Ze zien er ongeveer uit als reggae muzikanten, ze doen denken aan een kruising tussen Pink Floyd en Petroloúkas Chalkias , en ze klinken een beetje als Mode Plagal .

Het zal dan duidelijk zijn dat de groep "Villagers of Ioannina City" toch weer wel een geval apart zijn.

Volgens de officiële aankondiging "vermengen ze de ongenadige zwaar-ritmische muziek van de Stoner Rock met de traditionele muziek van Epirus", en dat "geeft hun composities een vreemde psychedelische klank, erg verschillend van de traditionele manier waarop deze muziek meestal gebracht wordt".

In grote lijnen klopt dat ook wel, maar als de jongens van V.I.C. (zoals ze door de vrienden genoemd worden) proberen uit te leggen waar ze zoal mee bezig zijn, dan komen er ook verwijzingen naar heavy metal, post rock en psychedelische rock op tafel, en als hun grote voorbeelden noemen ze ook Jimi Hendrix , Led Zeppelin, Krautrock, Infected Mushroom en nog een heleboel anderen. En als je dan het eindresultaat hoort, dan klinkt het al bij al toch nog verrassend traditioneel.

De groep ontstond in 2007, maar hun voorgeschiedenis gaat (nog) veel verder terug. De groepsleden kennen elkaar al van in hun jeugd in Ioannina, de hoofdstad van Epirus, en ze hebben hun naam dus niet gestolen. Naar eigen zeggen waren ze toen trouwens al informeel bekend onder die naam.

Ze hielden zich bezig met het maken van plezier én muziek, maar dan wel de moderne westerse muziek. Twee van hen vormden later een groepje dat ze VICROYAL doopten, waarmee ze metalcore speelden. Nog iets later besloten ze naar Zweden te verhuizen, om zich daar in de Zweedse versie van de metal te gaan verdiepen.

In plaats daarvan liepen ze tegen de heimwee aan. Van daaruit was het maar een kleine stap naar de "ontdekking" van de traditionele muziek van hun geboortestreek. Toevallig of niet is de xenitia , het "verblijf in den vreemde", ook één van de veelbezongen onderwerpen in de Epirotische muziek (en niet alleen daar, maar goed). Ze beseften in elk geval dat die traditionele muziek willens nillens ook bij hen in de genen zat, en dat maakte de heimwee alleen maar erger. Ze pakten hun koffers weer in en keerden terug naar huis.

Toch bleven ze daar verder hun "gewone" muziek maken, die inmiddels wel was opgeschoven in de richting van de stoner rock, die zelf ook al een mengvorm is van dingen als heavy metal, garagerock, acid rock, psychedelische rock, southern rock, doom metal en nog wat ander spul. Maar de traditionele klanken hadden hen nu te pakken en die lieten hen niet meer los. Er slopen er steeds meer in hun muziek, eerst min of meer ongemerkt. En dan realiseerden de jongens zich wat er gaande was en ze gingen voluit. Ze haalden er nog een paar vrienden bij en de "Villagers of Ioannina City" waren een feit én een groep. Twee jaar later deed een toevallige ontmoeting met nog een oude vriend, die inmiddels klarinet was gaan spelen, de rest.

Dat was dus in 2009, en ze begonnen meteen aan een eerste album te sleutelen. Dat kwam er al in ... 2014, en het werd niet voor niets "Riza" gedoopt, het Griekse woord voor "wortel".

Dat album trok al snel de aandacht van de buitenlandse liefhebbers van moderne westerse muziek. Die herkenden er hun eigen stoner rock in, of post rock, of grunge, al naargelang, maar goed vonden ze het in elk geval. Bovendien waren ze gefascineerd door de hypnotiserende klank van de klarinet. Daar waren ze compleet van ondersteboven, en meer moest dat niet zijn. De VIC waren aan hun internationale carrière begonnen.

Die bracht hen in juni 2016 naar Brussel, en in november 2020 stonden ze geprogrammeerd in Rotterdam, maar daar stak de corona-pandemie een stokje voor. Het optreden werd dan maar uitgesteld naar juni 2022 .

