluid was uitstekend. De zangeres en de twee muzikanten deden de rest. (Naschrift: bij navraag blijkt het toch wel een nieuwe microfoon te zijn, met een modern binnenwerk maar in een "retro" vormgeving, en het is precies die vorm die de afwijkende karakteristieken veroorzaakt.)

Voor de tweede editie zou er ook een tweede zangeres meekomen als "special guest". Ze heet Marina Petsali en zij is wél een "amateur", in de zin dat ze geen professionele zangeres is. Ze is een vriendin van de anderen die in Brussel woont en werkt. Meer weten we over haar niet, maar dat op zich zou waarschijnlijk niet voldoende zijn om haar mee op het podium te vragen, denken wij. Dat wordt dus allicht een derde ontdekking, naast het repertoire en Eleni Nasiou .

De volledige bezetting op een rijtje:

Praktische gegevens
Dinsdag 5 mei 2015, 20u00, Art Base, Zandstraat (Rue des Sables) 29, 1000 Brussel (B)

Volzet

Tickets: € 12,50. Reductietarief: € 7,-.

Dit concert is voorbij.

 

Op de site sinds: 26/04/2015

Terug naar het begin van deze pagina.


Enkel dit evenement afdrukken

Michael Paouris

"Django Reinhardt meets Manolis Chiotis"

Michael Paouris komt opnieuw naar Brussel voor twee concerten en een workshop . Het publiek in de Belgische hoofdstad kon voor het eerst kennismaken met de "snelste bouzouki-speler ter wereld" in februari 2014 . Hij kwam toen met zijn band naar de Art Base, met een programma dat bestond uit eigen bewerkingen van bekende composities van Vasilis Tsitsanis . Paouris speelt niet alleen bouzouki, hij heeft ook een zwak voor de gipsy-gitaar, en dat heeft duidelijk ook een invloed op de manier hoe hij bouzouki speelt. De overbekende liederen en composities van Vasilis Tsitsanis kregen in zijn bewerkingen een sterk gipsy en jazz-gehalte.

Michael Paouris bouwde op hetzelfde elan voort en was van plan om in november 2014 terug te keren naar de Art Base met een nieuw programma en een nieuwe groep. Hij wilde toen de gelijkenissen tussen de muziek van Django Reinhardt (1910-1953) en die van Manolis Chiotis (1920-1970) belichten. Daarnaast zou hij ook eigen werk uit zijn jongste cd "The Guitar Project: Virtuoso" komen voorstellen, en hij zou ook een workshop geven. Dat kon echter niet doorgaan wegens een algemene staking in Griekenland. Op 27 november 2014 lag het luchtverkeer er stil, net op de dag dat Michael Paouris met zijn ploeg hun vlucht hadden geboekt.

Het was uitstel en geen afstel, want twee van de toen geplande concerten en de workshop gaan nu door op 8 en 9 mei 2015. Enkel het "Unplugged" concert, dat oorspronkelijk gepland stond op zondag 30 november 2014, werd afgevoerd.

Het tekstje dat we in november 2014 hierover schreven blijft dus ook van toepassing op de huidige concerten, zowel wat de inhoud betreft als de bezetting van de groep met begeleidende muzikanten.

Heel kort samengevat mag u zich verwachten aan een Griekse versie van gypsy swing jazz, in combinatie met rembetika en laïka -muziek, en dat alles met een vrij hoog showgehalte. Paouris laat immers geen gelegenheid onbenut om te bewijzen dat hij zijn bijnaam "de snelste bouzouki-speler op aarde" niet gestolen heeft. Maar zelfs zijn critici - want die zijn er natuurlijk ook - moeten toegeven dat hij niet alleen snel maar ook goed en zuiver speelt.

Hoe hij dat voor elkaar krijgt kunt u zelf gaan leren in zijn workshop "The Art of Technique". Daar doet Michael Paouris zijn speciale "plectrum-techniek" uit de doeken, die hij zowel voor bouzouki als voor gipsy- of jazz-gitaar gebruikt.

Voor een schets van zijn levensloop kunt u nog altijd terecht op de februari 2014 maandpagina.

Praktische gegevens
Vrijdag 8 mei 2015, 20u00, Art Base, Zandstraat (Rue des Sables) 29, 1000 Brussel (B)

Tickets: € 15,- (reductietarief: € 10, voor studenten en werklozen).

Dit concert is voorbij.

Workshop "The Art of Technique"
Zaterdag 9 mei 2015, van 11u00 tot 16u00, Art Base, Zandstraat (Rue des Sables) 29, 1000 Brussel (B)

Deelnameprijs: € 50,-.

Deze workshop is voorbij.

Zaterdag 9 mei 2015, 20u00, Art Base, Zandstraat (Rue des Sables) 29, 1000 Brussel (B)

Tickets: € 15,- (reductietarief: € 10, voor studenten en werklozen).

Dit concert is voorbij.

 

Op de site sinds: 29/04/2015

Terug naar het begin van deze pagina.


Enkel dit evenement afdrukken

Brussels Jazz Marathon 2015

Met twee Griekse bijdragen

De "Brussels Jazz Marathon" is dit jaar al aan zijn twintigste editie toe, en zoals altijd is het helemaal gratis. Er zijn zelfs gratis pendelbussen voor wie geen zin heeft in een fysieke marathon, en er is een "Mini Marathon" voor de allerkleinsten.

