September  2018
Home Nieuws Agenda MaandOverzicht Praktisch Achtergrond
Jaar 2015 Jaar 2016 Jaar 2017 Jaar 2018 Jaar 2019 Jaar 2020 Jaar 2021
Januari 2018
Februari 2018
Maart 2018
April 2018
Mei 2018
Juni 2018
September 2018
Oktober 2018
November 2018
December 2018

Overzicht Griekse Muziek in September 2018

Alle evenementen afdrukken

Enkel dit evenement afdrukken

Optreden van "Maiandros"

De Griekse band "Maiandros" (of "Meandros") laat ons weten dat ze het eindfeest van de Regentenkamer in Den Haag zullen afsluiten.

Voor de Regentenkamer zelf wordt het een dubbele afsluiting: enerzijds is dit feest tegelijk ook het einde van het seizoen 2017-2018, en anderzijds verhuizen ze binnenkort naar een nieuwe locatie.

Om dat alles in stijl te vieren hebben ze een heleboel artiesten uitgenodigd, en Maiandros is de laatste in het rijtje. Dat betekent concreet dat ze beginnen rond 21u30, en dat hun optreden slechts een half uurtje zal duren.

Wie een half uurtje Maiandros te weinig vindt, en/of wie er meer pap van lust, die kan na de zomer terecht in het Verhalenhuis Belvédère in Rotterdam. Daar zal dit ensemble min of meer het nieuwe seizoen openen.

Meer informatie, zowel over Maiandros zelf als over het Verhalenhuis (dat goed op weg is om hun vaste stek te worden) leest u op onze april 2018 maandpagina .

Praktische gegevens
Zaterdag 30 juni 2018, 17u00, Regentenkamer, Noord West Buitensingel 20, 2518 PA Den Haag (NL)

Gratis inkom.

Let op: de ingang van het gebouw is te vinden aan de Cort Heyligersstraat 4, een zijstraat van de singel.

Dit concert is voorbij.

Zondag 9 september 2018, 15u00, Verhalenhuis Belvédère, Rechthuislaan 1, 3072 LB Rotterdam-Katendrecht (NL)

Gratis inkom. Reserveren is niet nodig en ook mogelijk.

Op tijd komen is daarentegen wel de boodschap.

Dit concert is voorbij.

 

Op de site sinds: 16/06/2018

Terug naar het begin van deze pagina.


Enkel dit evenement afdrukken

Ifigenia Ioannou

"Smyrna en rembetika"

Muziekliefhebbers in de Lage Landen konden al een paar keer vaststellen dat Ifigénia Ioannou ( Ιφιγένεια Ιωάννου - en daarom soms ook als "Ifigeneia" geschreven) niet alleen uitstekend kan zingen, maar dat ze ook op het kanonaki gerust een virtuoze mag genoemd worden.

In februari 2015 was ze bijvoorbeeld in Brussel, als lid van " Prigkipessa ", het huisorkest van de gelijknamige muziekclub in Thessaloniki. Er waren toen twee concerten voorzien, maar wegens uitverkocht moest er in allerijl nog een derde aan toegevoegd worden. Toen de groep in juni 2016 weer terug kwam, werden er maar meteen drie concerten gepland.

Enkele maanden later, in januari 2017 , was het de beurt aan Amsterdam om onder de indruk te raken van de capaciteiten van Ifigenia Ioannou , want toen trad ze daar samen op met Dimitris Mystakidis . Hij kwam er zijn project "Esperanto" voorstellen, een project waarin de rol van de gitaar in de rembetika centraal staat. Zijn ensemble bestond dan ook uit drie gitaristen (hemzelf inbegrepen), plus Ifigenia Ioannou met zang en kanonaki .

Met dat zelfde programma en dezelfde bezetting komen ze in maart 2019 naar de Handelsbeurs in Gent.

Tijdens al die concerten was en is zij "alleen maar" begeleidster. Maar nu, dus in september 2018, komt Ifigenia Ioannou voor de eerste keer "in eigen naam" naar Brussel, voor twee concerten in de Art Base.

Het programma van die concerten wordt aangekondigd als "Smyrna en rembetika ", maar daar moet u zich toch maar niet al te blind op staren. Ioannou behoort namelijk tot de steeds maar groeiende kring van kenners die, eenvoudig gezegd, alle muziek van het gewone volk in de Griekse steden tijdens het Interbellum als één pot nat beschouwen. De "etiketten" voor de verschillende potten werden pas veel later bedacht, en over de precieze inhoud van elk etiket wordt nog altijd stevig gebakkeleid. Maar noch de muzikanten noch de luisteraars uit de jaren 1930 lagen daar wakker van - en mensen zoals Ioannou al evenmin. Zij brengen gewoon "de muziek van toen", al dan niet in eigen vertolkingen, precies zoals dat indertijd ook het geval was.

Toch hebben we aan elk van deze beide concerten een apart artikeltje gewijd, want het zijn twee verschillende concerten, onder meer omdat Ioannou door twee verschillende gitaristen begeleid wordt.

Tijdens het eerste concert (waar dit stukje over gaat) is dat Stergios Papadopoulos, voor het tweede (zie hieronder) komt Dimitris Lappas naar Brussel overgevlogen.

De (zon)dag na het tweede concert geven zowel Ioannou als Lappas een workshop. Daarover hebben we het nóg verder naar onderen op deze maandpagina . We verklappen u hier al wel dat haar workshop over de zang gaat en zijn workshop over de gitaar - maar allebei zullen ze het over nog veel meer hebben.

Maar laten we beginnen bij het begin, en dat is dus het concert van vrijdag, het eerste van de reeks.

Zoals gezegd wordt zij daar begeleid door de Grieks-Brusselse gitarist Stergios Papadopoulos . Over hem valt er eigenlijk niet veel te vertellen, behalve dat hij misschien beter "Petros" (rots) had moeten heten. Hij bewees namelijk al bij verschillende gelegenheden dat, als hij eenmaal zijn gitaar ter hand neemt en begint te spelen, hij zich door niets of niemand van de wijs laat brengen - noch letterlijk, noch figuurlijk. Op zijn overstoorbaar strakke, sterke ritmes hebben al heel wat Griekse artiesten een uitstekend concert gebouwd. Soms wordt hij er zelfs pas op het laatste nippertje bijgehaald, als invaller voor een collega die verhinderd is. Maar ook dat is voor hem geen enkel probleem. Hij gaat gewoon op het podium zitten en hij begint te spelen. Zo simpel is dat - bij hem dan toch.

Bij Ifigenia Ioannou heeft het maar een haar gescheeld of zij had niet op het podium gezeten, of alleszins op heel andere podia dan die waarop ze nu haar faam heeft vergaard. Ze zou daar dan ook niet met een kanonaki en een klein ensemble gezeten hebben, maar met een gitaar en een symfonisch orkest.

Ze werd eigenlijk (op 28 oktober 1981) in de wieg gelegd voor een carrière in de westerse klassieke muziek. Haar beide ouders gaven namelijk les in klassieke muziek. Moeder onderwees muziektheorie, en vader was professor aan het Nationaal Conservatorium in Athene. Daar onderwees hij klassieke gitaar, en naar het schijnt was hij in heel Athene bekend (en gevreesd) als één van de meest veeleisende docenten van de stad.

Je zou dan kunnen denken dat dochterlief weinig keuze had, maar ze had ook de juiste genen meegekregen. Ze volgde dus zonder morren de klassieke opleiding in klassieke muziek, en ze reed daarbij een foutloos parcours. Vanaf haar achtste naar de muziekles, middelbare studies aan de befaamde muziekhumaniora van Pallini, en vervolgens een academische vorming aan het conservatorium, waar ze de specialisatie gitaar koos. Ze studeerde stipt in 2003 af, en meteen daarna begon ze zelf les te geven in klassieke muziek aan verschillende conservatoria en muziekscholen in Athene.

Tegelijk deed ze er nog een specialisatiejaar klassieke gitaar bovenop, en daarna een jaar harmonie, contrapunt en fuga. Daarmee zitten we dan in 2005, en in dat jaar behaalde ze de eerste prijs tijdens een nationale wedstrijd voor klassieke gitaristen, georganiseerd door het Griekse ministerie van onderwijs. De daarbij horende gouden medaille heeft ze nog altijd ergens liggen.

Het keerpunt kwam er in 2008. Toen vroeg ze aan Sofia Lampropoulou of ze haar niet eens een paar lessen kanonaki wilde geven. Net als haar zus Ourania behoort ook Sofia Lampropoulou tot de top, maar zij speelt kanonaki terwijl Ourania zich specialiseerde in sandouri .

Hoe dan ook, Sofia gaf de gevraagde lessen met veel plezier, en daarmee was de trein voor Ifigenia Ioannou vertrokken, maar op een heel ander spoor dan voorzien. In plaats van de westerse klassieke muziek werd het voor haar de Griekse populaire muziek.

Dat kwam niet zomaar uit de lucht vallen. Ze hield uiteraard wel van klassiek, maar toch voelde ze een drang om iets meer creatiefs te gaan doen, en dan liefst niet als individu maar in groep. Dus met verschillende mensen samen muziek maken en zich daar dan kunnen in uitleven, wat improviseren en eigen accenten leggen, en daar plezier aan beleven, of met andere woorden: zich amuseren tijdens het werk. Dat aspect miste ze een beetje in de klassieke muziek.

