De zangeres Katerina Tsiridou wordt als een autoriteit beschouwd op het gebied van rembetika en smyrneïka . Zij zingt deze liederen al jarenlang in allerhande bands op een zo authentiek mogelijke wijze. Ook heeft ze met vele andere vooraanstaande rembetika -muzikanten het podium gedeeld, en zij werkte ook mee aan een hele reeks platen van anderen. Vooral met Agathonas Iakovidis en Yannis Lembésis heeft Katerina jarenlang samengewerkt. Het is mede dankzij hun steun en vertrouwen dat zij de laatste jaren meer en meer zelf voor het voetlicht is gaan staan.

Tegenwoordig treedt Katerina Tsiridou inderdaad op met haar eigen band, en dat resulteerde al in twee solo-cd' s tot nu toe. De eerste cd ' Kismét ' dateert van 2009 en in ons artikeltje naar aanleiding van de uitgebreide tour van Katerina Tsiridou & Kompania in Nederland en België in mei 2012 , vertellen we u daar meer over.

Haar tweede persoonlijke cd heet ' Opou ki an eisai, gyrise... ' en werd uitgebracht in 2012. Op hun optreden in april 2015 in de Art Base in Brussel had de groep een aantal exemplaren van deze cd bij zich en zowel het optreden als de cd waren in een mum van tijd uitverkocht.

Beide cd' s kwamen tot stand met een waslijst aan gastmuzikanten, waaronder velen ook onder de naam ' Kompanía ' met Katerina Tsiridou in de Lage Landen optraden. Daarnaast werkten er nog andere bekende - en zelfs ronkende - namen aan mee. Op 'Kismét' zingt bijvoorbeeld Agathonas twee liederen mee en aan de tweede cd verleende zelfs Glykeria haar medewerking. Glykeria wordt door velen aanzien als dé stem van het Smyrna-lied en ze is een groot voorbeeld voor de meeste zangeressen in het genre. Het is zonder twijfel een eer als zo iemand wil meewerken aan je cd en het zegt meteen ook iets over het aanzien dat Katerina Tsiridou zelf te beurt valt. Voor de keuze van de liederen en voor de arrangementen tekent telkens haar trouwste medewerker en manlief, Nikos Protópapas .

Inmiddels is ook haar derde album klaar, en de concerten van januari 2016 zijn bedoeld om deze te presenteren. Het is een hommage geworden aan Panayotis Toúndas waar twee jaar aan gewerkt is. De titel van de cd is dan geen verrassing, ze heet "Aman Katerina" , naar een liedje van Toundas uit 1933. Het zal ook geen verrassing zijn dat Katerina voor dit project opnieuw kon rekenen op de medewerking van Agathonas , met wie ze één liedje in duet zingt, en al evenmin dat Sotiris Papatragiannis een nummer voor zijn rekening neemt. Maar ook de jongere generatie draagt een steentje bij, en opnieuw zijn het ronkende namen: Katerina zingt namelijk een tweede duet met Zacharias Karounis en de vrouwelijke helft van de jongere generatie wordt vertegenwoordigd door niemand minder dan Aretí Ketimé met haar santouri , die zelf ook een nummertje zingt.

Deze vier gaan (deze keer) niet mee op tournee, de " Katerina Tsiridou Rembetika Band" bestaat uit:

• Katerina Tsiridou : zang, baglamas en percussie ( zilia )
• Adonis Xindáris : bouzouki , gitaar en zang
• Nikos Protópapas : gitaar en zang
• Dimos Vougioukas : accordeon

Deze groep wil er in Brussel twee avonden van maken: een concertavond en een dansavond. Dat betekent niet dat er op het concert niet mag gedanst worden en dat er op de dansavond niet geluisterd wordt, maar de infrastructuur van beide zalen is in het eerste geval meer geschikt om te luisteren en in het andere geval is er meer plaats om te dansen. Gezien het grote succes van het (uitverkochte) Ikaria dorpsfeest (panigyri) van november 2015 , lijkt de formule voor herhaling vatbaar, maar deze keer dus niet met dorpsmuziek maar met muziek uit de grote steden. Daarna reizen ze door naar Nederland en Duitsland.

Volgens onze informatie zou Dimos Vougioukas niet van de partij zijn tijdens het concert in de Art Base, maar wel op de andere plaatsen, zowel in Nederland als bij de party in Brussel.