De Jazz Marathon loopt van vrijdag 22 tot zondag 24 mei en er zijn ook twee Griekse bijdragen.

In de Art Base spelen de "Kosmokrators" op vrijdag en zaterdag hun programma "Rebetiko F-NL-EL". Het zal bekend zijn dat zij huisgemaakte Franse, Nederlandse en Griekse teksten serveren op een bedje van bekende rembetika -melodietjes - en als dat niet bekend zou zijn, dan kunt u het nalezen op onze maart 2015 maandpagina .

De samenstelling van dit ensemble is als volgt:

  • Frans De Clercq : zang en bouzouki
  • Michel Karakatsanis : zang en bouzouki
  • Giannis Perisoratis : zang en bouzouki
  • Dimi Dumo : zang en gitaar
  • Karsten de Vilder : zang en percussie

Aan de andere kant van de stad, in de LR6 in de Hoogstraat, speelt de groep "Rebetiko Entre Amis" (Rembetika onder vrienden) op zaterdag. Deze vrolijke vrienden zijn:

  • Andreas Doussis : zang en bouzouki
  • Dimos Vougioukas : accordeon
  • Benjamin Clement : gitaar
  • Zoli Kekenj : contrabas

Er is uiteraard niet alleen Grieks te horen. In totaal zijn er niet minder dan 250 concerten met 700 muzikanten, verspreid over 85 clubs en zalen, plus allerlei straten en pleinen.

Praktische gegevens
Kosmokrators met "Rebetiko F-NL-EL"
Vrijdag 22 mei 2015, 20u00, Art Base, Zandstraat (Rue des Sables) 29, 1000 Brussel (B)

Inkom gratis.

Kosmokrators met "Rebetiko F-NL-EL"
Zaterdag 23 mei 2015, 20u00, Art Base, Zandstraat (Rue des Sables) 29, 1000 Brussel (B)

Inkom gratis.

Rebetiko Entre Amis
Zaterdag 23 mei 2015, 20u30, LR6, Hoogstraat 204, 1000 Brussel (B)

Inkom gratis.

LR6 Brasserie Concerts bevindt zich in het hartje van de Brusselse Marollen.

 

Op de site sinds: 29/04/2015

Terug naar het begin van deze pagina.


Enkel dit evenement afdrukken

Pentology

Met een rembetika en laika concert

De vzw He.Li-O.S organiseert een concert met het kersverse ensemble "Pentology" , dat een programma zal brengen dat bestaat uit rembetika en laïka , maar ook uit traditionele muziek en endechna .

De organisator

Officieel staat "He.Li-O.S" voor "Hellas à Liege - Organisation socio-culturelle" of, enigszins vrij vertaald "Socio-culturele vereniging Griekenland in Luik", maar "helios" is natuurlijk ook Grieks voor "zon" en dat is geen toeval. De vzw werd vrij recent opgericht, in oktober 2012, maar ze heeft toch al heel wat activiteiten georganiseerd. Ze namen al meteen een vliegende start met een avond met Griekse koorzang in oktober 2012 , waarvoor ze twee zangkoren uit Griekenland lieten overkomen. In januari 2013 hadden ze dan een traditionele Griekse avond met "I Ellines", in februari 2013 maakte het "Georges Zambetas Tribute" bij hen zijn debuut, in april 2013 nodigden ze de "Kompania" van Katerina Tsiridou uit, enzovoorts.

De muzikanten

Nu is het dus "Pentology" dat bij hen voor de eerste keer een podium krijgt. Uit de naam van het groepje valt misschien af te leiden dat ze met z'n vijven zijn. Dit zijn de namen:

  • Alkistis Lambropoulou : zang, percussie
  • Stratos Stabourlos : bouzouki , zang
  • Vasilis Mantoudis : accordeon
  • Pandelis Voulgaris : gitaar
  • Michael Stabourlos : basgitaar

Galant als we (soms) zijn beginnen we met de dame, de zangeres Alkistis Lambropoulou (Άλκηστις Λαμπροπούλου). Zij is een geboren en getogen Atheense en de dochter van een muzikale vader, Michalis Lambropoulos, die niet alleen als componist in de jaren 1980 een aantal eigen platen uitbracht, maar die bovendien ooit nog gitarist was bij de legendarische rockgroep "Nostrádamos". Die groep werd in 1971 opgericht en zette daarmee een neus naar de militaire dictatuur van het Kolonelsregime , dat van 1967 tot 1974 Griekenland in een ijzeren greep hield en deze "decadente" muziek verfoeide. Toch kende de groep heel wat succes en ze hadden zelfs bijna hun vaderland vertegenwoordigd op het Eurovisie songfestival van 1974, de eerste keer dat Griekenland deelnam. De Kolonels hadden echter op het laatste nippertje de paspoorten van de bandleden ingetrokken en daarom (?) won de Zweedse groep "Abba" met "Waterloo".

Met zo'n vader zal het niet verbazen dat dochter Alkistis voor haar middelbare studies naar de befaamde muziekhumaniora van Pallini trok, de instelling die al zoveel talent vormde. De leerlingen krijgen daar, naast en bovenop het gewone lessenpakket, nog eens bijna evenveel uren muziekles. Je moet dus al heel erg gemotiveerd zijn om naar zo'n school te gaan, en je wordt er zes jaar lang helemaal ondergedompeld in een muzikaal bad. Het levert uitstekende resultaten op (en het is dan jammer dat de vorige regeringen het mes hebben gezet in de subsidies die dit mogelijk maakten - de crisis, weet u wel). Alkistis Lambropoulou maakte die opleiding af in 2006 en studeerde dan klassieke piano en musicologie aan de Kapodistrias Universiteit van Athene. Tussendoor vond ze nog tijd om zich toe te leggen op jazz-saxofoon. De jazz werd haar grote muzikale passie en daarom kwam ze recent naar Maastricht om zich als jazz-zangeres te specialiseren aan het conservatorium daar.