Ze wist ook waar die specifieke mosterd te halen was, want in de muziekhumaniora van Pallini was ze in aanraking gekomen met allerlei vormen van Griekse muziek: van de traditionele dorpsmuziek tot de verschillende vormen van de populaire stadsmuziek, dus rembetika , Smyrneïka, laïka , ... En als we de film van haar leven nog wat verder terugspoelen, tot in haar kindertijd, dan zien we haar daar niet alleen verschijnen op de klassieke concerten waar haar ouders haar mee naartoe namen van zodra ze kon lopen ("en ik heb de klassieke muziek dus al slapend geleerd", grinnikt ze, want zo'n klein kind houdt het natuurlijk niet altijd vol tot het einde van de avond). Maar dat was niet alles: er waren ook nog de gezellige maaltijden thuis, met de hele familie samen. Ook daar was er uiteraard muziek: haar grootvader speelde ... bouzouki , en haar grootmoeder zong allerlei populaire liedjes. En iedereen amuseerde zich kostelijk.

In Pallini werd ook aandacht besteed aan die "amusementsmuziek" in al haar vormen, maar dat was dus niet echt een ontdekking voor haar, ze kende die muziek immers al. Wat er wel nieuw was, dat was de klank van het kanonaki . Dat instrument hoorde ze daar voor het eerst, en het maakte meteen een diepe indruk op haar. "Het klinkt gewoonweg magisch", zegt ze.

Vandaar dus dat ze bij Sofia Lampropoulou ging aankloppen toen ze aan een herbronning begon te denken. De magie bleek nog lang niet uitgewerkt, want Ioannou gaf haar baantje als lerares op en ging weer aan de andere kant van de schoolbanken zitten. Daarvoor ruilde ze ook Athene in voor Ioannina, waar het befaamde TEI is gevestigd. Daar ging ze kanonaki studeren. De lessen van haar vriendin hadden haar bevestigd dat dit een goede keuze was.

Ook haar keuze voor het TEI was goed doordacht. Deze "Technische Universiteit van Epirus" heeft namelijk een uitstekende afdeling traditionele en populaire muziek. De studenten krijgen er een stevige theoretische basis mee, en dat was precies wat ze nodig had. Veel van die Griekse muziek is immers gebaseerd op de oosterse toonschalen. Ook daar zit een stevige theoretische onderbouw achter, maar die muziektheorie is heel anders dan de westerse, en daar wist ze veel te weinig over.

Met al haar bagage en talent leerde ze echter snel, en dat bleef niet onopgemerkt. Nogal wat lesgevers aan het TEI zijn beroemde muzikanten die zelf ook blijven optreden, en bovendien is het ook daar een kleine wereld. Iedereen kent er iedereen, en gouden tips worden er snel en graag doorgegeven.

Op die manier werd Ifigenia Ioannou , nog voor ze goed en wel afgestudeerd was, gevraagd voor optredens met Apostolos Tsardákas (van 2011 tot 2013), met Manolis Lidakis (in 2012) en met Dimitris Mystakidis (van 2012 tot 2013).

Het was ook Mystakidis die haar in 2013 overtuigde om lid te worden van het "huisorkest" van de " Prigkipessa ", waar hij mede-oprichter en mede-eigenaar van is. In dat jaar had ze wél haar studies aan het TEI afgerond, en ze kon dus inderdaad naar Thessaloniki verhuizen, waar die muziekclub gevestigd is.

Eigenlijk was ook dat een hele eer voor haar, want in de " Prigkipessa " worden allerlei soorten concerten gegeven, en daarvoor nodigen ze dan een specialist in dat specifieke genre uit. Maar als de gastvedette niet met een eigen ensemble naar Thessaloniki komt, dan moet het huisorkest hem of haar begeleiden. Daar heb je muzikanten van hoog niveau voor nodig, die flexibel genoeg zijn om al die verschillende stijlen aan te kunnen. En bovendien is een kanonaki ook niet meteen het eerste waar je aan denkt als je een instrument zoekt om dat allemaal te spelen, een viool of een gitaar zou dan meer voor de hand liggen. Maar Mystakidis wist heel goed wat hij deed toen hij Ifigenia Ioannou aan boord haalde.

Zij zelf beleefde er trouwens ook heel veel plezier aan. "Met z'n vieren zijn we bijna zoiets als een kleine familie", zei ze ooit, en elk optreden was dan eigenlijk een feestje. Dat was exact wat ze gewild had toen ze in 2008 van koers veranderde. Bovendien hield ze er natuurlijk ook heel veel praktijkervaring aan over. Haar nieuwe "familieleden" waren trouwens oude rotten in het vak, en ze deelden al hun vakkennis met haar. Ook uit haar eerdere optredens had ze veel geleerd, maar in de " Prigkipessa " was het toch veel intensiever, gewoon omdat ze zo vaak "van dienst" waren, en ook omdat er zoveel variatie in zat.

Met het publiek klikte het ook al meteen, maar dat bestaat daar natuurlijk wel uit kenners. Die hadden al gauw begrepen dat de "nieuwkomer" niet alleen met haar kanonaki overweg kon, maar dat ze bovendien een hele goede stem had. Het waren zij die haar over de streep trokken, en de andere leden van het team hielpen enthousiast mee om haar er over te duwen. Zo werd Ifigenia dus zangeres. Tegen wil en dank, eigenlijk, alleen vond ze het helemaal niet erg. Ze zingt immers graag, dus ze stribbelde niet te hard tegen. Maar het was natuurlijk wel extra oefenen geblazen, want ze wilde het uiteraard goed doen.

Toch vond ze nog de tijd om een praktijkopleiding van zes maanden te gaan volgen aan de muziekafdeling van de Universiteit van Macedonië in Thessaloniki. De theorie van de muziekpraktijk, zeg maar. Aan de (lange) lijst van docenten is goed te zien dat ook daar het niveau erg hoog ligt. Zo vinden we er bijvoorbeeld Sokratis Sinopoulos , Haig Yazdjian - en Dimitris Mystakidis himself.

En bovenop dat alles slaagde Ifigenia Ioannou er ook nog in om in 2016 haar thesis voor het TEI in Arta af te ronden. Het resultaat telt dan ook meer dan 140 pagina's, vol kort, bondig en krachtig proza, zonder franjes. Er staat geen enkel woord teveel in.

Haar onderwerp was " Rita Abatzi . Stilistische analyse van haar repertoire" - en net als alle andere keuzes in haar leven was ook dit niet zomaar een toevallig toeval. Rita Abatzi (1906-1969) is namelijk één van de zangeressen die Ifigenia Ioannou het meest bewondert. En het repertoire van Abatzi - de volkse stadsmuziek uit de periode van pakweg 1922 tot 1936 - is tegelijk ook het repertoire waar Ioannou zelf zoveel van houdt.

Het was bovendien een perfect onderwerp voor een dergelijke studie, want Rita Abatzi is weliswaar heel bekend maar er is toch heel weinig over haar geweten. Dat komt vaak voor bij muzikanten uit die periode, en de laatste tijd wordt daar dan ook heel wat onderzoek naar gedaan. Maar over Rita Abatzi zelf was nog niet veel gepubliceerd, en dan helemaal niet op academisch niveau.

De titel beschrijft ook precies wat er in de thesis zelf staat. Ioannou probeert namelijk de persoonlijkheid van Rita Abatzi te reconstrueren aan de hand van haar zangstijl. Daarvoor onderzocht zij eerst het uitgebreide repertoire van de zangeres (aan de hand van de vele honderden plaatopnames die bewaard gebleven zijn) en vervolgens ging zij na wat er eigenlijk zo typisch is aan de manier waarop Rita Abatzi de verschillende (vaak overbekende) liedjes zong.

In zekere zin is zo'n analyse ook wat Ioannou in haar dagelijkse werk doet. Als zij een nieuw liedje aan haar repertoire toevoegt, dan luistert ze eerst naar andere uitvoeringen. Tegelijk vraagt ze zich af wat dat liedje met haarzelf doet.

Ze vindt namelijk dat een zanger of zangeres zijn of haar eigen verhaal moet vertellen bij het zingen. En het is precies daarom dat de populaire stadsmuziek uit die periode haar zo aanspreekt. De teksten vertellen het verhaal van gewone mensen, op een heel gewone manier, niet gekunsteld en vaak recht voor de raap, maar meestal ook recht in de roos. Met enkele woorden schilderen ze een hele wereld, de wereld van toen, zoals de mensen van toen die beleefden.

Het is pas als je jezelf daarin kan terugvinden, aldus Ioannou , dat je het liedje goed kan brengen. En het is dan opvallend dat er fundamenteel eigenlijk niet zo heel veel veranderd is in al die jaren. De eenvoudige volkse waarheden van toen zijn dus nog altijd geldig. Daarom liggen haar wereld en hun wereld vaak niet zo heel ver uit elkaar. Maar het luisteren naar de uitvoeringen van indertijd helpt haar wel om de aansluiting te vinden, gevoelsmatig dan. De teksten doen dan de rest.

In 2016 rondde ze niet alleen haar thesis af, maar ze ging ook opnieuw in Athene wonen. Daarvoor moest ze dan wel een streep trekken onder haar optredens als vast lid van " Prigkipessa " in Thessaloniki. Met pijn in het hart, maar het werd zelfs voor haar een beetje te veel.