Op het programma van de party staan liederen in de rembetika en smyrneïka- stijl, maar ook laïka -liederen, muziek die later uit beide stijlen ontstond en waarop vaak dezelfde dansen van toepassing zijn.

Bij de concerten ligt de focus wellicht meer op de inhoud van de nieuwe cd, die ' Aman Katerina ' zou gaan heten, met liederen van Panayotis Toundas . Er staan zeventien liedjes op van deze bekende (en in zijn tijd immens populaire) componist. Hij wordt doorgaans ondergebracht in de hoek van de "Smyrna-stijl", maar hij heeft heel uiteenlopende dingen geschreven en de cd geeft daar een goed beeld van. Veel van de nummers worden tegenwoordig (opnieuw) veel gespeeld (enkele ervan waren min of meer vast onderdeel van de eerdere optredens van Katerina Tsiridou ) en twee of drie andere zijn minder bekend. Over Panayotis Toundas kunt u eventueel onze biografie van hem nalezen als voorbereiding op deze concerten. Daar staat dan wel vooral in wat men niet weet over de man, maar ook dat vonden wij interessant.

Op maandagavond 25 januari 2016 is er nog een bijkomend concert in Roxy-Kino in Neustadt an der Weinstrasse (DE), een optreden dat we niet apart opnemen wegens te ver.

Nog maar pas in oktober 2015 was het ensemble "Violosándouro" voor de eerste keer te gast in de Art Base, nu komen ze alweer terug. Toen waren ze met z'n tweeën, een viool en een santouri - vandaar ook de naam. Voor hun nieuwe optreden komen ze als trio naar Brussel, deze keer met een outi er bij. Eigenlijk zou het dan iets van "violosandouti" of "violosandourouti" moeten zijn, maar dat klinkt zo raar en dus hielden ze het toch maar bij de originele naam.

Overigens hadden ze vorige keer ook al een outi mee in hun bagage, maar de snaren daarvan werden bediend door de santouri-speler. Dat op zich is al een teken dat er daar iets bijzonders mee aan de hand is, en daar komen we zo dadelijk op terug.

Eerst de namen van de drie muzikanten achter de instrumenten, en dat zijn:

• Stefanos Filos : viool en zang
• Alexandros Papadimitrakis : outi
• Fanis Karoussos : santouri en zang

Het programma van dit concert bestaat vooral uit traditionele muziek van zowat heel Griekenland, met inbegrip van de eilanden, Thracië, Macedonië, Pontos en nog veel meer. Daarnaast ook veel aandacht voor de traditionele muziek van Klein-Azië, maar ook enkele rembetika -nummers (in Smyrna-stijl). Allicht zullen er ook een paar composities van Fanis Karoussos zelf de revue passeren, maar wel nauw aansluitend bij de traditie.

Dat alles is eigenlijk vanzelfsprekend als je naar de levensloop en - vooral - de interesses van deze drie muzikanten kijkt.

Stefanos Filos (Στέφανος Φίλος) treedt al jarenlang op, niet alleen in Griekenland, maar ook bij ons. Onlangs was hij nog in Nederland, naast de cimbaliste Pit Hermans.

Hij speelt vooral traditionele muziek en beperkt zich daarbij niet tot één specifieke streek. Van de muziek van Thracië in het noorden van Griekenland tot en met Kreta helemaal in het zuiden en alles wat daartussen ligt, hij speelt het allemaal in de juiste stijl. Muziek van de eilanden, muziek van de bergachtige streken van het vasteland, en muziek van de meer oostelijk gelegen "verloren Griekse gebieden", zoals die vroeger floreerde in de cosmopolitische havensteden van Klein-Azië.

Stefanos Filos werd in 1976 in Athene geboren en begon reeds op achtjarige leeftijd vioollessen te volgen. Het spreekt dan haast vanzelf dat hij die muzikale studies zou verder zetten, onder meer aan de befaamde muziekhumaniora van Pallini, waar hij in 1994 afstudeerde. Hij deed daar nog een paar andere muziekdiploma's bovenop en in 1995 ging hij beroepsmatig aan de slag als muzikant. In het begin speelde hij vooral traditionele muziek en andere populaire volksmuziek op lokale feesten, culturele evenementen en in kleine muziekclubs. Nadien ging hij zelf ook componeren. Sinds 1999 werkt hij vaak samen met theatergezelschappen en dansgroepen. Later breidde hij zijn muzikale werkterrein uit naar andere genres. Zo richtte hij in 2007 mee de folk -elektronica groep EleKtroBalKana op en in 2012 stond hij mee aan de wieg van Synama, een groep die theater en dans met muziek combineert.