De internationale vakpers had daar niet op gewacht om hun recentste studio-album te beluisteren. Dat heet "Age of Aquarius" en het verscheen in 2019. De kritieken waren lovend, al was het ook voor deze specialisten even wennen. Een recensent schreef bijvoorbeeld dat ze "aan de ene kant" traditionele Griekse klanken gebruiken, maar "aan de andere kant" ook doedelzak en klarinet. Alsof dat in Epirus geen traditionele instrumenten zouden zijn ... Maar goed, dat was een tijdschrift voor en over metal, en je kan nu eenmaal niet alles over alles weten. Het belangrijkste is dat ook dit publiek het album kon appreciëren.

In mei 2021 kwamen de VIC dan met hun album "Through Space and Time (Alive in Athens 2020)" . Het is een live-opname van het concert dat ze februari 2020 speelden in het sportpavillioen van Faliro. Dat heeft een capaciteit van bijna 4000 plaatsen en het werd gebouwd voor de Olympische Spelen van 2004. Nu worden er vaak concerten en tv-opnames georganiseerd. Toch zijn de "Villagers" niet te beroerd om ook kleinere podia te bedienen, zeker als ze in het buitenland kunnen optreden. En dat doen ze vaak.

Het bewijs - voor zover nodig - is deze "Through Space and Time Tour 2023". Van 9 oktober en 22 november (dat zijn 45 kalenderdagen) geven ze zomaar eventjes 34 concerten in 15 verschillende landen (Noord-Macedonië, Servië, Kroatië, Slovenië, Slovakije, Polen, Litouwen, Estland, Zweden, Noorwegen, Duitsland, Nederland, Engeland, Frankrijk en Spanje). Veel "space" in weinig "time" dus. Hieronder hebben we toch maar alleen de concerten in Nederland opgenomen.

De groep bestaat momenteel blijkbaar nog altijd uit:

• Alexis Karametis (Αλέξης Καραμέτης) : elektrische gitaar, zang
• Akis Zois (Άκης Ζώης) : bas
• Aris Yannopoulos (Άρης Γιαννόπουλος) : drums
• Konstantinos (Kostas) Lazos (Κωνσταντίνος Λάζος) : gaïda , blaasinstrumenten
• Konstantis Pistiolis (Κωνσταντής Πιστιόλης) : klarinet , kaval , backing vocals

Bij een vorige doortocht in 2016 hadden ze ook nog Achilleas Radis (keyboards) aan boord, maar die is er nu niet meer bij.

Tot slot dan nog even een "waar gebeurd verhaal". Ook in Griekenland heeft men gemerkt dat VIC inmiddels wereldberoemd zijn, en dat maakt ze des te meer populair. In hun thuisstad Ioannina zijn de inwoners geen klein beetje trots op hen. Dat is ook de plaatselijke politici niet ontgaan. Eind september (2023) was er een feestje in het grootste hotel van de stad. De gastheer was een kandidaat voor de regionale verkiezingen. Om de mensen in de juiste stemming te brengen voor zijn speech had hij een liedje gekozen van ... de VIC. Enkele dagen later kreeg hij lik op stuk van de band. In een persmededeling hekelden ze om te beginnen het feit dat de man het nodig had gevonden om een feestje te bouwen terwijl de regio nog kreunt onder de rampzalige gevolgen van de verwoestende klimaatverschijnselen. Maar wat hen vooral dwars zat was dat hij hiervoor een liedje van hen had gebruikt zonder vooraf hun toestemming te vragen ("niet dat het verschil zou hebben gemaakt", voegden ze daar fijntjes aan toe). Ze hadden gewalgd toen ze het videoclipje van "uw feest" zagen, schreven ze nog, en "we zouden u nog veel meer kunnen zeggen", maar dat wilden ze niet, want de kwestie was nu in handen van een advocaat. Ze feliciteerden de man nog wel met het "φαεινή ιδέα" (letterlijk een "briljant" idee, maar wel met de ironische bijbetekenis van "onzalig"), en ze wensten hem "καλή ψήφο", te vertalen als "goede verkiezingen" ... In hun persbericht noemden ze noch de naam van de pientere politicus, noch zijn partij, maar ze wisten natuurlijk perfect dat de Griekse pers dat in een mum van tijd zou uitvissen. Dat was dan ook precies wat er gebeurde, en op die manier haalde de kwestie ook de nationale media.