De samenwerking met Dimitris Mystakidis zelf bleef wel doorgaan. Toen ze nog in Arta studeerde had ze tussen 2012 en 2013 al meegewerkt aan zijn project "Rembetika met gitaar", en nu - dus in 2016 - speelde zij mee in het vervolg daarvan, dat "Esperanto" heet, met hetzelfde thema: rembetika met gitaar. Met dat programma traden ze overal in Griekenland en in het buitenland op. Zoals hoger al gezegd waren ze in januari 2017 in Amsterdam en in maart 2019 komen ze naar Gent.

Tijdens zo'n rondreis in Griekenland waren ze in Karditsa, waar ze die avond zouden optreden. In de loop van de dag kreeg Ifigenia een telefoontje van Mystakidis. Hij noemde haar een liedje dat hij die avond voor het eerst wilde brengen, en zij zou het moeten zingen. Of ze er dus alvast even wilde naar luisteren? Dat deed ze ook, maar toen belde ze hem meteen weer terug. "Ben je gek geworden? Dat krijg ik nooit voor elkaar", zei ze. Het was een liedje uit de jaren 1930, toen enkele klassieke Griekse componisten experimenteerden met operettes op teksten uit de rembetika . Het ding heette dan wel "Το χασίς" (De hasj) maar technisch was het toch iets voor een klassiek geschoolde zangeres. Vandaar dat Ioannou steigerde. Maar Mystakidis kon haar overhalen om wat vroeger naar de zaal te komen, ze repeteerden het twee of drie keer - en het werd een daverend succes. De enige die daar verbaasd over was, dat was zij zelf.

In Athene deed ze ook nog een heleboel andere dingen. Zo trad ze regelmatig op met de befaamde bouzouki -speler Nikos Tatasopoulos . Die werd verder nog begeleid door Athiná Lambiri (zang en gitaar), en Ifigenia Ioannou zelf deed natuurlijk ook haar "gewone" ding: zang en kanonaki . Het repertoire was opnieuw de rembetika , in de meest brede zin van het woord. Ze bleef ook later nog met Tatasopoulos samenwerken, bijvoorbeeld toen die ging optreden met o.a. Dimitris Mitarakis en Vasilis Skoutas er bij.

Ook met Babis Tsertos begon ze een langdurige samenwerking, die haar onder meer tot in New York bracht (waar ze dan na hun eigen optredens ook nog de plaatselijke jazz-scène gingen verkennen).

Vanaf dat zelfde jaar 2016 ging ze ook weer les geven, aan verschillende muziekscholen en conservatoria in Athene. Ze "doet" nog altijd gitaar, maar nu brengt ze haar studenten ook kanonaki bij. Ze houdt van dat lesgeven, zegt ze, "want je brengt niet alleen iets over op je leerlingen, maar zelf leer je ook veel van hen".

Er zijn natuurlijk nog andere manieren om bij te leren, en eigenlijk komt Ifigenia Ioannou zo langzamerhand in aanmerking voor het predikaat van "eeuwige student" (behalve dat ze telkens wel haar diploma's haalt, met vlag en wimpel nog wel). Ze vindt in elk geval niet dat ze volleerd is, wel integendeel. Toen de Universiteit van Athene in juni 2016 begon met een postgraduaat "Vertolking van instrumentale en vocale muziek", was ze één van de eersten die zich inschreef. Er waren drie modules van telkens zes maanden, en samen bestreken die bijna het hele gamma: klassieke westerse muziek, traditioneel Grieks, en Byzantijns.

Alleen al de lijst van docenten voor de module traditionele muziek zal haar hebben doen watertanden. In de eerste plaats was er natuurlijk Panos Dimitrakopoulos voor het kanonaki , maar ook de anderen zijn de absolute toppers: Katerina Papadopoulou (zang), Thomas Konstantinou ( outi ), Stratís Psaradellis ( politiki lyra ), Alexandros Arkadopoulos ( klarino ), Vangelis Karipis (slagwerk), ...

Voor zover (ons) bekend is ze nog altijd bezig met die studies, wat dan zou betekenen dat ze zich voor de drie modules heeft ingeschreven. Ofwel is ze nu bezig met het vervolg, want in het academiejaar 2017-2018 wordt dit postgraduaat opnieuw aangeboden, maar deze keer is er ook nog een vierde module bij, en die heet "jazz en nieuwe technologieën".

En nu komt ze dus naar Brussel, met haar "magische" kanonaki onder de arm, om haar geliefkoosde repertoire te zingen en te spelen, en om er haar kennis en ervaring met nieuwe leerlingen te delen. Precies wat ze graag doet, met andere woorden. En ze is daar ook gewoon goed in. Dat kan dus moeilijk fout gaan...

Praktische gegevens
Vrijdag 7 september 2018, 20u00, Art Base, Zandstraat (Rue des Sables) 29, 1000 Brussel (B)

Tickets: € 15,00 (normaal tarief), € 10,- (reductietarief voor studenten en werklozen).

Dit concert is voorbij.

 

Op de site sinds: 31/08/2018

Terug naar het begin van deze pagina.


Enkel dit evenement afdrukken

Ifigenia Ioannou en Dimitris Lappas

"Reforming Rebetiko"

In dit artikel hebben we het over het tweede concert dat Ifigénia Ioannou ( Ιφιγένεια Ιωάννου ) in Brussel zal geven, namelijk dat van zaterdag 8 september.

Over haar eerste concert, dat op vrijdag 7 september, schreven we hierboven al alles wat u daarover moet weten.

We vertellen u daar uitgebreid wie deze zangeres en kanonaki -speelster eigenlijk is, en ook dat u zich mag verwachten aan een programma met "populaire muziek uit de jaren 1930", ongeacht of u dat dan rembetika , smyrneïka of laïka wil noemen. Voor het volk van toen maakte het "juiste" etiket helemaal niet uit, die wilden zich alleen maar amuseren, onder het genot van sterke liedjes, gebracht door sterke vertolkers.

Ook Ifigenia Ioannou stelt haar repertoire samen uit liedjes uit die periode, zonder acht te slaan op het etiket dat er tegenwoordig op gekleefd wordt. Het enige wat voor haar telt is dat het liedjes zijn die haar zelf aanspreken, en waarin ze zichzelf kan uitdrukken. Soms maakt ze eigen bewerkingen van bekende liedjes, al was het maar om ze geschikt te maken voor "haar" instrument, het kanonaki .

In een interview van begin 2018 verklapte ze dat ze bezig was met een nieuw project, en het lijkt er op dat we tijdens haar tweede concert in Brussel daar een voorsmaakje van zullen krijgen.

Dat heeft misschien ook te maken met het feit dat zij tijdens haar eerste concert begeleid wordt door de Brussels-Griekse gitarist Stergios Papadopoulos, maar voor dit tweede concert komt Dimitris Lappas uit Griekenland overgevlogen. Het is met hem dat zij daar aan haar nieuwe project timmert, dus laten we maar bij hem beginnen.

Dimitis Lappas

In de Lage Landen zal Dimitris Lappas ( Δημήτρης Λάππας ) vooral bekend zijn als begeleider van Makis Seviloglou . Tijdens diens tournee van mei 2012 speelde hij bouzouki , in april 2014 gitaar en in maart 2016 zowel gitaar als bouzouki .

Tussenin, in oktober 2015 , was hij in Nederland als gastmuzikant van het groepje "Kapses" rond Alexandros Kyrkos. Die omschrijven zichzelf als "acoustic pop-rock".

Uit dat alles alleen al zal duidelijk zijn dat Dimitris Lappas toch wel ongewoon veelzijdig is. En wie hem al bezig gehoord heeft, die zal vastgesteld hebben dat hij bovendien nog uitstekend is ook.

In Griekenland gaan de kenners nog een stapje verder. Daar staat hij bekend als een fenomenale gitarist en bouzouki -speler. Dat was trouwens ook de reden waarom het niet van tevoren vaststond of hij ook in maart 2018 met Makis Seviloglou mee naar Nederland zou komen: omdat hij zo goed is, wordt hij ook veel gevraagd, dus is hij druk bezet. Bovendien zijn er ook nog de "onvoorziene omstandigheden", die een streep door elke rekening trekken.

Een voorbeeld van dat laatste is de Europese tournee van Georgia Dagaki in oktober 2014 . Die kwam toen (ook in Brussel) haar album "Phobie" voorstellen. Dat zou je kunnen omschrijven als "Kretenzische rock", maar dan wel met de nadruk op "Kretenzisch". En ook hierbij zou Dimitris Lappas haar op gitaar begeleiden. Logisch, want ook van haar is hij al jarenlang een vaste medewerker.

Georgia Dagaki heeft trouwens ook een vast grapje over hem: "Hij is zo ongelooflijk goed", zegt ze, "dat ik hem elke keer weer moet intomen, anders steelt hij de show en dan heeft er niemand nog oog voor mij". Het is een open vraag of dat voor álle heren in het publiek geldt, maar daar gaat het nu even niet over.

Het punt is dat Lappas op het laatste nippertje verstek moest laten gaan voor haar Europese tournee. Vlak daarvoor zat hij in Thessaloniki namelijk mee op de planken van het Nationaal Theater van Noord-Griekenland. Daar speelde hij elektrische en akoestische gitaar, outi en bouzouki in een ... rock opera, "Alexander the Great" . Er waren vier voorstellingen gepland, en na afloop had hij dan nog net de tijd om samen met Dagaki het vliegtuig te nemen. De streep door die rekening bestond hierin dat de vier voorstellingen in Thessaloniki allemaal in geen tijd uitverkocht waren. Er moesten dus twee extra voorstellingen ingelast worden, en zo miste Lappas die keer de aansluiting naar Europa.