Ze heeft al heel wat podium-ervaring opgedaan als zangeres van allerlei ensembles in de meest diverse genres. Ze zingt inderdaad niet alleen jazz maar evengoed pop, rock, soul, funk of rockabilly, en uiteraard zingt ze ook "gewoon" Grieks. Die veelzijdigheid heeft ze dan misschien te danken aan haar opleiding, want zowel in Pallini als aan de Kapodistrias zet men in op een heel brede vorming. Het helpt natuurlijk ook dat ze - naar ze zelf zegt - bezeten is van muziek, en dat ze dus een heel brede belangstelling heeft. Naast haar talent trekt ook haar diepe, warme stem steevast de aandacht van de recensenten.

De andere zanger en bouzouki -speler van Pentology hoeven we eigenlijk niet meer voor te stellen. Zowat iedereen kent Stratos Stabourlos als de helft van het duo "I Ellines", dat al jarenlang (sinds 1992!) overal in België (en vaak ook in Nederland) voor Griekse muziek zorgde (en zorgt), tijdens ontelbare optredens in restaurants en op feesten. Niet onbelangrijk is dat zij ook vaste leveranciers waren op allerlei feesten van de verschillende Griekse gemeenschappen zelf - waaronder "He.Li-O.S." in Luik. En als Vlaanderen een bouzouki nodig heeft, dan komt men vaak bij Stratos Stabourlos terecht. Zo speelde hij al met het "Theodorakis Ensemble" en met het "Amanti dell'Arte" (met Liesbeth List en Johan Verminnen als gasten), en hij werkte ook mee aan enkele producties van "I Rizes Mas".

Het is minder bekend dat Stratos ook een gedegen muzikale opleiding achter de rug heeft, ook al valt dat misschien wel af te leiden uit zijn hoge niveau. Die studies hielden hem bezig van 1985 tot 1989, en daarbij waren zijn voornaamste instrumenten de piano, de gitaar en de cello.

Zijn liefde voor de bouzouki - en voor de muziek in het algemeen - heeft hij te danken aan zijn vader, Christos Stabourlos, die hem zo'n ding leerde vasthouden toen hij amper vijf jaar oud was, en hem ook leerde hoe hij er zijn eerste liedje moest op spelen.

Later paste hij dat zelfde recept toe op zijn eigen zoon, Michael Stabourlos . Die kreeg van zijn papa een baglamas in de kleine handjes gedrukt. Daarmee had ook hij de microbe te pakken, met muziekstudies in Maasmechelen, Hasselt en Antwerpen als het haast onvermijdelijke gevolg. Ook hij vatte belangstelling op voor de jazz en hij verdiepte zich in jazz-gitaar. Ook op bouzouki staat hij echter zijn mannetje, en dat bewees hij in het ""Georges Zambetas Tribute", waar hij naast zijn vader op het podium zat. In Pentology neemt hij toch maar de basgitaar voor zijn rekening.

Ook voor de accordeonist Vasilis Mantoudis (Βασίλης Μαντούδης) geldt dat "jong geleerd is oud gedaan". Niet dat hij al zó oud is (hij is van 1982), maar hij speelt al wel accordeon van toen hij zeven was. Dat vulde hij aan met een theoretische opleiding aan het conservatorium, en tussendoor speelde hij overal waar hij maar kon: hij nam deel aan wedstrijden, werd lid van allerlei orkesten en groepjes, zorgde voor de muzikale begeleiding bij toneelstukken enzovoorts. Op zijn achttiende nam hij er een tweede instrument bij, de tuba. Met een Grieks conservatoriumdiploma tuba op zak kwam ook hij naar Maastricht, in 2008, om zich verder in dat instrument te bekwamen. Zijn bachelor heeft hij al binnen en momenteel zit hij in de eindspurt naar zijn master.

Tussendoor zit hij niet stil. Hij is onder meer lid van de harmonie-orkesten van Roermond (NL) en Riemst (B) en van de brassband van Smeermaas (B), en hij speelde ook in allerlei symfonie-orkesten, niet alleen in Nederland maar ook in Duitsland, en natuurlijk ook in Griekenland.

Hij werd geboren in Volos, en toen er daar het befaamde orkest "Estudiantina Neas Ionias" opgericht werd, dat zoals bekend geen klassieke maar wel Griekse muziek brengt, waren hij en zijn tuba toch ook van de partij. Op die manier deelde hij het podium met enkele van de grootste namen van de Griekse muziekwereld: Glykeria , Eleni Vitali , Eleni Tsaligopoulou , Yota Nenga , Dimitris Bassis , Pantelis Thalassinos , en natuurlijk ook met Yorgos Dalaras himself. Zo werkte hij bijvoorbeeld mee aan het album "Dakry sto yalí" (Tranen op glas) dat Dalaras in 2006 uitbracht en dat we bespreken in onze biografie van Eleonora Zouganeli