Als het al niet de bedoeling van die politicus zou geweest zijn om te suggereren dat de populaire "Villagers" zijn kandidatuur steunen, dan leek het daar toch alleszins erg veel op. Maar als hij zijn huiswerk had gemaakt, dan had hij vooraf kunnen weten dat zij zich voor zoiets niet zouden laten misbruiken. In hun interviews gaat het bijna altijd over hun "mix" van stijlen, maar soms vraagt een reporter hen toch ook welke boodschap ze eigenlijk willen brengen met hun muziek. Dan benadrukken ze telkens weer dat de mensen zelf een eigen mening moeten vormen, dat ze zich zeker niet mogen laten misleiden door allerlei belangengroepen. Zelf leggen ze ook hun eigen gevoelens en hun eigen inzichten in hun liedjes. Het zijn donkere tijden tegenwoordig, zeggen ze, maar dat betekent daarom nog niet dat ze zich verplicht voelen om zwartgallige liedjes te maken. Soms doen ze dat wel, als ze dat zo aanvoelen, maar meestal blijven ze toch optimistisch. Hoe dan ook maken ze hun liedjes altijd zonder zich af te vragen wat hun publiek daarover zal denken, en ze geven dus gewoon hun eigen mening. "We zijn vrije mensen", zeggen ze, "we staan nergens op een loonlijst en we zijn niemands woordvoerder. We zijn ook geen politieke partij die bang moet zijn om stemmen te verliezen".

De politicus in kwestie won uiteindelijk de verkiezingen, in de eerste ronde zelfs, en dat was ook voorspeld. De VIC wisten dus dat zij zich hiermee allicht een machtige vijand zouden maken, maar toch waren ze niet bang om ongezouten hun eigen mening te geven.

Wat hun "muzikale mening" betreft, de mening dus in hun liedjes verpakt zit, blijkt telkens weer dat hun publiek vaak op dezelfde golflengte zit als zij - ook in het buitenland. De boodschap, die er niet is, wordt toch opgepikt, maar dan gewoon omdat ze aansluit bij de eigen mening van de luisteraars zelf.

Dat bleek ook tijdens hun vorige Europese tournee, die al even hectisch was als deze van 2023. Toen ze het reisschema zagen, dachten ze "o jee, hoe gaan we dat ooit klaarspelen?" Maar al bij al viel het wel mee, zeggen ze nu. Het was een enorme opsteker voor hen om te voelen hoe het buitenlandse publiek massaal "hun liedjes omhelsde". Weer thuis gekomen waren ze wel aan wat rust toe, maar inmiddels zijn de batterijen weer opgeladen en naar eigen zeggen zijn ze er nu weer helemaal klaar voor. Dat klinkt alvast veelbelovend...

De "Canto General" is en blijft een monumentaal werk. De tekst van het gelijknamige gedicht van Pablo Neruda is ook na een halve eeuw nog altijd even actueel, en de imposante muziek van Mikis Theodorakis blijft nog altijd de mensen aanspreken.

Over het werk zelf hoeven we op deze site eigenlijk niets meer te vertellen. De "Canto General" is zonder meer een meesterwerk, en het is bekend en vermaard tot ver buiten de kringen van liefhebbers van Griekse muziek. Voor de context waarin dit oratorium tot stand kwam kunt u desnoods het artikeltje nalezen dat we daar in oktober 2004 over schreven.

In de originele versie, zoals die in 1975 op plaat werd uitgegeven, is de "Canto General" een oratorium voor twee stemmen, gemengd koor en orkest. En het is ook op deze manier dat het nu opnieuw uitgevoerd wordt.

Het gemengd koor is deCHORALE , een koor met meer dan honderd zangers en zangeressen en een geschiedenis die teruggaat tot in 1916. Onder leiding van Paul Dinneweth brachten ze recent de symfonie nr. 2 van Mahler, de "Negende" van Beethoven, de Carmina Burana van Carl Orff en nog wat andere imposante werken. Nu gaan ze opnieuw de Canto General van Mikis Theodorakis uitvoeren. Opnieuw, inderdaad, wat dat deden ze al een eerste keer in november 2019 (en ook toen waren er twee concerten gepland - en in geen tijd uitverkocht).

De twee solisten zijn de Griekse mezzo-sopraan Betty Charlafti en de Vlaamse tenor, opera-zanger en musicoloog Thomas Blondelle .