Het is (ons) niet bekend wat hij in zijn agenda heeft staan voor de dagen vóór zijn optreden met Ifigenia Ioannou in Brussel, maar we gaan er toch maar van uit dat hij wel degelijk overkomt. Laat ons dus even zijn doopceel lichten.

Dimitris Lappas werd geboren in Melbourne (Australië) in 1973. Zin vader leerde hem bouzouki spelen toen hij vier was, en op zijn zevende deed hij daar zelf nog gitaarlessen bovenop. In 1984 verhuisde hij naar Griekenland waar hij beroepsmatig ging spelen. Hij was toen al ... elf jaar oud. In 1997 ging hij een tijdje naar Bulgarije en in 2006 verhuisde hij naar Istanbul.

Toch kwam hij regelmatig terug naar Griekenland, waar hij samenwerkte met heel wat bekende artiesten, waaronder Eleni Vitali , Vasilis Lekkas , Arleta, Nikos Papazoglou , Eleni Tsaligopoulou en nog een paar anderen. In 2010 verzorgde hij een hele reeks optredens met Lizeta Kalimeri , als duo zang/gitaar. En in november 2011 zat hij als gitarist nog op een aantal grote podia in zijn geboorteland Australië, voor een tournee met Charis Alexiou , samen met Makis Seviloglou en opnieuw Lizeta Kalimeri .

Tegenwoordig woont hij weer in Griekenland, in Thessaloniki. Alles bij elkaar zou hij aan meer dan 4500 (!) plaatopnames en concerten hebben meegewerkt. Tussendoor begon hij ook nog met een eigen groepje, dat "The Lapin Project" heet.

Dat getal 4500 mag gerust met een korreltje zout genomen worden, want dat zelfde aantal werd vijf jaar geleden óók al genoemd, en in de tussentijd heeft hij beslist niet stilgezeten. De toevoeging "meer dan" moet dat dan opvangen, en allicht zou er ook nog het woordje "veel" bij mogen.

Het programma

Bij de vele projecten waar Dimitris Lappas mee bezig geweest is, hoort natuurlijk ook zijn samenwerking met Ifigenia Ioannou .

Die dateert al van een tijdje terug, al was het maar omdat ze allebei meewerkten aan optredens van Dimitris Mystakidis .

Maar enkele maanden geleden zorgden ze samen voor deining in de Griekse muziekwereld. Ze kwamen toen met een bewerking van het liedje "Δεν με θέλεις πια" (Den me thelis pia, Je wil me niet meer). Het origineel dateert van 1934, met muziek van Dimitris Semsis , en het werd voor het eerst gezongen door Roza Eskenazi. Klinkende namen dus, maar toch is het niet zo bekend.

Dat was precies één van de redenen om dit liedje te kiezen als proefballonnetje voor een nieuwe aanpak. Die aanpak speelt in op de recente ontwikkelingen in de manier waarop de Grieken met muziek omgaan.

Het klassieke patroon zal bekend zijn. Dat speelde zich af in (enorm) grote clubs, die niet voor niets "kentra diaskedasis" genoemd werden, zoiets als "oorden van vermaak" dus. Daar traden bekende zangers en zangeressen op, de Grieken gingen er met hun vrienden naartoe, er werd veel gepraat en soms ook naar de muziek geluisterd en/of gedanst, en ze lieten aan de lopende band hele flessen whisky of champagne aanrukken. Meestal werden er aan de tafels ook bloemen verkocht, om naar de artiesten te gooien, of soms ook nog gipsen borden (aan de prijs van Delfts blauw) om aan scherven te gooien.

Dat kostte natuurlijk een hoop geld, maar nogal wat Grieken vonden het heel normaal om een volledig maandloon te besteden aan één avondje uit. Dat hoorde er nu eenmaal bij.

Die tijden zijn echter voorbij, al was het maar omdat heel wat Grieken gewoon geen maandloon meer hebben. Dank zij het Europese (banken)reddingsplan is de Griekse economie helemaal in puin gelegd, en de Grieken die nog werk hebben, of een pensioentje, of die op hun spaargeld teren, hebben nog nauwelijks geld genoeg om eten te kopen, laat staan bloemetjes om mee te gooien.

Maar zonder muziek kunnen Grieken nu eenmaal niet leven, en het zouden geen Grieken zijn als ze ook daar geen oplossing voor bedachten. Er kwamen dus allerlei kleine clubs in de plaats van de enkele grote "kentra", en daar kon je, in ruil voor een (naar Europese normen) klein bedrag (van bijvoorbeeld vijf euro of minder) naar muziek gaan luisteren, zonder enige verplichting om er iets anders te consumeren.

Daar wordt natuurlijk niemand rijk van, ook de muzikanten niet, maar dat is ook niet de bedoeling. Hoofdzaak is dat iedereen het naar zijn zin heeft, en dat de zorgen even tot morgen kunnen uitgesteld worden.

Het is in deze context dan van belang dat je in dergelijke clubs een verschuiving kreeg in de muziekbeleving. Vroeger lag de nadruk op het vertier, nu wordt er meer actief naar de muziek geluisterd. Dat geeft de muzikanten meer ruimte om met nieuwe dingen te experimenteren, ook al omdat dergelijke clubs vaak een jong publiek aantrekken.

Kennelijk is het daarom dat Ifigenia Ioannou en Dimitris Lappas hun concert in Brussel laten aankondigen onder de titel "Reforming Rebetiko", en dat er in de toelichtende tekst staat dat ze rembetika , smyrneïka en dimotika zullen gaan aanlengen met elementen van acid funk, soul funk, James Brown and jazz.

Voor een doorsnee Grieks publiek klinkt dat misschien inderdaad ook wel zo. Die zijn immers opgegroeid met de authentieke opnames van een Vamvakaris , een Chiotis of een Tsitsanis , en dan lijkt deze "hervormde rembetika " inderdaad wel erg revolutionair.

In werkelijkheid is het echter geen revolutie, maar gewoon evolutie . Ook de muziek van de jaren '30 was zelf een soort " fusion ". In zowat elk interview probeert Ifigenia Ioannou met handen en voeten uit te leggen dat die muziek ontstond op het kruispunt tussen Oost en West, en dat het bovendien het product was van een multi-culturele samenleving, waarbij elke cultuur een eigen plaats had ingenomen op dat kruispunt. In de muziekclubs van die tijd (gemakshalve onder de noemer "café aman " samengebracht) traden goede zangers en (vooral) zangeressen op, en iedereen kwam naar hen luisteren: Grieken, Turken, Armeniërs, Joden, ... Het repertoire paste zich daaraan aan, om iedereen blij te maken. Voor elk wat wils, dus. Zo ontstonden er vanzelf allerlei mengvormen tussen de verschillende culturen. Vele decennia later probeerden onderzoekers de verschillende ingrediënten weer uit elkaar te puzzelen, maar mensen als Ifigenia Ioannou beschouwen het als één geheel, als een soort muzikale minestrone.

Het onderzoek, dat ze verrichte voor haar thesis over Rita Abatzi , sterkte haar nog in die overtuiging, net als haar werk met Dimitris Mystakidis , wiens onderzoek ook steeds meer elementen oplevert om die stelling te onderbouwen.

Ifigénia Ioannou en Dimitris Lappas trekken nu gewoon de lijn door. Hun voorgangers uit de jaren '30 hoorden om zich heen ook verschillende - voor hun tijd nieuwe - stijlen als jazz, blues, tango enzovoorts. Ze namen daaruit allerlei details over, om te komen tot een stijl die we vandaag als de "typisch Griekse laïka " beschouwen (of rembetika , of wat dan ook).

Tachtig jaar later horen Ioannou en Lappas alweer andere soorten muziek om zich heen, en ook zij voegen daarvan hier en daar een snuifje toe aan het bestaande mengsel.

Zoals gezegd is dat voor veel Grieken een hele schok, en het is ook daarom dat Ioannou en Lappas bewust voor minder bekende nummers kiezen om mee te beginnen. Dan zit de originele uitvoering namelijk niet zo diep in het Griekse bewustzijn gegrift, en dan zou de schok wat minder groot moeten zijn.

Een buitenlands publiek zou van een dergelijke "cultuurschok" minder last moeten hebben, gewoon omdat het in principe niet opgegroeid is met de "originele" muziek, en er dus ook niet in vastgeroest zit.

Dat neemt niet weg dat ook de Grieken zelf heel erg positief reageerden toen Ioannou en Lappas in maart 2018 met hun "Den me thelis pia" de eerste steen in de kikkerpoel gooiden. De commentaren klonken eerder aangenaam verrast dan geschokt. Maar goed, dit zijn natuurlijk wel twee muzikanten van hoog kaliber, dus het is zonder meer een goede uitvoering. Je moet er alleen met open oren willen naar luisteren.

Met andere woorden: ook de liefhebbers van de "pure" rembetika (of wat daarvoor moet doorgaan) hoeven zich niet te laten afschrikken, op voorwaarde dan wel dat hun oogkleppen niet al te strak zitten.

Wie er na het concert het fijne wil van weten, die kan ook nog terecht op één van de workshops, die zowel Ifigénia Ioannou als Dimitris Lappas de dag nadien zullen geven. Daar zullen zij ongetwijfeld ook dit onderwerp aansnijden. De informatie over die twee workshops vindt u hieronder.

Praktische gegevens
Zaterdag 8 september 2018, 20u00, Art Base, Zandstraat (Rue des Sables) 29, 1000 Brussel (B)

Tickets: € 15,00 (normaal tarief), € 10,- (reductietarief voor studenten en werklozen).