Ook Alexandros Papadimitrakis (Αλέξανδρος Παπαδημητράκης) is al lang geen onbekende meer op Belgische en Nederlandse podia. In november 2014 en februari 2015 begeleidde hij Michalis Kouloumís toen deze in Brussel, Gent, Rotterdam en Tilburg zijn nieuwste cd kwam voorstellen. In de marge daarvan breide hij daar in november 2014 een workshop over outi en lafta aan vast, en ook in april 2015 gaf hij opnieuw zo'n workshop. In oktober 2012 vormde hij samen met Michalis Kouloumis de helft van het Smyrna Quartet, en in april 2014 waren ze goed voor twee derden van het Meltem Trio. In maart 2013 en april 2013 was hij hier als lid van Lingua Franca, en in september 2014 viel hij in voor Victoria Taskou van het ensemble "Neda". Goed tien jaar eerder, in januari 2005 , was hij ook al in Brussel, samen met de andere leden van het gezelschap "Het theater van de schoen op de boom" (Το θέατρο του παπουτσιού πάνω στο δέντρο - To theatro tou papoutsiou pano sto dendro) uit Athene.

Zijn cv ziet er al even indrukwekkend uit. Niet zozeer omdat hij in 1977 in Athene geboren werd, maar wel om wat er daarna kwam. Hij leerde namelijk outi en laouto spelen onder de deskundige leiding van grote namen als Christos Tsiamoulis, Haig Yazdjian , Nikos Grapsas en Sokratis Sinopoulos , en bovendien heeft hij diploma's op zak van twee conservatoria en een universiteit. Zo studeerde hij onder meer aan het Codarts Conservatorium van Rotterdam. Zelf geeft en gaf hij ook les, onder meer aan het Muziekinstrumentenmuseum in Athene, de muziekhumaniora van Ilion en het "Synchrono Odío" (Modern Conservatorium) van Athene.

De derde man van het gezelschap is er ook min of meer de drijvende kracht van. Fanis Karoussos (Φάνης Καρούσος) werd in 1977 op Kreta geboren en groeide op in Kipoupoli, een wijk in Heraklion waar oorspronkelijk vooral migranten uit Klein-Azië woonden. Ook de grootouders van Karoussos waren vluchtelingen. De familie van zijn vader is afkomstig uit Konstantinopel en Hongarije, zij kwamen al in 1918 naar Kreta. De familie van zijn moeder kwam in 1922 uit Klein-Azië: zijn grootvader was van Konya (Ikonia in het Grieks) en zijn grootmoeder - met wie hij opgroeide - was van Smyrna.

In tegenstelling tot de twee andere leden van "Violosandouro" begon hij zijn loopbaan niet als muzikant maar als graficus, een vak dat hij vanaf 1994 beoefende in de meest uiteenlopende vormen, van muurschilderingen tot tatouages. Tegelijkertijd leerde hij zichzelf akoestische en elektrische gitaar en slagwerk spelen, en met die instrumenten deed hij aan westerse pop en rock - zoals zovelen van zijn generatie.

Pas in 2000 besefte hij dat hij niet voor graficus in de wieg gelegd was en hij ging zich helemaal op de muziek toeleggen. Die ommekeer kwam er niet zomaar: hij had intussen de traditionele muziek ontdekt, zowel die van het Griekse vasteland als die van Klein-Azië, en die sprak hem enorm aan. In het begin was het vooral de vrijheid waarmee je jezelf muzikaal kunt uitdrukken die hem boeide, maar gaandeweg besefte hij de enorme diepgang van deze muziek. Dat hij niet houdt van half werk blijkt uit de lijst van instrumenten die hij ter hand nam: outi , lafta (politiko laouto ), saz , kanonaki en contrabas - en dat allemaal als autodidact, toch minstens in het begin. In 2002 ging hij muziektechnologie en akoestiek studeren aan het TEI van Rethymnon.