De klassiek geschoolde zangeres Betty Charlafti (Μπέττυ Χαρλαύτη, ook wel "Harlafti" geschreven) is nog jong, maar ze heeft toch al heel wat ervaring als vertolkster van het werk van Mikis Theodorakis . Van 2012 tot 2016 werkte ze samen met het orkest dat zijn naam draagt, en in 2017 verscheen er een album onder de titel "Η Μπέττυ Χαρλαύτη στον κόσμο του Μίκη Θεοδωράκη" (Betty Charlafti ston kosmo tou Miki Theodoraki, Betty Charlafti in de wereld van M.T.). Daarop stonden twee nieuwe liedjes die de componist speciaal voor haar geschreven had.

Het is dan uiteraard niet de eerste keer dat zij de "Canto General" zingt. In maart 2019 zong ze bijvoorbeeld mee met het koor "La Badinerie" van Louvain-la-Neuve.

En Thomas Bonduelle werkte in november 2019 al mee aan de eerste reeks van deCHORALE zelf.

Net als toen worden ze ook nu weer begeleid door het muzikaal ensemble Frank De Wolf.

Dit zijn namiddagconcerten die ongeveer anderhalf uur zullen duren. Na afloop is er telkens gelegenheid tot napraten tijdens de receptie, maar dat moet u dan wel aangeven (en bijbetalen) als u uw tickets boekt.

Over de "Kosmokrators" is (bijna) alles al gezegd en geschreven, onder meer door ons op onze maart 2017 maandpagina .

Daar leest u bijvoorbeeld dat ze al in de zomer van 2016 enige deining veroorzaakten in Griekenland, waar ze hun eerste cd "Frenetika" mochten gaan voorstellen. Die kreeg toen heel wat aandacht in de Griekse media, en dat was niet in de laatste plaats te danken aan hun repertoire, dat bestaat uit bekende liedjes uit de rembetika , waarop ze dan zelfgeschreven teksten hebben gemonteerd in het Nederlands, Frans of Engels.

Zelf omschrijven ze dat zo:

Zoals bekend wil de bezetting van de Kosmokrators nogal eens wijzigen, maar de harde kern is lange tijd dezelfde gebleven. Soms wordt die aangevuld met andere goede muzikanten, in functie van hun beschikbaarheid .

Voor hun optreden in december (zie onder) zou het drietal de versterking krijgen van de accordeonist Yorgos (of Giorgos) Babanis (Γιώργος Μπαμπάνης). Die is inmiddels al lang geen onbekende meer in de Lage Landen. Zo speelde hij begin december 2023 nog mee met "Cabaretiko".

De bezetting van de "Kosmokrators" zou er dan als volgt uit gaan zien:

• Frans De Clercq : zang en bouzouki
• Karsten De Vilder : zang en gitaar
• Dimi Dumo : zang en percussie
• Giorgos Babanis : accordeon

In november speelden ze nog wel met drie.

Onder de titel "Ξενιτειάς μνήμες: Τι να θυμηθώ, τι να ξεχάσω!" ( "Ksenitiás mnimes - ti na thymitho, ti na ksechaso" , te vertalen als "Herinneringen aan migratie: Wat moet ik onthouden, wat moet ik vergeten") wordt er binnen de Griekse diaspora in Brussel een stuk muziektheater opgevoerd.

Migratie is een thema dat als een rode draad doorheen de Griekse geschiedenis loopt. Het gaat dan natuurlijk in de eerste plaats over de grote migratiegolven, zoals de massale oversteek naar Amerika rond de vorige eeuwwisseling, de "Megali Katastrofi" van 1922, de gastarbeiders die na de Tweede Wereldoorlog naar Duitsland en België kwamen, ... maar ook de meer recente "braindrain" wordt niet vergeten.

In hun nieuwe thuisland leverden de nieuwkomers vaak een belangrijke bijdrage aan de economie, de cultuur, de wetenschap en nog veel meer. Maar voor die mensen zelf was (en is) het toch een dubbel gevoel. Enerzijds is er de hoop en de wil om een nieuw en beter bestaan op te bouwen, en anderzijds is er de heimwee naar wat ze moesten achterlaten - en vaak de hoop om ooit weer eens terug te keren.

Aan de hand van teksten en liedjes wil de voorstelling al die verschillende aspecten van migratie in beeld brengen.

Voor het muzikale onderdeel laten ze enkele grote namen vanuit Griekenland overkomen. Dat zijn:

• Sofia Papazoglou : zang
• Babis Tsertos : zang
• Vangelis Machéras : bouzouki , laouto
• Yorgos Papachristoudis : piano

Zowel Sofia Papazoglou ( Σοφία Παπάζογλου ) als Babis Tsertos ( Μπάμπης Τσέρτος ) waren al vaker te horen in Brussel en ook elders in de Lage Landen, en de liefhebbers van Griekse muziek weten dus al lang dat ze allebei een breed repertoire hebben en dat ze telkens weer hun publiek weten te boeien met hun charismatische vertolkingen.