Dit concert is voorbij.

 

Op de site sinds: 31/08/2018

Terug naar het begin van deze pagina.


Enkel dit evenement afdrukken

Ifigenia Ioannou

Workshop "Greek traditional & folk singing"

Na haar twee concerten in Brussel, op vrijdag 7 en zaterdag 8 september, zal Ifigenia Ioannou daar op zondag een workshop geven.

Ook Dimitris Lappas , die samen met haar het concert van zaterdag verzorgt, geeft op die zelfde zondag een andere workshop, de informatie daarover vindt u wat verder naar onderen op deze pagina.

De workshop van Ifegenia Ioannou - waar dit artikeltje over gaat - heeft zij de titel "Greek traditional & folk singing workshop" meegegeven, en dan zal wel duidelijk zijn dat het over "zingen" gaat, meer bepaald de manier waarop de Griekse traditionele muziek gezongen wordt.

Ze gooit er ook een flinke portie theorie tegenaan, zodat de deelnemers beter begrijpen waar ze eigenlijk mee bezig zijn.

Ook de teksten van deze liedjes krijgen de nodige aandacht, en dat is volkomen terecht want vele daarvan zijn niet zomaar wat "karamellenverzen", maar ze hebben integendeel vaak een verrassende diepgang. Om die beter te kunnen duiden zal zij het ook hebben over de culturele en geschiedkundige context waarin deze liedjes ontstonden.

Het volledige programma - dat we in de originele Engelstalige versie overnemen van de website van de Art Base, die het op hun beurt ook weer rechtstreeks van haar zelf doorkregen - omvat onder meer het volgende:

  • presentation of the term "Greek song"
  • reference to the historical, choreological & cultural context
  • introduction to the basic concepts of music theory
  • analysis of the Greek musical tropical system
  • analysis of the rhythms of traditional music (acoustic examples)
  • voice exercises & diaphragm activation
  • oral presentation of a song & detailed presentation of musicological features (melody, interpretation style, tropical behavior)
  • notes on lyrics, musicological & historical information
  • primary or secondary source audio material

In ons artikeltje over haar concert van vrijdag, dat wat hoger op deze pagina te lezen is, vertellen we u uitgebreid over haar. Als u dat allemaal gelezen heeft, dan zal meteen ook duidelijk zijn dat zij zowel over de theoretische kennis beschikt als over de didactische kwaliteiten om al dat materiaal op de deelnemers over te brengen.

Praktische gegevens
Zondag 9 september 2018, van 13u00 tot 17u00, Art Base, Zandstraat (Rue des Sables) 29, 1000 Brussel (B)

AFGELAST !

Deelnameprijs: € 40,00.

 

Op de site sinds: 31/08/2018

Terug naar het begin van deze pagina.


Enkel dit evenement afdrukken

Dimitris Lappas

Workshop "On the road" (gitaar, bouzouki e.a.)

Dimitris Lappas , die op zaterdag 8 september samen met Ifegenia Ioannou een concert geeft in Brussel, breit daar op zondag ook nog een workshop aan vast.

Ook Ioannou zelf doet dat, maar de informatie over haar workshop vindt u wat hoger op deze pagina.

Hier hebben we het over de workshop van Lappas , die zoals bekend een gerenommeerd gitarist is, en daarnaast ook uitstekend de bouzouki beheerst.

Het zal dan niet verbazen dat zijn workshop bedoeld is om andere muzikanten te leren hoe ze hun speeltechniek kunnen verbeteren, vooral dan op gitaar en bouzouki , maar ook op ... drums en synthesizers. Overigens maakt het ook niet uit welk type gitaar u bespeelt: elektrisch of akoestisch of fretloos, van Dimitris Lappas valt altijd wel wat te leren.

Hij zal het uiteraard ook hebben over de makams , de oosterse toonschalen waarop veel Griekse muziek gebaseerd is. In het Grieks heten die "dromi", het meervoud van "o dromos" (de weg), en daarom heeft Lappas zijn workshop maar "On the road" gedoopt.

Hij zal ook aandacht besteden aan improvisatietechnieken, die soms de oosterse weg opgaan en dan weer terug naar het westen, of omgekeerd.

Meer informatie over Dimitris Lappas zelf vindt u wat hoger op deze pagina, in ons artikeltje over zijn concert van daags voordien.

En tussen haakjes: voor beide workshops - zowel die van Lappas als die van Ioannou - moet u op dezelfde tijd op hetzelfde adres zijn (tussen 13 en 17 uur in de Zandstraat), maar uiteraard zijn er daar twee aparte lokalen voorzien.

Praktische gegevens
Zondag 9 september 2018, van 13u00 tot 17u00, Art Base, Zandstraat (Rue des Sables) 29, 1000 Brussel (B)

AFGELAST !

Deelnameprijs: € 40,00.

 

Op de site sinds: 31/08/2018

Terug naar het begin van deze pagina.


Enkel dit evenement afdrukken

"Rebetiko Café" met de Kosmokrators & Guests

Benefietavond voor Griekenland

Een aantal Brusselse muzikanten, die zich toeleggen op de rembetika, komen regelmatig samen in de Art Base voor een gezellige jamsessie. Dat "Rebetiko Café" is inmiddels een vaste waarde geworden in het Brusselse muzieklandschap.

Normaliter is de inkom dan gratis.

Dat blijft ook zo, maar in januari 2018 beslisten ze wel om er een benefietavond van te maken. Er staat dus een collectebus aan de ingang, en er wordt gevraagd om daar een geldelijke bijdrage naar keuze in te deponeren.

Die (nieuwe) traditie wordt nu voortgezet. Deze keer gaat de opbrengst naar de hulporganisatie Metadrasi.

De vorige keren werd dit initiatief gewoon aangekondigd als "Rebetiko Café", maar iedereen weet wie daar de harde kern van is. Mede daarom - en ook omdat het de verjaardag is van (de initiatiefnemer van) de Art Base, wordt het deze keer aangekondigd als "Kosmokrators & Guests". Zij zullen dus - zoals gewoonlijk - diestdoen als gangmakers, maar verder blijft iedereen welkom om mee te komen doen.

Zoals bekend zijn de Kosmokrators een groep die bekende liedjes uit de rembetika brengt, waar ze dan zelf Nederlandse, Franse of Engelse teksten op gemonteerd hebben.

Praktische gegevens
Zaterdag 22 september 2018, 20u00, Art Base, Zandstraat (Rue des Sables) 29, 1000 Brussel (B)

Gratis inkom, maar er wordt wel van u verwacht dat u een bijdrage deponeert in de collectebus aan de ingang.

Dit concert is voorbij.

 

Op de site sinds: 31/08/2018

Terug naar het begin van deze pagina.


Enkel dit evenement afdrukken

Banjojamboree 3

Met de Griekse bouzouki als "special guest"

In de twintig jaar dat we met onze site over Griekse muziek bezig zijn, hebben we al vele honderden evenementen aangekondigd, waaronder heel wat ongebruikelijke dingen. Maar deze "Banjojamboree 3" slaat toch wel alles.

Het is - kort gezegd - een tweedaags muziekfestijn, waar de nadruk ligt op participeren, kennis maken, contacten leggen, ... maar ook gewoon op het genieten van de muziek. Het maakt daarbij niet uit of u consument of producent bent, iedereen is welkom.

Dat laatste is wel belangrijk, want het heet "Banjojamboree", waardoor je zou kunnen denken dat het alleen iets is voor banjo-spelers. Goed fout dus. Alleen voor banjo- en bouzouki -spelers dan misschien? Nee, alweer fout.

"Iedereen welkom" betekent exact wat er staat: iedereen is welkom. Niet alleen alle mogelijke instrumenten, maar ook zangers en zangeressen. En ook mensen, die gewoon wat muziek willen horen, zijn inbegrepen in die "iedereen" die welkom is.

Je loopt er binnen en buiten, je blijft er een half uur of de volle twee dagen lang, het maakt allemaal niet uit. Niets moet en (bijna) alles mag.

En ook de titel "Banjojamboree Three" betekent precies wat hij zegt: dit muziekfestijn is al aan zijn derde editie toe.

We geven het nu een plaatsje op onze website over Griekse muziek omdat de "Griekse bouzouki " vanaf dit jaar "special guest" is . En in dit geval betekent dat niet (helemaal) wat het zegt: hier staat "de bouzouki " symbool voor alle Griekse instrumenten, waaronder te verstaan: alle instrumenten waarop Griekse muziek gespeeld wordt. Dus naast baglamas , lyra en dergelijke zijn ook gitaren , accordeons , mandolines , tamboerijnen, ... van harte uitgenodigd. Uiteraard met inbegrip van zangers en zangeressen die Grieks zingen.

En hoeft het gezegd? Dit muziekfestijn is beslist niet alleen bedoeld voor professionelen. Ook wie normaal alleen maar in de badkamer onder de douche zingt, is welkom, zelfs als daarbij de spiegel aan scherven springt, want spiegels zijn er daar niet.

Met andere woorden: dit gebeuren staat zowel open voor beginners als voor gevorderden. En misschien vinden al die mensen elkaar daar dan wel voor verdere samenwerkingen.

Maar hoe gaat dat dan in de praktijk, vraagt u zich natuurlijk af?

Heel eenvoudig: de mensen komen en gaan, dwalen wat rond op het terrein, en luisteren naar wat er zoal te horen valt. Er vormen zich dan spontaan allerlei groepjes, waar anderen zich bij aansluiten en mee gaan doen. Soms is dat maar voor even, en daarna dwalen ze weer verder, of soms blijven ze wat langer op één plek hangen.