Ook zijn neef, de gitarist Pandelis Voulgaris (Παντελής Βούλγαρης), werd geboren in Volos, eveneens in 1982. Zijn eerste gitaarlessen kreeg hij aan de plaatselijke muziekschool, bij de bekende Stathis Milános. Dat vulde hij aan met een grondige studie in de "Skala tou Milanou", waarmee dan niet het operagebouw in Milaan bedoeld is maar wel de beroemde taverna "Skala" van de gebroeders Károlos en Nikos Milános in Volos. Het Griekse woord "σκάλα" betekent "trap" of "(toon)ladder", maar de naam van de kleine taverna zou afgeleid zijn van het werkwoord "σκαλώνω" (skalono), "blijven hangen, haperen". En inderdaad, wie er eenmaal binnenraakte bleef er "plakken" tot sluitingstijd. De klanten kwamen immers vooral voor de muziek en die was van topkwaliteit. Dit "instituut" was in 1919 geopend door vader Stéfanos Milános, zelf een begenadigd muzikant en fervent liefhebber van de rembetika . Die passie en talent droeg hij over op zijn drie zonen, en de twee oudsten kregen er ook nog de taverna bovenop en maakten die - min of meer ongewild - tot de "place to be" voor al wie met rembetika en laïká bezig was. Alle grote namen kwamen er over de vloer, vanuit heel Griekenland, en later werd het een soort muzikaal bedevaartsoord voor de jongere generatie, zoals Nikos Papazoglou , Dimitris Kontogiannis , Eleftheria Arvanitaki en vele anderen. Er werd dus heel veel muziek gemaakt, niet in het minst door de twee broers zelf. Károlos kende naar het schijnt 3000 liedjes gewoon uit het hoofd, en als dat niet genoeg was haalde hij gewoon het schriftje van zijn vader tevoorschijn en dan gingen de pannen helemaal van het dak. Maar ook de klanten lieten zich natuurlijk niet onbetuigd. Dat duurde tot in 2006, toen beide broers kort na elkaar overleden en er met hen een belangrijk stuk Griekse muziekgeschiedenis begraven werd.

Het was daar dus dat Pandelis Voulgaris de theorie, die hij kreeg van de jongste van de drie zonen Milanos, aanvulde met praktijk, vooral dan door zich onder te dompelen in de sfeer en door aandachtig te luisteren en te kijken.

Op zijn zestiende had hij genoeg bagage bij elkaar gesprokkeld om professioneel muzikant te worden. Hij speelde niet alleen in clubs en taverna 's maar ook op traditionele trouw- en dorpsfeesten. In het eerste geval begeleidde hij de bouzouki , in het laatste de klarino . Ook hij speelde trouwens in het "Estudiantina". Later begon hij Byzantijnse muziek te studeren.

De groep

In februari 2015 was Pandelis Voulgaris in Maastricht op bezoek bij zijn neef Vasilis Mantoudis. In een restaurant raakte hij toevallig aan de praat met Stratos Stabourlos en het duurde zowat volle vijf seconden voor het gesprek over muziek ging. Nog een zucht later bleek dat de nieuw aangekomene met het plan rondliep om een orkestje op te richten, samen met zijn neef en met Alkistis Lambropoulou, die kort tevoren ook in Maastricht was komen studeren, maar dat ze nog een bouzouki zochten. Een afspraak met de anderen was al even snel gemaakt en na een kwartiertje proefdraaien was de bouzouki gevonden en "Pentology" geboren.

Het optreden in Luik wordt dus hun vuurdoop. Later, in juni 2015, is er een concert in de Brusselse Art Base voorzien, en ook een optreden in Genk staat op het getouw. Meer informatie hierover volgt.

Het is geen toeval dat "Pentology" uitgerekend in deze zalen een podium krijgt. Weinig anderen zijn nog bereid om dergelijke mensen een kans te geven. Cultuur is in de Lage Landen nu eenmaal niet zelfbedruipend, zonder subsidies is er niet veel mogelijk, en aan subsidies hangen allerlei voorwaarden vast, met als gevolg dat je in het reguliere circuit steeds maar dezelfde namen tegenkomt, want daarvan zijn de programmatoren min of meer zeker dat ze volle zalen trekken. Wat er dan moet gebeuren als het publiek ooit uitgekeken raakt op die "vaste waarden", dat is een vraag voor morgen waar niemand vandaag wakker van ligt.

Het programma

Toch zou het jammer zijn als een initiatief als "Pentology" niet meer kansen zou krijgen. Het programma dat ze in voorbereiding hebben lijkt immers erg interessant te gaan worden. In Luik wordt het aangekondigd als " rembetika en laïká " maar zelf hebben ze het over " rembetika , laïka , smyrneika, paradosiaka, nisiotika en endechna ". Daarmee bestrijken ze dan zo ongeveer alle genres binnen de (betere) Griekse muziek, en er zijn drie goede redenen om daar niet al te sceptisch over te willen zijn.

Ten eerste beschikken deze vijf muzikanten over zowel de kennis als de competentie om al deze stijlen aan te kunnen. Dat blijkt voldoende uit de korte cv 's die we hierboven schetsten. Het is daarbij ook niet onbelangrijk dat deze muzikanten, die dan toch professionelen zijn, dit project voor hun plezier op poten zetten, om na hun dagelijks werk ook eens iets te kunnen doen wat ze graag doen, om zo te zeggen. Dat zal ongetwijfeld te merken zijn, want muziek is uiteraard niet alleen techniek, er is ook passie voor nodig, en beide elementen zijn blijkbaar aanwezig.