En dan, in 2003, kwam hij de santouri tegen - "een revelatie", zegt hij zelf. Misschien raakte dat instrument zijn gevoelige snaar vanwege zijn afkomst, maar feit is dat hij er helemaal van in de ban raakte. Bovendien merkte hij dat de santouri met uitsterven bedreigd was, niemand gebruikte het nog, en hij vond dat hij moest proberen om daar iets aan te doen. Ook dat is Karoussos ten voeten uit. Maar hij kwam al meteen in aanvaring met de realiteit: hij zocht iemand om hem les te geven maar vond niemand. Dus leerde hij het maar op zichzelf. Na een jaar oefenen kon hij al meespelen in enkele groepjes. Langs die weg vond hij dan toch nog een oude santourispeler en wilde bij hem in de leer gaan, maar die weigerde. "Hopeloos", vond die, "het heeft geen zin, ik kan jou niks meer leren, je moet bij iemand gaan die beter is dan ik".

Rond die tijd - in 2004 - kwam hij op de een of andere manier in Frankrijk terecht, in Toulouse, waar hij betrokken raakte bij een nieuw groepje, Balnavico, dat muziek van Constantinopel speelde, maar ook rembetika . Daar bleef hij zes maanden en dan keerde hij terug naar Kreta.

Een toevallige ontmoeting met de lyraris Adonis Frangakis opende alweer nieuwe horizonten. Hij ging zich verdiepen in de Kretenzische traditionele muziek en ook daar werd hij al gauw opgenomen in enkele groepjes - met zijn sandouri wel te verstaan.

Tussen dat alles door bleef hij zoeken naar manieren om zich verder te bekwamen. Als autodidact loop je vroeg of laat tegen een plafond aan en daar wilde hij doorheen. Dus ging hij overal stage lopen waar hij maar kon. Op die manier schaafde hij bijvoorbeeld zijn kennis over de makams bij, en bij Periklis Papapetropoulos bekwaamde hij zich op de lafta . Het zal dan niet verbazen dat hij ook in het Labyrinth van Ross Daly verzeilde. Van daaruit kwam hij dan weer terecht bij de Iraanse sandouri -virtuoos Siamak Aghaei, die zelf probeert om dit instrument nieuw leven in te blazen en dus een groot voorstander is van vernieuwing.

Enkele jaren geleden wilde Fanis Karoussos opnieuw naar Toulouse, maar dat was met een tussenstop in Parijs. Om allerlei redenen bleef hij daar hangen, eerst voor enkele maanden, dan voor een jaar of twee. Inmiddels lijkt het er op dat het min of meer definitief is geworden. Hij heeft Frans geleerd en is actief in verschillende groepjes, onder andere een paar die hij zelf oprichtte. Hij werkt er ook samen met het Cité de la Musique .

Fanis Karoussos heeft recent (november 2015) zijn eerste eigen cd uitgebracht, in eigen beheer uiteraard, en die geeft een goed beeld van waar hij zoal in Parijs mee bezig is. Er staan traditionele nummers op uit Macedonië, Armenië, Klein-Azië, Pontos en Lesbos, plus enkele eigen composities van hem. Aan deze cd, die "Neveser" gedoopt werd, werkte ook Alexandros Papadimitrakis mee, plus de Grieks-Parijse zangeres Dimitra Kontou (met wie hij het duo "Valsamo" vormt), plus de Servische ney -speler Ivan Zec (met wie hij in het ensemble "Paka Paka Corporation" de samenhang van de muziek van de verschillende Balkanlanden verkent), plus de Turkse zangeres Hande Topaloğlu (die op dit album mee een Pontisch nummer zingt, zij zingt in het Turks en Fanis in het Grieks).

Het klinkt allemaal nogal overdonderend, te mooi om waar te zijn eigenlijk, maar dat neemt niet weg dat hij opgemerkt wordt door artiesten die het zelf al gemaakt hebben. Het meest sprekende voorbeeld daarvan is zijn recente samenwerking met Xylouris White. Tijdens hun Europese tournee in december 2015 mocht hij het voorprogramma verzorgen en in de loop van het eigenlijke optreden werd hij een paar keer nadrukkelijk op het podium gevraagd door deze twee zwaargewichten. Ze wilden dat hij kwam meespelen, een duidelijk signaal aan het publiek dat deze jongeman volgens hen toch wel iets in zijn mars heeft. Die samenwerking kwam niet uit de lucht vallen, want Karoussos en zijn sandouri waren al een paar keer op tournee met Yorgis Xylouris , als trio met een andere drummer, Yannis Papatzanis​. Ook het feit dat hij al enkele jaren een vaste act is op het Houdetsi-festival op Kreta is veelzeggend.