Het gebeurt natuurlijk ook dat iemand zelf het initiatief neemt en gewoon begint te spelen, en dan heb je meteen de kern van alweer een ander groepje.

En soms spreken enkele vrienden, die samen muziek maken, met elkaar af om er in groep naartoe te gaan, en dan zijn zij het waar anderen zich kunnen bij aansluiten.

Hoe dan ook, tijdens de twee vorige edities bleek dat allemaal heel vlot en spontaan te lopen, zegt men ons.

En als u daar als "eenzame Griek" (dus met uw bouzouki of wat dan ook) in het begin toch niet meteen aansluiting zou vinden, dan legt u gewoon een licht radeloze blik in uw ogen en daarmee kijkt u dan in het rond. Er is dan veel kans dat u aangesproken wordt door iemand van de organisatie, want die helpen natuurlijk mee om de spontaneïteit wat aan te zwengelen als dat nodig mocht zijn.

Maar het blijft wel helemaal een oprecht, ontspannen en warm gebeuren.

Dat werd duidelijk ook zo ervaren door de muziekliefhebbers die de twee vorige edities al meemaakten. Dat bewijzen de stijgende bezoekersaantallen: de eerste keer waren er al meteen iets van een 120 deelnemers, en de tweede keer waren het er al meer dan 180. Dit jaar hoopt men de kaap van de 300 te ronden.

Het is de bedoeling dat "de bouzouki " er ook de volgende jaren expliciet als "special guest" bij betrokken zal worden.

De initiatiefnemer legt het met een boutade zo uit: "Ik wil 'Duelling Banjo's' horen op Griekse bouzouki en 'Zorba's dans' op 5-string banjo". Hij zegt het met een knipoogje, maar niets houdt u tegen om dat bekende nummer "Duelling Banjo's" eens op te zoeken, bijvoorbeeld op YouTube , en dan alvast wat te oefenen om er een "à la grecque" uitvoering van te fabriceren.

Tot slot, en niet onbelangrijk: er is ook een muziekmarkt voorzien.

En ook hier is de formule gelijklopend: iedereen is daar welkom. Er zijn natuurlijk enkele professionelen, zoals platenwinkels , die er een standje zullen hebben (en er werd hen trouwens gevraagd om zoveel mogelijk Griekse cd's mee te brengen ...).

Maar ook niet-professionelen mogen er hun muziekspullen te koop aanbieden. Ze hoeven er niet eens zelf bij te blijven, er is een bewaakte tafel voorzien waar ze hun koopwaar kunnen achterlaten, om dan zelf - letterlijk - het terrein te gaan verkennen.

Het spreekt dan haast vanzelf dat ook instrumentenbouwers daar van harte welkom zijn. En als er iemand op af zou komen die bouzouki 's bouwt, dan springt de initiatiefnemer uit blijdschap waarschijnlijk een nieuw gat in de ozonlaag.

Praktische gegevens
Van zaterdag 22 tot en met zondag 23 september 2018, Rommeshoef, Rouwmoer 6, 2910 Essen (B)

De Banjojamboree loopt van zaterdagmiddag 12u tot zondagavond (of namiddag) 18u.

De toegang zelf is gratis.

Voor een overnachting moet u wel een kleine bijdrage betalen. In ruil daarvoor kunt u ofwel op de slaapzolder een plaatsje zoeken voor uw luchtmatras en uw slaapzak, ofwel kunt u uw tent, caravan of campingcar neerzetten op het kampeerterrein buiten het gebouw (daar is wel geen elektriciteit voorzien).

Vanaf vrijdag 19u bent u daar welkom, zodat u zeker het begin van het evenement op zaterdagmiddag niet mist. Daarvoor betaalt u dan € 6 (of € 3 voor jongeren tot 13 jaar).

Een overnachting van zaterdag op zondag kost iets meer (resp. € 15 en € 8), maar daar is dan wel een ontbijt op zondagochtend inbegrepen.

Voor uw eten moet u verder zelf zorgen, maar op zaterdagavond vanaf 18u worden de barbecues aangestoken, waarop u dan uw zelf meegebracht voedsel kunt bereiden.

Tussendoor zijn er wel pannenkoeken, soep en frietjes voorzien, en zondag wordt er (behalve het ontbijt voor de overnachters) ook nog voor een middagmaal gezorgd (ook veggie). Dat alles is apart te betalen.

Drank is verkrijgbaar aan de bar, in ruil voor bonnetjes die u ter plaatse kunt aanschaffen.

Inschrijven is niet nodig en ook niet mogelijk. Niet om deel te mogen nemen, niet om te overnachten, niet om te eten - en al helemaal niet om muziek te mogen maken of om er naar luisteren.

Dit evenement is voorbij.

 

Op de site sinds: 31/08/2018

Terug naar het begin van deze pagina.


Enkel dit evenement afdrukken

Cabaretiko

"Rebetiko Revisited"

Het rembetika -groepje Cabaretiko is een gevestigde waarde binnen het Griekse muzieklandschap in Brussel en omstreken.

Een tijdje geleden werd hun bouzouki -speler vervangen door een gitaar, en de groep bestaat nu uit de volgende drie muzikanten:

  • Maria Spyroglou : zang, baglamas en percussie
  • Christos Sarantidis : gitaar en zang
  • Nikos Prosilias : gitaar

Het repertoire van Cabaretiko is helemaal op maat gemaakt van de drie groepsleden. Elk van hen krijgt de ruimte om te doen waar hij of zij zich goed bij voelt, maar dan wel met de deskundige steun van de twee anderen. Dat is het geknipte recept om tot een geheel te komen dat meer is dan de samenstellende delen.

Zij zijn trouwens regelmatig te gast in de Art Base, wat bewijst dat hun optredens op prijs gesteld worden door het vaste - en toch wel verwende - publiek daar.

In plaats van te herhalen wat we eerder al over "Cabaretiko" schreven, verwijzen we u naar ons eerdere stukje over de groep in hun nieuwe samenstelling. Dat staat nog altijd op onze maart 2018 maandpagina .

In juni 2018 verrasten ze hun publiek met twee nieuwe elementen.

Ten eerste had Nikos Prosilias een nieuwe gitaar. En wat dan nog, zult u misschien zeggen. Zelfs als we er aan toevoegen dat hij het instrument zelf had gebouwd, want op zich is dat niet uitzonderlijk, er zijn wel meer muzikanten die dat doen.

Alleen had Nikos - die van opleiding eigenlijk klassieke gitarist is - deze specifieke gitaar speciaal op maat gemaakt om zijn nieuwe rol van rembetika -gitarist goed te kunnen invullen. Hij had er drie maanden over gedaan, alleen al voor het bouwen zelf, zonder de voorbereiding mee te tellen. Om te weten hoe een gitaar in de vroege rembetika gebruikt werd, was hij immers gaan praten met oude muzikanten. Die hadden hem verteld wat er belangrijk was, en vervolgens was hij te rade gegaan bij oude instrumentenbouwers in Griekenland. Gewapend met al die tips ging hij dan zelf aan de slag.

Het resultaat was een rembetika -concert met twee gitaren , waarbij je je afvroeg waarom er eigenlijk ooit iemand op het idee was gekomen om een bouzouki te gaan gebruiken om deze muziek te spelen ...

Een tweede verrassing was dat het trio voor een deel van het concert versterking kreeg van ... een klarinettist en een pianiste. Niet bepaald gebruikelijk in de rembetika , maar toch klonk het op de een of andere manier heel erg fris en natuurlijk. Dat was (mede) te danken aan de arrangementen, die speciaal hiervoor gemaakt werden door - alweer - Nikos Prosilias.

We weten helaas niet of ze dat nu opnieuw zullen gaan doen. We hebben het aan Maria Spyroglou gevraagd, maar die glimlachte alleen maar, en zei: "Ik maak geen plannen voor morgen, ik leef van dag tot dag". Tja, je bent een rembetissa of je bent het niet ...

Praktische gegevens
Zaterdag 29 september 2018, 20u00, Art Base, Zandstraat (Rue des Sables) 29, 1000 Brussel (B)

Tickets: € 12,50 (normaal tarief), € 7,- (reductietarief voor werklozen en studenten).

Dit concert is voorbij.

 

Op de site sinds: 31/08/2018

Terug naar het begin van deze pagina.


Enkel dit evenement afdrukken

StarWound

Benelux Tour Vol. 2

In maart 2017 kwam de Griekse groep StarWound voor het eerst naar de BeNeLux en zorgde hier meteen voor deining met een reeks sterke concerten.

Nu komen ze dus weer terug met een "Benelux Tour Vol. 2", alleen zit "Lux" er nog niet bij. Daar zullen ze nog even moeten wachten tot in de lente van volgend jaar. Dan heeft de groep namelijk enkele optredens op touw staan in Luik en omgeving, en het was dan logischer om het geplande optreden in Luxemburg uit te stellen en het daarop aan te laten sluiten.

Het programma van deze "BeNe" tour is zo al zwaar genoeg: Brussel, Amsterdam, Rotterdam en Leuven, vier her en der verspreide optredens op vijf dagen. Het is trouwens interessant dat ze die twee laatste stopplaatsen ook de vorige keer al aandeden, en dat ze nu dus door dezelfde zalen opnieuw uitgenodigd worden. In Brussel is het een andere zaal dan vorige keer, maar dat is beslist niet omdat ze op de vorige locatie niet meer welkom zouden zijn, wel integendeel. In Amsterdam zijn ze voor het eerst, en wij denken niet dat het voor het laatst zal zijn. Toch is dat geen reden om hun optreden daar nu te missen.