Ook Vangelis Macheras ( Βαγγέλης Μαχαίρας ) en Yorgos Papachristoudis ( Γιώργος Παπαχριστούδης ) waren hier al vaak te gast, minstens omdat ze vaste begeleiders zijn van Yannis Kotsiras en dus telkens met hem mee op "European Tour" gingen. Meer nog: toen Kotsiras in oktober 2022 zijn "Recital for piano and bouzouki " kwam voorstellen, waren het deze twee muzikanten die de onderdelen "piano" en " bouzouki " leverden. En ook Yorgos Dalaras en een paar andere grootheden doen voor de piano vaak een beroep op Yorgos Papachristoudis , en bovendien is hij vast lid van zowel het "Symfonisch Orkest van de ERT" als het "Orkest voor Hedendaagse Muziek" van dezelfde omroep.

Het feit alleen al dat deze muzikanten meerdere artiesten van dit niveau mogen begeleiden, bewijst dat ze zelf ook van (zeer) hoog niveau zijn. En Macheras werkt al sinds 1997 samen met Kotsiras , dus ...

Voor deze theatervoorstelling "Diaspora Memories" verzorgt Vangelis Macheras trouwens ook de arrangementen en hij neemt de muzikale leiding op zich. Dat is een kolfje naar zijn hand, want dat doet hij ook voor ... Yannis Kotsiras en anderen, zowel voor hun live optredens als voor platen.

Die arrangementen zijn deze keer extra belangrijk, want de liedjes zijn helemaal nieuw. Ze werden speciaal voor deze voorstelling geschreven door Dimos Angelousis ( Δήμος Αγγελούσης ). Op zich is dat niet zo uitzonderlijk. In Griekenland wordt de muziek voor theatervoorstelling vaak "op maat" geschreven, zelfs voor overbekende stukken die al honderden keren opgevoerd zijn.

Alleen heeft Dimos Angelousis niet meteen het profiel van een doorsnee componist van theater- en filmmuziek. Hij werd in 1959 geboren in Fársala, een klein stadje in Thessalië (Centraal-Griekenland). Hij hield van muziek en al heel vroeg begon hij zelf liedjes te maken. Die moest hij dan wel in zijn hoofd opslaan, want hij kon de muziek niet neerschrijven omdat hij geen notenschrift kende. Er was ook geen school of conservatorium in de buurt waar hij dat had kunnen leren. En bovendien hadden zijn ouders niet eens genoeg geld om voor hem een muziekinstrument te kopen.

Toch liet de muziek hem nooit meer los. "Liedjes hebben voor mij iets magisch", zegt hij. "Met de tekst kan je allerlei beelden oproepen, en die kan je dan extra illustreren met de muziek."

Het is misschien daarom dat hij ook belangstelling kreeg voor toneel, want ook daar gaat het tenslotte om het oproepen van beelden.

Het is (ons) niet bekend wanneer of waarom hij precies naar Brussel verhuisde, maar hij vond daar alleszins meteen zijn weg binnen de wereld van het Griekse amateurtoneel. Hij sloot zich aan bij Thespis, één van de theatergezelschappen daar, en hij speelde mee in verschillende stukken die ze opvoerden.

Op een keer vertelde hij langs zijn neus weg aan Aristidis Lavrentzos, de vaste regisseur van Thespis, dat hij zelf ook een toneelstuk had geschreven. Lavrentzos vroeg om het eens te mogen lezen - en hij was meteen onder de indruk. Het paste weliswaar niet meteen binnen het gebruikelijke repertoire van Thespis, en daarom legde hij het eerst voor aan de leden, maar ook die waren enthousiast. Ze beslisten unaniem dat dit hun volgende stuk zou worden.

Het resultaat was "Η τρίτη όψη του νομίσματος" ( "I triti opsi to nomismatos", te vertalen als "De derde kant van de medaille"). Het vertelt over drie totaal verschillende personen die samen hun weg trachten te vinden binnen de sociale en economische realiteit van tegenwoordig. Dimos Angelousis staat niet alleen op de affiche als auteur maar ook als acteur - hij speelde zelf mee. De voorstelling werd goed onthaald, ook bij het vaste publiek van Thespis.