Zelf blijft Karoussos er nogal nuchter bij. Maar hij is wel doordrongen van wat hij als zijn missie beschouwt: het buitenlandse publiek laten zien dat de Griekse muziek niet alleen " bouzouki en tzatziki" is, maar dat er ook nog de traditionele muziek bestaat die een enorme rijkdom in zich heeft. Bezoekers van deze site zullen daar allicht niet van overtuigd hoeven te worden, maar dat neemt niet weg dat het boeiend is om naar te luisteren.

De Griekse groep Chaïnides (Χαΐνηδες) kent in eigen land heel wat bijval. Ze bestaan al sinds 1990, en, ook al is de bezetting een paar keer gewijzigd, ze zijn steeds blijven doen waar ze goed in zijn: de Kretenzische traditionele muziek brengen met een eigentijdse inkleuring.

In al die jaren hebben ze met verschillende andere muzikanten samengewerkt, van klein tot groot, en ze zijn op deze site dan ook al meermaals ter sprake gekomen, maar altijd onrechtstreeks.

Nu treden ze voor de eerste keer op in Nederland, meer bepaald in Amsterdam. Daarna reizen ze door naar Brussel, waar ze ook nog nooit waren. Daar gooien ze er meteen twee optredens na elkaar tegenaan.

Hier en daar hanteert men wel de internationale transcriptie "Hainides", terwijl wij het houden bij "Chaïnides" (omdat dit voor Nederlandstaligen beter de juiste uitspraak weergeeft), maar uiteraard gaat het om dezelfde groep. Dat kan ook moeilijk anders, want ze zijn uniek.

De Brusselse Art Base programmeert drie concerten op rij met rembetika -muziek, gespeeld door:

• Sotiris Papatragiannis ( Σωτήρης Παπατραγιάννης ), zang, baglamas en percussie
• Dimitris Kranidas ( Δημήτρης Κρανίδας ), zang, bouzouki en outi
• Nikos Protopapas ( Νίκος Πρωτόπαπας ), zang en gitaar

De instrumentatie is onder voorbehoud, we weten niet zeker of alle genoemde instrumenten aan bod zullen komen op deze concerten.

Dit drietal is al langer bekend in de Lage Landen, minstens van hun talrijke én geslaagde optredens met "Kompania", het groepje rond Katerina Tsiridou . Elk lid van de groep heeft echter ook een eigen carrière, en dat was precies één van de redenen waarom de naam van dit vijfkoppige ensemble enkele jaren geleden gewijzigd werd van " Katerina Tsiridou & Kompania" naar kortweg "Kompania". Daarmee wilden ze benadrukken dat ze allemaal gelijkwaardig zijn, "gewoon" een groepje vrienden die graag samen muziek maken. Om allerlei redenen lukt het de laatste tijd niet meer zo vaak om met z'n vijven op hetzelfde podium te raken, zeker niet in het buitenland (onder meer omdat er dan vijf vliegtuigtickets nodig zijn en dergelijke) en dan willen ze ook de naam "Kompania" niet op de affiche zien staan. Die willen ze voorbehouden voor optredens met de voltallige groep. Maar dat neemt niet weg dat "lid van Kompania" toch wel een referentie is die kan tellen, het staat namelijk voor uitstekende muzikanten die perfect op elkaar ingespeeld zijn.

Voor deze reeks concerten is dat bijzonder relevant, want iedereen die één van de vorige concerten van Kompania heeft meegemaakt, die zal ongetwijfeld onder de indruk geraakt zijn van het nummer "Romántza" dat steevast op het repertoire stond. Welnu, dat nummer (van Kostas Roukounas) is de titelsong van de eerste eigen cd van Sotiris Papatragiannis en het werd iedere keer weer op indringende wijze vertolkt door hemzelf en Dimitris Kranidas .

Over de leden van "Kompania" vertelden we al het één en ander toen ze in mei 2012 voor de eerste keer naar Nederland en België kwamen. Mensen met een goed geheugen - of mensen die zopas ons artikeltje van mei 2012 herlezen hebben - zullen zich herinneren dat Sotiris Papatragiannis eigenlijk tekenaar van opleiding is en dat hij in het begin ook als cartoonist werkte voor kranten, boeken en tijdschriften. We schreven toen dat hij zijn tekentafel in 1997 inruilde voor het podium, maar al gauw bleek dat hij die tekentafel niet weggegooid heeft. Zo ontwierp hij bijvoorbeeld de hoezen van (minstens) twee van de albums van Katerina Tsiridou (maar merkwaardig genoeg niet die van zijn eigen "Romantza").