Ten tweede komen deze muzikanten uit verschillende hoeken van het muzieklandschap, wat betekent dat ze elkaar prima kunnen aanvullen en dat er ruimte is voor interessante kruisbestuivingen. Iets dergelijks zagen we al met het "George Zambetas Tribute", waar de bouzouki af en toe in dialoog ging met de jazz-piano en dat leverde boeiende resultaten op. Het is overigens geen toeval dat zoveel Griekse muzikanten zich tot de jazz aangetrokken voelen en de raakvlakken tussen beide stijlen gaan verkennen. Er zijn wel degelijk overeenkomsten, maar ook verschillen, en het is dan interessant om die boven water te zien (of horen) komen. Je hebt daar dan wel muzikanten voor nodig met een behoorlijk niveau, maar ook aan die voorwaarde is voldaan.

Ten derde is het sowieso verkeerd om de Griekse muziek in hokjes te willen onderverdelen, en al helemaal om waterdichte schotten tussen die hokjes te willen timmeren. Alles hangt integendeel aan alles, en alles gaat in elkaar over. Tussen "zwart" en "wit" zitten ontelbare schakeringen grijs, en hetzelfde is het geval met de Griekse muziek. De rembetika-componisten bijvoorbeeld maakten dankbaar gebruik van motieven uit de dimotika , bepaalde liedjes van bijvoorbeeld een Zambetas of een Chiotis worden bij de rembetika gecatalogeerd maar je kan ze evengoed beschouwen als laïká , of omgekeerd, en overbekende endechna -componisten als Manos Hadjidakis en Mikis Theodorakis gingen dankbaar uit lenen bij hun collega's van de meer volkse stijlen - wat overigens een deel van hun succes verklaart. Het is met andere woorden perfect mogelijk om te gaan grasduinen op de raakvlakken tussen al die stijlen en daar een aantal liedjes bij elkaar te sprokkelen om er een interessant en coherent programma mee samen te stellen. Ook daar is dan wel weer wat kennis voor nodig, maar ook dat mag geen probleem vormen voor de vijf van "Pentology".

Praktische gegevens
Woensdag 13 mei 2015, 20u00, Centre Hellénique et Interculturel Agora, Liège (Luik) (B)

Inkom: € 9,- (studenten en werklozen: € 7).

Meer informatie telefonisch op 0474/98.24.13.

 

Op de site sinds: 29/04/2015

Terug naar het begin van deze pagina.


Enkel dit evenement afdrukken

Ode aan Mikis Theodorakis

Van het Grieks koor Filomila

Het Grieks koor Filomila uit Amsterdam zong al vaak werk van Mikis Theodorakis , en ze wilden hem dan ook eens extra in de bloemetjes zetten ter gelegenheid van zijn negentigste verjaardag (hij werd geboren op 29 juli 1925).

Zij brengen dus een speciaal programma, met een selectie uit het werk van deze wereldberoemde componist.

Voor de pauze staat de Epitafios op het programma, in een speciale bewerking voor vierstemmig koor. Na de pauze zingen ze dan een selectie liederen uit het zeer omvangrijke werk van Theodorakis . Ze worden bijgestaan door de bekende bariton Pieter Hendriks, die zowel solo als samen met het koor zal zingen.

Het koor Filomila zegt van zichzelf dat ze het enige meerstemmige Griekse koor in Nederland zijn, en er is geen reden om daaraan te twijfelen. Er is nog minder reden om te twijfelen aan hun bewering dat het koor "bestaat uit Griekse en Nederlandse amateur-zangers (m/v), die van Griekse muziek houden", want dat hebben ze al vaak bewezen, met talrijke optredens in binnen- en buitenland.

Ze willen trouwens graag uitbreiden met "zangers (m/v) die van Griekse muziek houden", en daarbij zijn alle stemmen welkom. Kennis van het Grieks is niet nodig want van alle liederen zijn partituren beschikbaar in fonetisch Grieks. De meeste koorleden spreken trouwens geen Grieks, en daarom wordt er tijdens de repetities extra aandacht besteed aan de juiste uitspraak.

Het helpt daarbij natuurlijk dat ze onder leiding staan van een Griekse professionele dirigent, Yorgo Moutsiaras . Die werd geboren in Volos en studeerde daar ook muziek. Na zijn legerdienst kwam hij in 1999 naar Nederland om er verder te studeren aan de Codarts in Rotterdam, en later aan het conservatorium van Maastricht. Hij is nooit meer uit Nederland weggegaan, behalve dan voor een postgraduaat aan het Lemmensinstituut in Leuven (B) en voor talrijke optredens, en hij woont nu in Delft. Hij leidt Filomila sinds 2009, maar hij is ook (onder meer) orkestdirigent, chef-dirigent en artistiek directeur van het Nederlands Camarata en dirigent van het strijkorkest "De Haagse Beek".

Als artistiek leider van Filomila kiest Moutsiaras niet alleen het repertoire maar hij zorgt ook voor de arrangementen. Zo maakte hij bijvoorbeeld de vierstemmige bewerking van de "Epitafios", die Filomila op dit concert zal zingen.

De Epitafios is zonder meer een baanbrekend werk, zowel voor Theodorakis zelf als voor de Griekse muziek in het algemeen. Daarover schreven we al in november 2001 .