Dat was in mei 2016, en rond die tijd herhaalde het verhaal zich, maar deze keer met de muziek van Dimos Angelousis .

Hij vertelde langs zijn neus weg aan Corina Hamilton-Fowle (binnen de Griekse diaspora in Brussel bekend als zangeres en bovendien zelf actrice bij Thespis) dat hij ook liedjes schreef, en zachtjes zingend liet hij er haar enkele van horen - en zij was meteen onder de indruk. "De teksten en de melodieën klonken vertrouwd, maar toch ook weer niet", zei ze achteraf, en ze vond dat ook anderen die moesten horen.

Het resultaat kwam er in november 2018, en het heette "Ένα αλλόκοτο όνειρο" ("Ena allokoto oniro", "Een bizarre droom"), met "bizar" dan eerder in de betekenis van "ongewoon" of "wonderlijk". Het stuk gaat namelijk over een reiziger die (droomt dat hij) uitgenodigd wordt op een feest van een rare gastheer, en hetgeen hij daar ziet vermengt hij met eigen herinneringen, ervaringen en bedenkingen. Het werd een voorstelling met zang en dans, en op twee na schreef Dimos Angelousis al de liedjes zelf. Samen met zijn dochter Eleni Angelousi zorgde hij ook voor de tekst van het toneelstuk, die hij aanvulde met drie gedichten van Corina Hamilton-Fowle. Daarnaast hij had natuurlijk een flinke vinger in de pap van de regie, maar zelf speelde hij deze keer niet mee. Zijn dochter deed dat wél, en Corina Hamilton-Fowle trouwens ook. Die laatste zong een paar van de liedjes, en Dimos Angelousis zong er een paar andere.

Het stuk kende nogal wat bijval, en dat heeft hem blijkbaar aan het denken gezet.

In maart 2022 werd er in Brussel een nieuwe vzw opgericht onder de officiële naam "Bizarre Dream (Allokoto Oneiro)". Die vzw is in essentie een theatergezelschap, maar ze is wel een beetje anders dan de andere, reeds bestaande gezelschappen, gewoon omdat er slechts ... drie leden zijn: dat zijn Dimos Angelousis en zijn dochter Eleni, plus Christos Drouvis, een goede vriend van hem. Het was niet meteen de bedoeling om dat aantal uit te breiden. Later misschien wel, vertelde hij, maar dat had geen haast, want op deze manier had hij meer vrijheid om zelf zijn stukken te kiezen en dan telkens de passende acteurs te rekruteren uit de wereld van Brusselse liefhebbers van Grieks toneel. Later wil hij misschien ook andere dingen met muziek gaan doen, die dan niets met toneel te maken hebben, maar voorlopig blijft hij toch bij "muziektheater".

De eerste productie van de nieuwe vzw kwam er al enkele maanden later, in juni 2022, en die heette "Συνομιλώντας με το Καστελλόριζο" ( "Synomilontas me to Kastellorizo", oftewel "In gesprek met Kastellorizo"). Een aantal vrienden zitten samen in een café te praten, natuurlijk niet specifiek over het piepkleine Griekse eilandje vlak voor de Turkse kust, maar wel over datgene waarvoor deze aloude twistappel min of meer symbool staat: over de geschiedenis van het hedendaagse Griekenland, over de hoogtes en laagtes die de natie in de afgelopen twee eeuwen meemaakte, en over de zoektocht naar "de Waarheid" hierover.

Zoals te verwachten schreef Dimos Angelousis zelf de tekst van het stuk, plus de twaalf nieuwe liedjes die in het stuk verwerkt zitten, en samen met zijn dochter deed hij ook de regie, Hij zingt ook en zij acteert mee.

Nog een opvallend detail: de muzikale leiding en de arrangementen voor "Kastellorizo" werden verzorgd door ... Vangelis Macheras , dezelfde die dat nu opnieuw doet voor het nieuwe stuk "Diaspora Memories" - waar dit artikel tenslotte over gaat.

Er zijn natuurlijk nog meer gelijkenissen, want per saldo is "Diaspora Memories" een productie van hetzelfde huis "Bizarre Dreams" . Ook hier is de regie dus in handen van Dimos Angelousis en zijn dochter, en zoals gezegd schreef hij ook alle liedjes zelf. Die liedjes wisselen af met de teksten, waarmee zes verschillende acteurs en actrices (waaronder ook Eleni Angelousi) vertellen over al die verschillende aspecten van migratie. Een aantal van die teksten werden geschreven door studenten van de afdeling theater van de Universiteit van Athene, de andere schreef Angelousis zelf.