Nu blijkt dat er op die tafel nog heel andere dingen ontstaan: Papatragiannis blijkt inderdaad ook Karagiozis -figuren te ontwerpen, en dat is meteen ook de aanleiding voor deze reeks van drie concerten. Hij komt namelijk naar de Art Base - die overdag tenslotte een kunstgalerij is - om er een tentoonstelling op te zetten van en met zijn figuren. En wat doe je als fervent muzikant die een tentoonstelling komt opstellen in een kunstgalerij waar 's avonds ook concerten gegeven worden? Juist, op het podium gaan zitten en spelen. Dat is ook precies wat Sotiris Papatragiannis doet, en hij heeft daarvoor meteen ook maar een paar vrienden meegebracht.

Misschien waren die ook wel nodig om al die figuren te helpen dragen. U weet uiteraard dat Karagiozis de hoofdfiguur is van het gelijknamige Griekse schaduwtheater, maar u weet ook dat er daar een groot aantal andere typetjes in meespelen. Sommige daarvan zijn vaste waarden, met hun eigen naam en hun eigen karakter, maar een goede Karagiozis -speler pikt ook in op de actualiteit en dan krijg je figuren als Tarzan (uit de tijd toen die films in Griekenland furore maakten) of astronauten (ten tijde van de maanlandingen). Het aantal mogelijke figuren is dus eigenlijk onbegrensd, net als de fantasie van de speler en/of ontwerper.

In de regel zijn speler en ontwerper trouwens één en dezelfde persoon. Karagiozis spelen is immers (zeker in Griekenland) nog altijd een ambacht, dat op de traditionele manier wordt doorgegeven, en de speler moet van vele markten thuis zijn. Dat betekent dat hij ook zijn figuren zelf vervaardigt (net zoals de muzikanten indertijd hun instrumenten zelf maakten toen dat nog technisch mogelijk was). Sotiris Papatragiannis is dan de uitzondering die de regel bevestigt: hij speelt niet zelf maar maakt wel figuren - gewoon omdat hij dat leuk vindt.

Op de tentoonstelling zijn niet alleen figuren van Papatragiannis te zien, maar ook enkele van de Griekse accordeonist Dimos Vougioukas , die van Brussel zijn tweede (of eerste) thuis heeft gemaakt. Zoals bekend is hij naast accordeonist ook nog Karagiozis -speler en ook hij maakt zijn figuren nog zelf. Hij zal na de officiële opening van de tentoonstelling op vrijdag trouwens nog een voorstelling geven van het Griekse schaduwtheater vooraleer het concert begint (zie verder naar beneden op deze pagina).

Op zaterdag en zondag geeft Sotiris Papatragiannis dan weer een workshop waar kinderen kunnen leren hoe ze zelf Karagiozis figuren moeten maken. Deze workshops lopen van 11u tot 12u30 en we hebben die niet apart opgenomen in onze Agenda.

De tentoonstelling loopt tot zondag 6 maart 2016. Dan komt Sotiris terug naar Brussel om zijn figuren op te halen, en ook dan zijn er weer enkele concerten voorzien. Zie hiervoor onze maart 2016 maandpagina .

De "Vereniging Groningen-Griekenland" organiseert allerlei evenementen om de Griekse cultuur onder de aandacht te brengen, en bij hun eerste activiteit van het nieuwe kalenderjaar 2016 zetten ze de muziek in de kijker. Onder hun pakweg 100 leden hebben ze namelijk iemand die - zoals ze het zelf uitdrukken - "helemaal idolaat is" van de santouri en het kanonaki .

Deze twee muziekinstrumenten zijn wat minder bekend dan bijvoorbeeld de bouzouki , maar daarom zijn ze niet minder interessant. Wel integendeel, want ten eerste speelden ze vroeger een belangrijke rol in de traditionele muziek en ten tweede lijken ze de laatste tijd weer helemaal terug van weggeweest. Veel Griekse muzikanten van de jongere generatie leren ze opnieuw bespelen en/of gebruiken ze in nieuwe composities. Bovendien hebben deze instrumenten een geschiedenis die vele eeuwen teruggaat.