Praktische gegevens
Zondag 17 mei 2015, 15u00, De Balie, Kleine-Gartmanplantsoen 10, 1017 RR Amsterdam (NL)

Tickets: € 18,50 (studenten: € 16,50).

Dit concert is voorbij.

 

Op de site sinds: 06/05/2015

Terug naar het begin van deze pagina.


Enkel dit evenement afdrukken

Vasilis Saleas

Op het "Multifeest" festival

Het "Multifeest" in Genk is, volgens de organisatoren, "Limburgs grootste familiebijeenkomst, een adembenemende beurs waar verschillende culturen mekaar ontmoeten in een serene sfeer". Er is een culinaire site en een bazaar, er is een "beursplein" waar bedrijven en organisaties zich aan het publiek voorstellen, en er is een kinderhoek om de allerkleinsten aangenaam bezig te houden.

Er is natuurlijk ook veel aandacht voor kunst en cultuur, met onder meer een hele reeks concerten. Er staan heel veel Turkse artiesten op het programma, van soefi tot pop, maar er is ook een indierockkoor en uiteraard mocht ook een Griekse bijdrage niet ontbreken, Genk ligt immers in Limburg.

Daarvoor werd de beroemde klarinettist Vasilis Saleas uitgenodigd. Deze man heeft zijn reputatie te danken aan twee aspecten: enerzijds de virtuositeit waarmee hij zijn klarinet hanteert en anderzijds zijn open geest waardoor hij openstaat voor allerlei samenwerkingen.

De virtuositeit heeft hij om zo te zeggen met de moedermelk mee binnen gekregen. Hij werd in 1958 geboren in Messolongi, in een muzikale familie. Zowel zijn vader, Nikolas, als zijn oom, Vasilios Saleas (1929-1972), waren bekende klarinetspelers. In het geval van zijn oom is dat zelfs een understatement. Die wordt door sommige kenners beschouwd als dé beste traditionele klarinettist ooit, en om verwarring met zijn neef te voorkomen heeft men het soms over "Vasilios Saleas o megalos" (voor de oom) en " Vasilis Saleas o neoteros" (voor de neef). Dus Vasilis de Grote" of " Vasilis de Oudere" tegenover "Vasilis de Jongere", naar analogie met andere markante figuren uit de wereldgeschiedenis.

In het begin volgde de carrière van neef Vasilis Saleas het "gewone" patroon: hij groeide op met muziek van 's ochtends tot 's avonds, hij werd "onder handen genomen" door zowel zijn vader als zijn oom (met als gevolg dat hij klarinet speelt vanaf zijn negende), hij had zijn eerste betaalde optreden in Patras toen hij elf was en zijn eerste plaat toen hij veertien was. Daarna volgden een reeks samenwerkingen, zowel op podium als op plaat, met enkele van de grootste zangers en zangeressen van de dimotika , zoals Sofia Kollitiri, Alekos Dimou, en diens echtgenote Efi Georgakopoulou. Zo is er bijvoorbeeld een live opname van een concert van Alekos Dimou op 29 december 1981. Het was toen hartje zomer, want het concert was in Sydney (Australië), en de 23 jaar jonge Vasilis Saleas was meegereisd als solist op klarino . Niet niks, want dat instrument is voor de traditionele dorpsmuziek van Centraal-Griekenland minstens even belangrijk als de zanger, en een optreden staat of valt met de prestatie van de klarinettist. Het is dan veelzeggend dat Dimou er kennelijk het volste vertrouwen in had.

Vasilis Saleas leek dus voorbestemd om een waardige opvolger van zijn oom te worden, of misschien zelfs om hem naar de kroon te steken op diens eigen terrein, de paradosiaka oftewel de traditionele dorpsmuziek. De jonge Vasilis Saleas had daar wel oren naar, letterlijk dan, en hij kent dat genre ook als zijn broekzak, maar hij ziet het veel breder dan dat.

Het is zo goed als onbegonnen werk om een volledig overzicht te geven van alle genres, alle componisten en alle albums waar Saleas aan meewerkte. Zijn belangstelling is dan misschien niet allesomvattend, maar het zal hem toch niet veel schelen. Enkele min of meer lukraak gekozen voorbeelden zullen moeten volstaan.

Eén van de eerste voorbeelden van zijn veelzijdigheid is de filmmuziek van "Πέτρινα Χρόνια" (Petrina Chronia) uit 1985. De titel betekent letterlijk "Stenen jaren" en daarmee zijn dan de harde tijden bedoeld die het links georiënteerde deel van de Griekse samenleving beleefde tussen pakweg 1954 en 1974. Het scenario is van de bekende regisseur Pantelis Voulgaris en voor de muziek had die beroep gedaan op Stamatis Spanoudakis (°1948). Deze componist heeft een klassieke opleiding achter de rug en zijn muziek is moeilijk te etiketteren. Ze zit ergens tussen pop en Byzantijns in, maar in elk geval ver weg van de dimotika . Voor deze film had Spanoudakis een grondmotief bedacht en daar omheen had hij dan de rest van de soundtrack opgebouwd. Het is een harde film, het moest dus een beklijvend melodietje worden, en daarom had hij het geschreven voor piano. Op een dag waren ze in de studio bezig met het uit te proberen, en toevallig was ook Vasilis Saleas in die studio. Hij was toen zesentwintig en had al minstens vier eigen platen op zijn naam staan. Hij hoorde het melodietje van Spanoudakis en bleef even staan luisteren. Toen stak hij zijn hoofd naar binnen en vroeg of hij dat ook eens mocht proberen op zijn klarinet . Dat mocht, en hij speelde. De anderen keken elkaar eens aan en de piano had afgedaan.