Naar aanleiding van hun eerste reeks optredens schreven we een heel artikel over StarWound. Daarin legden we uit wie deze mensen zijn, waar ze vandaan komen, en hoe hun muziek en teksten in elkaar zitten. Dat artikel staat nog altijd op onze maart 2017 maandpagina , en eigenlijk is dat verplichte lectuur als u naar één van hun concerten zou gaan (en natuurlijk ook als u zou twijfelen). U zal aan de ingang wel geen examen moeten afleggen, maar als u niet weet waar StarWound voor staat, dan overkomt u gegarandeerd hetzelfde als al die recensenten die proberen hun publiek uit te leggen waar StarWound voor staat. Dat werkt dus niet, StarWound is gewoon StarWound, een categorie apart.

Zeker, er zitten elementen van allerlei verschillende stijlen in hun muziek, maar dat is beslist geen doel op zich. Eigenlijk is het zelfs gewoon toeval. Met hun muziek willen ze een eigen verhaal vertellen, en dat doen ze dan uiteraard met hun eigen (muzikale) woorden. Maar - zoals u in ons artikel van maart 2017 kunt lezen - de leden van StarWound hebben heel verschillende achtergronden, en hun liedjes zijn doorgaans groepswerk. De ene keer heeft één van hen misschien een groter aandeel in een bepaald liedje dan de anderen, en bij een volgend liedje is het dan weer omgekeerd. Het is dan logisch dat je ook allerlei verschillende accenten hoort doorklinken. Die worden dan wél door recensenten herkend en uitvergroot, en zo krijg je dan omschrijvingen als rock, soul, jazz, en nog veel meer.

En wat die verhalen betreft: in maart 2017 vertelden we u al dat hun teksten een heel belangrijke rol spelen, want die bevatten het verhaal dat ze willen doen. Daarin beschrijven ze de wereld die ze om zich heen zien, en omdat het allemaal Grieken zijn, bestaat die wereld van vandaag uiteraard vooral uit crisis.

Maar ook daar hebben sommige recensenten het wat moeilijk mee, niet omdat crisis onprettig is om mee geconfronteerd te worden, maar gewoon omdat de dingen niet rechtstreeks bij naam genoemd worden. Hun liedje "The day of Raymond Ray" bijvoorbeeld (waar we uitgebreid aandacht aan besteedden op onze maart 2017 maandpagina ) ontstond uit een toevallige ontmoeting van één van de leden van StarWound met een dakloze in de straten van Athene. Ze raakten aan de praat, en toen bleek de man helemaal geen marginaal te zijn, maar een gewone, doordeweekse burger die door de crisis zijn werk was kwijtgeraakt, de huur niet meer kon betalen, en op straat belandde. Er zijn zo tienduizenden daklozen in Athene, en het zijn er zoveel dat de anderen er aan wennen en hen achteloos voorbijlopen.

Een Nederlandstalige zanger zou het verhaal ook precies met bovenstaande woorden vertellen, al dan niet een beetje op rijm gezet, zodat zelfs de grootste oen snapt waar het over gaat. Maar bij StarWound moet je tussen de regels kunnen lezen. De Grieken zijn daar meesters in, misschien omdat ze pakweg driekwart van de vorige eeuw voortdurend met censuur te maken hadden, die ze dan om de tuin moesten zien te leiden. Of misschien is het gewoon omdat Grieken nu eenmaal gevoel hebben voor poëzie, en in die zin kun je hun teksten dan ook als gedichten beschouwen. Maar er zit wel degelijk een verhaal in.

Tijdens hun concerten hebben ze tussen de liedjes in wat bindteksten voorzien, om de luisteraar op het juiste spoor te zetten. Maar ook weer niet te veel, want hun optredens zijn zorgvuldig bestudeerd om een mooi, samenhangend geheel te vormen. Toch is dat voor een aantal mensen voldoende om hen als "cabaret" te omschrijven. Ze doen dat zelf ook, maar dat is gewoon omdat de journalisten sowieso elk interview beginnen met de vraag "wat doen jullie nu eigenlijk?". Dan zeggen ze "rock cabaret" en daarmee zijn ze er van af.

Maar goed, daarmee weet u nog altijd niet wat er straks op het programma van deze nieuwe reeks optredens zal staan.

In grote lijnen is dat hetzelfde als vorige keer, behalve dat ze inmiddels een tweede album uitgebracht hebben. Dat zullen ze nu uitgebreid voorstellen, aangevuld met de meest populaire nummers van hun vorige (dus eigenlijk allemaal ...). Daar doen ze dan nog een paar covers bovenop van andere artiesten waar zij bewondering voor hebben, zoals Kurt Weil, Tom Waits, Nina Simone en Melody Gardot. Dat doen ze niet alleen - of misschien helemaal niet - om het publiek in te palmen, maar in de eerste plaats gewoon omdat ze die nummers zo graag spelen en zingen. En dat hoor je trouwens ook aan hun vertolkingen...

Hun nieuwe album heet "So Wrong", en één (Griekse) commentator merkte op dat die titel het enige is dat er "wrong" is aan het hele album, want de inhoud zelf is helemaal niet "so wrong", wel integendeel.

Ze hebben er dan ook maandenlang aan gewerkt, en ze hebben zelfs in die periode al hun optredens afgezegd om niet afgeleid te worden. Ze beseften namelijk dat ze voor een enorme uitdaging stonden. De liedjes van hun eerste album hadden helemaal uit zichzelf hun weg naar het publiek gevonden, zonder enige promotie. Dat op zich bewijst al dat ze goed zijn, maar dat schept natuurlijk verwachtingen, en ze wilden die nu niet teleurstellen. De reacties in Griekenland bewijzen dat ze daar ook in geslaagd zijn.

Zelf vonden ze dat de liedjes van hun eerste album "Miles to Walk" veel te ver uit elkaar lagen. Ze hebben allemaal een eigen karakter. Het merkwaardige is dat, als je er eenmaal een beetje vertrouwd mee bent, je ze toch al bij de eerste noten herkent als "de sound van StarWound". Ze wilden uiteraard die eigen sound bewaren, zonder daarbij in herhaling te vallen, maar tegelijk wilden ze toch ook meer samenhang tussen de verschillende nummers. En ze wilden dus ook weer goede nummers schrijven, maar zonder daarvoor concessies te hoeven doen.

Het was een delicate evenwichtsoefening, vandaar dat ze er de tijd voor wilden nemen.

Uiteindelijk hadden ze zeven liedjes bij elkaar, maar dat was niet voldoende om er een heel album mee te vullen. Dat vonden ze "so wrong" - waarmee ze meteen ook de titel van het album hadden. Hun frustratie over hun worsteling schreven ze van zich af in de tekst van die titelsong.

Zoals altijd vertellen ze dat verhaal niet met deze zelfde woorden. De tekst hekelt eigenlijk de maatschappelijke druk op het individu om zich te conformeren aan de massa: "Why it's so wrong / not to belong?" vragen ze zich af.

Dat trekken ze dan verder open met enkele duidelijke verwijzingen naar de sociale media, die precies die menselijke behoefte om "er bij te horen" schaamteloos exploiteren. Iedereen gooit daarvoor al zijn persoonlijke gegevens zomaar te grabbel, zonder er bij stil te staan dat die per kerende en voor grof geld verkocht zullen worden aan de meest biedende. Maar, zegt StarWound in het liedje, "I can't protect / what you neglect" . Laat mij dus maar anders zijn, een outsider, het kan me niet schelen, en "I'm not worried if I'm buried / before you".

Die druk van de sociale media is inderdaad ook een vorm van crisis, ook al moet die voor de meeste gebruikers nog losbarsten. Maar ondanks de duidelijke verwijzingen is de tekst toch ook van toepassing op iedereen die in andere omstandigheden zichzelf wil blijven en bereid is om daarvoor tegen de stroom in te roeien.

Een ander voorbeeld is "Sinkin' Boat" . Een jong meisje zit in een boot en:

Next to me there is a man, I thought it would be fun
To grab his hand and put it on my chest
My heart is beating fast, I will be free at last.

Daar kan je nogal wat kanten mee op, maar dan zoomt de tekst wat verder uit, en dan zie je dat zij een geel vest om heeft. Nog enkele regels later wordt duidelijk dat ze allebei in een gammel bootje zitten, samen met een heleboel anderen, en dat de reis waarschijnlijk op de bodem van de zee zal eindigen, net als dat voor zovele honderden anderen eerder al het geval was.

Daarmee zit je natuurlijk met je twee voeten middenin de Europese vluchtelingencrisis, waar Griekenland mee opgezadeld werd.

Het meisje gaat verder en vertelt over haar hoop en haar leven, die nu samen met de boot aan het zinken zijn. "It's a dream" , hoopt ze nog, maar ze voegt er meteen aan toe: "we won't live through the night".

Op die manier brengt StarWound de essentie van de vluchtelingencrisis naar voren: het tragische verhaal van mensen die alles opgeven in de hoop op een betere toekomst, maar als die droom dan op het punt staat om in vervulling te gaan, dan gaat hij in rook op.