De man die dat voor zijn mede-leden zal komen toelichten is Henk Scholte , die - onder meer - ook lid is van het ensemble "Vardaris". Dat ensemble heeft zelf ook Groningen als thuisbasis en maakte overigens zijn "net niet debuut" in februari 2011 op uitnodiging van dezelfde "Vereniging Groningen Griekenland". Bij Vardaris speelt Henk Scholte - hoe kon u het raden - santouri . Het blijft dus niet bij droge theorie, ook de praktijk komt aan bod.

In de pauze zijn er de gebruikelijke hapjes van het wijd en zijd bekende "Smulteam" van de vereniging, en vermits het Nieuwjaar is wordt daarbij ook de vasilopita aangesneden en er zullen kalanda 's gezongen worden - onder begeleiding van santouri en kanonaki uiteraard.

In afwachting kunt u al terecht in onze eigen rubriek "Muziekinstrumenten" , waar we zowel de santouri als de kanonaki zelf ook een plaatsje hebben gegeven.

Bij al de aandacht voor de indrukwekkende aantallen Griekse concerten die er in de Brusselse Art Base doorgaan, zou men bijna vergeten dat deze zaal overdag "gewoon" een kunstgalerij is.

Op 15 januari opent er daar een tentoonstelling van Karagiozis -figuren, meer informatie over het hoe en waarom daarvan vindt u hierboven , in ons artikeltje over het concert dat na de officiële opening zal plaatsvinden.

Tussenin, dus na de opening en vóór het concert, is er ook een voorstelling van dit Griekse schimmentheater, gegeven door Dimos Vougioukas, die naast een uitstekend accordeonist ook een geroutineerde (en gediplomeerde) Karagiozis -speler is.

Vroeger werden dergelijke voorstellingen bijna altijd begeleid door live muziek. Dat hoorde nu eenmaal bij de traditie, die immers teruggaat tot de tijd waarin er nog geen grammofoonplaten waren. Tegenwoordig komt de muziek bijna altijd uit blik, en dat om praktische en economische redenen.

Hier ligt dat anders. Je hebt een voorstelling, in dat zelfde lokaal zitten drie Griekse muzikanten te wachten om daarna het podium op te gaan, en alle drie hebben ze affiniteiten met Karagiozis . Dan moet je al drie stevige dwangbuizen laten aanrukken om te vermijden dat ze spontaan de voorstelling gaan begeleiden. Maar waarom zou je dat doen?

Dimos Vougioukas heeft zich dan met veel plezier geschikt in het onvermijdelijke, en het is nu officieel: dit wordt nog eens een Karagiozis -voorstelling met live muziek.

Ook wij vinden dat een goede zaak, want er zijn wel vaker Karagiozis -voorstellingen, maar dan zonder live muziek, en daardoor kunnen wij ze niet opnemen in onze "Agenda" . Dat is jammer, want die voorstellingen zijn wel interessant op zichzelf. Karagiozis is immers nauw verweven met de Griekse cultuur, het is er eigenlijk een afspiegeling van. Bovendien zijn die voorstellingen uiterst geschikt voor mensen die Grieks leren. Als je de plot kent, dan moet je niet afhaken als je hier en daar een woord mist.

De vraag is dan: wat is deze keer de plot? Dat staat nog niet helemaal vast, het zal vooral afhangen van de reserveringen. Deze voorstellingen zijn doorgaans bedoeld voor (kleine en grote) kinderen, en voor hen speelt Dimos vaak "De vervloekte slang". Deze keer verwacht men echter dat er ook veel (kleine en grote) volwassenen in de zaal zullen zitten, mensen die eigenlijk voor het concert komen maar ook de voorstelling willen meepikken en dus een uurtje vroeger komen. Voor volwassenen is dan "Het huwelijk van Oom Yorgos" het best geschikt. Niet om wat u misschien denkt, maar gewoon omdat het zo de traditie is.

De inhoud van "Het huwelijk van Barba Yorgos" verklappen we u op onze juni 2012 maandpagina , en over het verhaal van "De vervloekte slang" schreven we al in oktober 2010 . In beide artikeltjes vindt u ook (nog) meer informatie over het verschijnsel Karagiozis op zich. Het is dan geen ramp als het toch nog een ander stuk zou worden.