De film kende behoorlijk wat succes, niet in het minst door de muziek, en dan specifiek door de gevoelige manier waarop Vasilis Saleas "de juiste toon" wist te vinden. Zijn klarinet speelt dus eigenlijk de hoofdrol, en Spanoudakis zelf vulde het melancholische motief waar nodig aan met zijn keyboards. Het was meteen één van de eerste keren in de Griekse muziekgeschiedenis dat een traditioneel instrument gekoppeld werd aan elektronica.

Iets meer dan tien jaar later, in 1996, kwam Vasilis Saleas dan met "Orama" (Visie), een album met covers van de muziek van Vangelis, gespeeld op klarinet . De wereldwijd bekende componist van elektronische muziek werkte er zelf aan mee en zijn fans (die doorgaans erg kritisch zijn voor bewerkingen) prijzen de frisse, professionele arrangementen van Saleas . Het album behaalde zonder moeite goud in Griekenland en werd daarna ook in het buitenland uitgebracht.

Het jaar daarop, in 1997, was Vasilis Saleas opnieuw goed voor goud met "Litany" , een album met bewerkingen van bekende nummers van Mikis Theodorakis . Alweer iets heel anders dus.

Het was bepaald niet de eerste keer dat Vasilis Saleas buiten de lijntjes van de traditionele muziek kleurde. Al in 1983 had hij meegewerkt aan "Τραπεζάκια Έξω" (Trapezakia ekso, Tafeltjes buiten) van Dionysis Savvopoulos , een plaat die met recht en reden een mijlpaal in de Griekse muziek genoemd wordt. Er staan overigens nogal wat andere verrassingen op: een toen nog onbekend zangeresje Eleftheria Arvanitaki zingt een tweede stem, en een toen nog onbekende Panayotis Kalantzopoulos speelt gitaar.

Twintig jaar na de "Tafeltjes" kwam Vasilis Saleas in 2003 met een eigen album, onder de titel "Μεσόγειος" (Mesogios, Middellandse Zee). Het verdient een aparte vermelding onder de twintig of dertig andere eigen albums van Saleas omdat het een goede staalkaart is van zijn veelzijdigheid. Het staat vol met overbekende nummers die, dank zij de klarinet van Saleas , toch verrassend nieuw klinken. Enkele voorbeelden: "Chariots of fire" van Vangelis, "Agapi mou (Fedra)" van Mikis Theodorakis , "Ola se thymizoun" van Manos Loïzos, "Dynata dynata" van Ara Dinkjian , "I pio megali ora" van Akis Panou , "Thalassa" van Thanos Mikroutsikos , "Ena mesimeri" van Stavros Xarchakos , .... Dat is dan nog niet alles, want ook "Synefiasmeni kyriaki" van Vasilis Tsitsanis en "Nychtose choris fengari" van Apostolos Kaldaras krijgen een nieuw kleedje. Je zou dan verwachten dat dit meer dan voldoende zou zijn om alle kritikasters van heel Griekenland in de gordijnen te jagen, maar opnieuw doet Saleas dat allemaal met zoveel respect voor het origineel en met zoveel deskundigheid dat het album niets dan lof oogstte.

Er was ook niets dan lof voor de twee composities van Saleas zelf die op "Mesogios" staan, want componeren doet hij ook al. En alweer met veel bijval. Dat bleek in maart 2013, toen zijn zoveelste album uitgebracht werd. Dat heet heel gewoon "Ελλάδα γειά σου" (Ellada yia sou, min of meer te vertalen als "Hallo Griekenland") en inderdaad staat zowat het halve land op dat ene schijfje. De muziek is van Vasilis Saleas en de teksten van Vasilis Papadopoulos, maar de liedjes werden gezongen door onder meer Dionysis Savvopoulos , Vasilis Papakonstantinou , Antonis Remos , Tolis Voskopoulos, Eleni Vitali , Manolis Mitsias , Glykeria , Antonis Vardis, Nikos Aliagas, Evdokia, Vangelis Konitopoulos en Sarandis Saleas .

Die laatste, Sarandis Saleas , is tegelijk ook zijn twee jaar jongere broer, die zelf ook al een tiental eigen platen op zijn naam heeft staan. Hij is vooral bekend als zanger, maar ook hij schrijft muziek.

Om het portret van Vasilis Saleas enigszins volledig (of minder onvolledig) te maken moeten we misschien nog zijn optredens vermelden met Glykeria in het voorjaar van 2014, waar ze samen ... hymnen uit de Goede Week brachten. Het waren niet alleen de oorspronkelijke Byzantijnse hymnen over het lijden van Christus, maar ook muziek die daardoor geïnspireerd was, onder andere geschreven door Stamatis Spanoudakis. In het tweede deel zat dan de traditionele muziek waar Glykeria zo sterk in is. Maar toch ... Byzantijnse muziek met klarinet , dat zou normaal het effect moeten hebben van een rode lap op een stier, maar in dit geval waren de kritieken alweer unaniem positief. Toch had het Griekse publiek ruimschoots de tijd gehad om dat te laten bezinken, want dit programma was gebaseerd op een plaat van Glykeria uit 1999.