En zo gaat het maar door. In "No flight today" zien we een man die zijn jas aantrekt en nog een laatste keer zijn paspoort en zijn bagage controleert. Alles OK, zijn dromen zitten veilig en wel in zijn reistas. Ook het huis is in orde, het vuilnis staat buiten, de lichten zijn uit ,..

Hij trekt de deur achter zich dicht en vertrekt, maar dan:

Can't meet you babe,
'Cause there's no flight today.

Hij gaat dus terug naar huis, helemaal overstuur en in de war. Op tafel staat haar foto, en hij zegt tegen haar:

I think of you standing, alone at the port.
Don't wait for me, this time it won't be short.
The torch won't ignite, put down your hand.

Voor het geval er dan bij de luisteraar nog altijd geen licht opgaat (want waar staat er een vrouw met een toorts in haar opgeheven hand aan de haven te wachten om de reizigers te verwelkomen?) voegt hij daar nog verbitterd aan toe:

They've run out of promises, in the Promise Land.

Dit is meteen ook één van de weinige liedjes van StarWound die een vaste geboortedatum hebben. Het werd geschreven in de ochtend van 28 januari 2017, toen de wereld ontwaakte met het nieuws dat de Amerikaanse president Donald Trump van de ene dag op de andere de grenzen van de USA gesloten had voor reizigers uit zeven Moslim-landen...

Dat is ook de reden dat er "no flight today" was, maar dat kom je uit de tekst zelf niet te weten.

En dan is er ook nog "Mirror" . Een vrouw staat voor de spiegel en raakt in gesprek met het beeld van zichzelf dat ze daarin ziet. In essentie twisten ze er met elkaar over welk beeld nu eigenlijk het juiste is: datgene wat de vrouw over zichzelf in haar hoofd heeft, of datgene wat de spiegel haar laat zien.

Alweer een onderwerp met vele mogelijke dimensies, en je zou zelfs kunnen stellen - zoals sommigen doen - dat je hier met pure filosofie te maken hebt.

Maar het liedje is ook nog om een andere reden interessant. Het is namelijk een duet tussen Konstantina Stavropoúlou, de vaste lead-zangeres van StarWound, en ... de bekende mezzo-sopraan Alexandra Gravas . In plaats van "bekend" zouden we gerust "wereldberoemd" mogen schrijven, want dat is ze wel degelijk.

De toetsenist van StarWound, Petros Bouras, begeleidt haar regelmatig op piano, en zo kwam het gesprek toevallig op zijn "parallelle universum", dat van StarWound. Hij gaf haar een exemplaar van hun eerste album "Miles to Walk" en dat beviel haar enorm. Toen ze hoorde dat ze aan een nieuw album dachten, stelden ze meteen voor om daar een liedje op mee te zingen - "als jullie dat zouden willen, natuurlijk". De band wilde niet alleen, ze waren er zelfs behoorlijk mee in de wolken, want Alexandra Gravas is niet niks. En natuurlijk kreeg zij de rol van de spiegel toebedeeld, want het is uiteindelijk dat beeld dat het haalt.

Een gelijkaardig verhaal is er te vertellen over "The Days you Sold" . Dat is de uitloper van een optreden van StarWound in mei 2016, waar ook de bekende zanger Doros Dimosthénous (Δώρος Δημοσθένους) aanwezig was. Van het een kwam het ander, en ook hij zingt nu op het nieuwe album "So Wrong" een duet met Konstantina. Deze keer werd het een liefdesliedje, meteen ook het enige liefdesliedje in het hele repertoire van StarWound - zowel uitgegeven als onuitgegeven eigen werk.

We zouden zo het hele rijtje kunnen afgaan, en het verhaal achter elk liedje van "So Wrong" uit de doeken doen. "The Wolf" gaat bijvoorbeeld over een man die, helemaal alleen, oog in oog komt te staan met een gevaar dat hij altijd al het meest heeft gevreesd (gesymboliseerd door die wolf). Hij staat dan voor de keuze: vluchten, of het gevaar recht in de ogen kijken. Hij voelt het bloed in zijn aderen stollen, hij verstijft van angst, de spanning stijgt ...

And suddenly the wolf smiled and its breath felt so warm
and calming and real ...
No, he wouldn't run ...
For the first time he wouldn't run.
He would stay ... FOR GOOD.

Het doet onwillekeurig denken aan de roman "1984" van George Orwell, die een wereld beschrijft waar "Big Brother" de plak zwaait. Vermits die alles in de gaten houdt, weet hij ook wat de grootste angst is van iedereen. Wie zich verzet, wordt daar dan mee geconfronteerd. In de roman overkomt dat ook het hoofdpersonage, Winston Smith. Hij wordt gevat en de dienaars van het regime houden hem een kooi vol wriemelende, hongerige ratten voor zijn gezicht. De reactie van Winston is precies dezelfde als in het liedje, alleen gaat hij wél door de knieën zodra het regime aanstalten maakt om zijn hoofd in de kooi te steken.

Dat is misschien niet wat StarWound voor ogen stond toen ze "The Wolf" schreven, maar ze zouden tegen een dergelijke associatie - of eender welke andere - geen enkel bezwaar hebben. Wel integendeel: het is precies hun bedoeling om de mensen aan het denken te zetten, en om de situaties, die zij in hun liedjes beschrijven, met eigen ogen te bekijken.

Ook de andere liedjes hebben een vergelijkbare diepgang, zoals we dat van StarWound gewend zijn.

Maar het is dan minstens even belangrijk om weten dat StarWound voor dit nieuwe album niet alleen twee gastvedetten aan boord haalde voor de zang, maar dat er ook een aantal andere bekende muzikanten aan meewerkten. Helaas lopen instrumentalisten doorgaans wat minder in de kijker dan stemmen, en hun namen zullen dus wat minder bekend zijn bij het buitenlandse publiek.

Maar in Griekenland zelf zijn Dimitra Triandafyllo (Δήμητρα Τριανταφύλλου, viool) en Marina Kolovou (Μαρίνα Κολοβού, cello) wel degelijk klinkende namen. Zij worden tot de beste strijkers van het land gerekend, en zij spelen mee op "The Days you sold", hetzelfde liedje dus waar Doros Dimosthénous op meezingt.

Ook Savvas Vagenas (Σάββας Βαγενάς, klarinet) en Spyros Moschonas (Σπύρος Μοσχονάς, bastrombone) zijn bekende namen. Zij brengen mee de ode aan Trump, alias "No flight today", dat hierboven ter sprake kwam.

In het algemeen is de orkestratie van het nieuwe album wat meer uitgebreid dan we doorgaans van StarWound gewend zijn, maar ook deze rijkere klank blijft nog altijd onmiskenbaar StarWound.

Voor alle duidelijkheid: de muzikale gasten, die aan het album meewerkten, waren wel allemaal present toen het in april 2018 in Athene aan het publiek en de pers voorgesteld werd, maar zij gaan niet mee op deze reis.

De samenstelling van StarWound ziet er voor deze concerten dan ook als volgt uit:

  • Konstantina Stavropoúlou (Κωνσταντίνα Σταυροπούλου) : zang
  • Petros Bouras (Πέτρος Μπούρας) : piano
  • John Plytas (Γιάννης Πλυτάς) : gitaar
  • Giannis Stavropoulos (Γιάννης Σταυρόπουλος) : basgitaar
  • Dimitris Azorakos (Δημήτρης Αζοράκος) : drums

Ten opzichte van hun vorige doortocht in maart 2017 zijn er twee wijzigingen in de samenstelling van de groep.

In augustus 2017 moest Elias Karachalios, de drummer van de band, hen verlaten. Hij werd vervangen door Dimitris Azorakos.

Exact een jaar later, eind augustus 2018 - dus amper enkele weken voor hun BeNeLux tour - moesten ze ook afscheid nemen van hun gitarist (en componist en klarinettist en nog veel meer), Philippos Souglès. Hij had nog wel meegewerkt aan "So Wrong", en hij had zelfs de muziek geschreven voor één van de nummers. Maar ook hij zag het zo langzamerhand niet meer zitten om het groeiende succes van StarWound (en de vele optredens die daar het gevolg van waren) nog te combineren met zijn andere, parallelle leven(s) en hakte uiteindelijk de knoop door. Zijn plaats werd ingenomen door Yannis (John) Plytás.

Praktische gegevens
Donderdag 13 september 2018, 21u00 (deuren 20u30), Sazz 'N Jazz, Bischoffsheimlaan 38b, 1000 Brussel (B)

Tickets: € 12

Dit concert is voorbij.

Vrijdag 14 september 2018, 20u30 (deuren 19u30), MixTree, Schipluidenlaan 12, 1062 HE Amsterdam (NL)

Tickets: € 5

Dit concert is voorbij.

Zaterdag 15 september 2018, 21u30, Jazzcafé Dizzy, ‘s-Gravendijkwal 127 , 3021 EK Rotterdam (NL)

Nog geen ticketprijs bekend, waarschijnlijk wordt het € 5.

Dit concert is voorbij.

Maandag 17 september 2018, 21u00, De Blauwe Kater, Mechelsestraat 51, 3000 Leuven (B)

Gratis inkom.

Let op want de Blauwe Kater is vrij recent verhuisd. Sinds maart 2018 woont hij niet meer in de Hallengang maar in de Mechelsestraat.

Dit concert is voorbij.

 

Op de site sinds: 12/09/2018

Terug naar het begin van deze pagina.


Valid XHTML 1.0 Strict!

[Home]  [Nieuws]  [Agenda]  [Overzicht]  [Praktisch]  [Achtergrond]

Please contact our Webmaster with questions or comments.