Het nieuwe stuk richt zich tot een breed publiek en daarom is er voor Engelse ondertiteling gezorgd. En ook de indrukwekkende affiche met zang van Sofia Papazoglou en Babis Tsertos zal velen aanspreken.

En dan is er natuurlijk nog het thema zelf: migratie is niet alleen brandend actueel voor iedereen, maar het is ook iets waar zowat elke Griek mee te maken krijgt. Kijk gewoon maar naar de vier muzikanten die hiervoor overkomen. Minstens drie van hen hebben een migratie-achtergrond, soms zelfs in het meervoud. Vangelis Machéras werd in Duitsland geboren in 1972 en keerde later met zijn ouders terug naar Griekenland. Sofia Papazoglou werd in Brussel geboren en ook zij keerde al op heel jonge leeftijd terug naar de heimat. Bovendien stamt zij af van vluchtelingen uit Klein-Azië. De grootouders van Yorgos Papachristoudis zijn dan weer afkomstig van Anatoliki Romilia (het huidige Bulgarije), waar ook zij verdreven werden na de Megali Katastrofi.

Precies omdat migratie in al zijn vormen zo'n integraal onderdeel is van het "Grieks-zijn", is het ook voor niet-Grieken van belang om te weten hoe zij daar zoal tegenaan kijken. Als "Diaspora Memories" de Brusselse Grieken in zekere zin een spiegel wil voorhouden, dan laten zij de anderen toch meekijken dank zij de Engelse ondertiteling.

Het zal niemand verbazen dat een duo met de naam "Skouteris-Babanis" bestaat uit:

• Yorgos Babanis : accordeon
• Panos Skouteris ; klarinet , zang

Zij stelden een programma samen met traditionele muziek uit het noorden van Griekenland. De meeste nummers zouden uit Epirus gaan komen, maar ook de dimotika van Macedonië en Thracië zullen de nodige aandacht krijgen.

Daarmee is eigenlijk alles gezegd, want deze muziek is in brede kringen bekend én geliefd.

Ook over de muzikanten hoeven we geen heel boek te schrijven, enerzijds omdat zij inmiddels al heel wat indruk maakten op allerlei podia in de Lage Landen, en anderzijds omdat er (mede daarom) over elk van hen al heel wat te lezen staat op deze site.

Voor Panos Skouteris kunt u terecht in de biografie die we over hem schreven.

Over Yorgos Babanis vertelden we al een paar dingen toen hij met Nefeli Fasouli en Nikos Prosilias een muzikale hulde bracht aan Theodorakis. Onze toelichting daarover staat nog altijd op onze januari 2022 maandpagina en daar leest u trouwens ook dat dit trio toen ook zowel in de Matrix in Rotterdam optrad als in de Art Base, dat er in Brussel een tweede sessie moest ingelast worden omdat de eerste al snel uitverkocht was, en dat ook die tweede sessie prompt hetzelfde lot onderging. Dat is belangrijk in dit kader, omdat het bevestigt dat Yorgos Babanis daar inderdaad geen illustere onbekende meer is.

De zanger Kostas Theocharis (Κώστας Θεοχάρης), die nu al voor de derde keer naar de Art Base komt, is van vele markten thuis.

Zo is hij bijvoorbeeld ook tekstschrijver en componist, en hij schrijft niet alleen voor zichzelf, maar ook voor anderen, en omgekeerd zingt hij niet alleen zijn eigen liedjes, maar ook die van anderen. In een parallel universum is hij bovendien opera-zanger.

Ook in het lichtere genre is zijn repertoire bijzonder uitgebreid: van rembetika tot endechna , met af en toe een uitstapje naar de dimotika .

Een aantal van zijn eigen liedjes leverde hij aan bekende artiesten die eerder onder "pop" geklasseerd worden, zoals Yannis Ploutarchos , Sakis Rouvás en Chrispa, maar het grootste deel van zijn eigen werk wordt toch in de rubriek " endechna " ondergebracht.

Maar toen hij in november 2018 voor de eerste keer naar de Art Base kwam, had hij toch een programma samengesteld waarin bekende liedjes van anderen centraal stonden. Dat deed hij ook voor zijn tweede optreden daar in maart 2023 .