De Griekse muziekpers is dus heel wat gewoon van Vasilis Saleas , maar ze hadden het toch nog over een "verrassing" toen hij begin 2015 in Athene optrad met drie jonge muzikanten. Op het programma stonden composities van Saleas zelf, maar ook muziek van de drie jongeren, plus heel veel paradosiaka , Griekse traditionele muziek. De namen van de drie jongeren zullen bekend in de oren klinken: het zijn Thomas Konstantinou ( outi ), Panos Dimitrakopoulos ( kanonaki ) en Kostas Meretakis (slagwerk). Het is niet zonder betekenis dat de eerste en de laatste ook deel uitmaken van het "Nouveau Sextet" dat Charis Alexiou met haar recente tournee in april 2015 aan het Europese publiek wilde voorstellen. Vasilis Saleas kende Thomas Konstantinou al eerder, van zijn samenwerking met diens vader Yannis Konstantinou , maar toch waren het de capaciteiten van de zoon zelf die Saleas op het idee bracht om samen iets te gaan doen. Het hielp ook dat Thomas en zijn kompanen opnieuw veel aandacht hebben voor de traditie, en dan specifiek voor de klarinet . Als zij er in slagen om dat instrument opnieuw onder de aandacht van het publiek te brengen, vindt Saleas , dan kunnen zij op zijn volle steun rekenen. Hij heeft daarbij ook een goede raad voor jonge muzikanten die iets willen bereiken in deze moeilijke tijden: "Zorg dat je een eigen identiteit opbouwt met de manier waarop je speelt". Dat is precies wat hij zelf ook gedaan heeft.

Omdat Vasilis Saleas zo ongelooflijk open staat voor allerlei "ongewone" samenwerkingen heeft hij al heel wat muzikale grenzen verlegd. Er zijn er wel meer die dat proberen, maar niet iedereen beschikt over de nodige virtuositeit om dat op een overtuigende manier te kunnen doen. Saleas kan dat wél, en meer nog: zijn voorbeeld kent navolging. Op die manier heeft hij een niet te onderschatten bijdrage geleverd aan de ontwikkeling van de Griekse muziek van de laatste jaren. Hij wordt niet voor niets "de Miles Davis van Griekenland en de Balkan" genoemd, want ook die speelde een cruciale rol in de geschiedenis van - in zijn geval - de jazzmuziek.

Inderdaad, de Balkan, want de reputatie van Vasilis Saleas is al lang geleden de Griekse grens overgestoken. Ook in Turkije blijkt hij populair te zijn. In 2013 schreven de Griekse media enigszins verwonderd dat de Turkse media uitgebreid over Vasilis Saleas schreven. De aanleiding was een nieuwe cd van Saleas, de zoveelste al, maar wel de eerste die in Turkije uitgebracht werd onder de toepasselijke titel "Traveling the world" . De Griekse krantenkoppen logen er niet om: " Vasilis Saleas verovert Turkije met zijn klarinet ", blokletterden ze. In werkelijkheid was die "veroveringstocht" al veel eerder begonnen. In 2001 gaf Saleas bijvoorbeeld een groot concert in Istanbul dat live opgenomen werd en in Griekenland uitgebracht als dubbel-cd. En in 2005 waren er zelfs drie schijfjes nodig om een ander concert in Istanbul in te blikken, onder de (alweer) toepasselijke titel "Απ' την Δύση Στην Ανατολή" (Ap' tin disi stin anatoli, Van West naar Oost). Daarop exporteert Vasilis Saleas vooral muziek van Mimis Plessas , die zoals bekend een hele hoop successen bij elkaar geschreven heeft.

Het zal duidelijk zijn dat Vasilis Saleas één van die mensen is die lak hebben aan grenzen, zowel muzikaal als geografisch. Hij is dan ook de geknipte persoon om aan een "Multifeest" als dit mee te werken. En alsof hijzelf op z'n eentje al niet "multi" genoeg is, brengt hij ook nog een groepje van vijf of zes ... Bulgaarse muzikanten mee. Het zijn stuk voor stuk grote fans van Vasilis , zegt men ons. Meer moet dat niet zijn, zeggen wij.

Praktische gegevens
Vrijdag 22 mei 2015, Limburghal, Jaarbeurslaan 6, 3600 Genk (B)

Dagticket: € 5 (kinderen tot 3 jaar gratis).

Let op: het "Multifeest" loopt over drie dagen, van 22 tot 24 mei, maar Vasilis Saleas staat geprogrammeerd op de eerste dag, dat is dus vrijdag 22 mei. Het festivalprogramma begint die dag al 's middags (12u) en het loopt tot 23u. Saleas zou optreden " omstreeks 20u30 ", en vooraf is er nog een optreden van de Turkse zanger Hakan Duman.

De twee andere dagen staat er - zoals gezegd - nog veel meer muziek op het programma, waaronder veel Turks, en er zijn ook heel wat andere activiteiten. Voor de hoofdact op zaterdag en zondag (maar niet op vrijdag, dus niet voor Saleas) moet u apart betalen (€ 15) en voor zaterdag is er ook een VIP arrangment met een "walking dinner" à € 35.

Dit festival is voorbij.

 

Op de site sinds: 12/05/2015

Terug naar het begin van deze pagina.


Valid XHTML 1.0 Strict!

[Home]  [Nieuws]  [Agenda]  [Overzicht]  [Praktisch]  [Achtergrond]

Please contact our Webmaster with questions or comments.