Het is dus niet wegens het gezegde "derde keer goede keer" dat hij nu gaat grasduinen in de "klassiekers" van de endechna en de rembetika , om daar een programma mee samen te stellen onder de titel "Van Hadjidakis tot Tsitsanis ". Dit is zonder meer populaire muziek, en allicht daarom werden er maar meteen twee concerten na elkaar geprogrammeerd.

De "friends" die hem zullen begeleiden zijn:

• Andreas Mantzaris (Ανδρέας Μάντζαρης) : piano
• Frans De Clercq : bouzouki
• Nikos (Nick) Prosilias : gitaar

Eerst was Kostadin Pavlov vernoemd als gitarist, maar die werd later vervangen door Nikos Prosilias.

Er wordt ook nog een "(special) guest" aangekondigd, en die heet gewoon "Melina". Als u wil weten wie dat precies is, dan zult u moeten gaan luisteren, want ook wij weten het niet - en als we het wisten, dan zouden we het niet verklappen want dan was het geen verrassing meer.

Het ensemble "Periptero" komt nu al voor de derde keer naar Brussel, en dat is toch wel een goed teken. De eerste keer is inmiddels al meer dan tien jaar geleden, in februari 2013 om precies te zijn, en ze bestaan nog altijd. Ook dat is een goed teken.

Hun samenstelling is - uiteraard - in al die tijd enigszins veranderd, maar het concept blijft hetzelfde. Ze brengen liedjes uit de rembetika van de jaren 1920 tot 1950, de stadsmuziek dus, en die vullen ze aan met liedjes uit de dimotika . Dat is eigenlijk de traditionele dorpsmuziek, maar in die periode verhuisden de dorpsbewoners in dichte drommen naar de grote steden om daar werk te zoeken. Uiteraard brachten ze hun heimwee met zich mee, en dus wilden ze ook wel graag de "muziek van thuis" horen in hun nieuwe omgeving. De mix die "Periptero" nu brengt zal dus dicht in de buurt zitten van wat er in die tijd in de taverna 's van de grote Griekse steden te horen was.

Het groepje ontstond trouwens in de taverna 's van de Griekse diaspora in Parijs, en dat is nog altijd hun natuurlijke biotoop. Ze vonden elkaar daar "rond een goed gevulde tafel en een lekkere fles wijn", zoals ze het zelf zeggen. Dat is ook wat ze voor dit concert beloven: een gezellige avond onder vrienden, om gewoon naar de muziek te luisteren of om er op te dansen, al dan niet met een glaasje wijn er bij.

Voor zover nodig: hun naam "Periptero" ontlenen ze aan de piepkleine winkeltjes die tot voor kort op (bijna) elke straathoek van Griekenland te vinden waren. In het begin van de vorige eeuw waren die ontstaan als een soort krantenkiosk, maar gaandeweg werd het assortiment flink uitgebreid. Je kon er zowat alles krijgen, van sigaretten tot snoep en nog veel meer, en ze deden ook dienst als openbare telefooncel. De laatste jaren lijken ze met uitsterven bedreigd, om allerlei redenen. De recente economische crisis speelde een voorname rol (roken kost geld en velen hebben dat niet meer), het nieuws komt tegenwoordig via het Internet en niet meer via gedrukte tijdschriften, telefoneren doe je gewoon met de handpalm, en de pandemie en de bijbehorende lockdowns sloegen flinke gaten in wat er nog restte van de financiële reserves van de kleine zelfstandige uitbaters.

In die zin is de naam van het ensemble "Periptero" straks enkel nog een herinnering aan een vorig tijdperk, maar anderzijds past dat prima bij hun repertoire: een uitgebreid aanbod met liedjes "uit de tijd van toen". Behalve dan dat die liedjes vandaag nog altijd populair zijn, natuurlijk.

Hoe dan ook blijft het concept (van een "periptero" als een winkeltje waar alles te krijgen is) onverkort van toepassing op hun instrumentarium. Ze zijn tegenwoordig nog met z'n zevenen, en met elkaar hebben ze een paar zangstemmen, bouzouki's en outi's bij zich, plus gitaar , viool , kanonaki , baglamas en een uitgebreid assortiment percussie-instrumenten. Met al dat materiaal zijn ze inderdaad goed uitgerust om een breed repertoire mee te bestrijken.